Κάλλιο αργά παρὰ ποτέ! Τώρα που τον έδιωξε …θυμήθηκε ο π. Άγγελος όλες τις …αυτονομήσεις του!

π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

Ἡ Πραγματική αὐτονόμηση καί ἀποστασιοποίησή μου ἀπό τόν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς

      Τώρα που τον ὁ κ. Σεραφεὶμ τὸν ἔδιωξε -θυμήθηκε ὁ π. Ἄγγελλος- ὅσα τόσα χρόνια ἔγραφαν ἱστολόγια τῶν Ἀποτειχισμένων! Ὅσο ἦταν ἐκεῖ, ἀγνοοῦσε, περιφρονοῦσε καὶ λοιδοροῦσε ὅσους τὰ ἔγραφαν!

        Ἀλλὰ ξέχασε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ καὶ ἕνα δυνατὸ ἐπιχείρημα κατὰ τοῦ πρώην μητροπολίτη του: Τὴν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν! Καὶ τὸ ξέχασε, γιατὶ κι αὐτὸς μὲ τὸν π. Ματθαῖο Βουλκανέσκου ἔκανε τὸ ἴδιο. Ἀναθεμάτιζε τοὺς Οἰκουμενιστὲς, ἀλλὰ καὶ κοινωνοῦσε μὲ τοὺς ἀναθεματισμένους διὰ τοῦ Μητροπολίτη του! Ἕνα συγγνώμη γι’  αὐτό, ὅμως, χρειαζόταν π. Ἄγγελε!

π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

Ἡ Πραγματική αὐτονόμηση καί ἀποστασιοποίησή μου ἀπό τόν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς

18-12-2019

Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς σέ δύο δημοσιευθέντα στό διαδίκτυο κείμενά της, ἕνα μέ τίτλο: «Ἡ Ἱ. Μ. Πειραιῶς ἀπαντᾶ στόν π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο»[1] (30-11-2019) καί ἄλλο μέ τίτλο: «Ἱ. Μ. Πειραιῶς: Ὀφειλόμενη ἀπάντησις στό Ἰστολόγιο “Κατάνυξη”»[2] (13-12-2019), μοῦ κάνει τήν τιμή νά ἀναφέρεται στήν ἐλαχιστότητά μου σχετικά μέ τήν ἀκούσια ἀπόλυσή μου ἀπό αὐτήν, κατηγορώντας με γιά αὐτονόμηση καί ἀποστασιοποίησή μου ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς καί τόν Μητροπολίτη Πειραιῶς.   

Ἡ ἐλαχιστότητά μου ἔχει ἤδη δημοσιεύσει κείμενο στό διαδίκτυο ὑπό τόν τίτλο: «Τό χρονικό τῆς ἀκούσιας ἀπόλυσής μου ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς»[3], ὅπου περιγράφονται τά πραγματικά γεγονότα τῆς ἀκουσίας ἀπόλυσής μου.

Στό παρόν κείμενό μου, τό ὁποῖο θεωρεῖται ὡς συνέχεια τοῦ προηγουμένου, θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ σέ μία ἄλλου εἴδους αὐτονόμηση καί ἀποστασιοποίηση, στήν πραγματική αὐτονόμηση καί ἀποστασιοποίησή μου ἀπό ἐπίσημες, δημόσιες καί δημοσιεθεῖσες ἐνέργειες, τοποθετήσεις καί δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς. 

Τό κείμενο περιλαμβάνει τίς ἑξῆς ἑνότητες: 

1) Περιπτώσεις αὐτονομήσεώς μου.

2) Τό Οὐκρανικό ζήτημα δέν εἶναι μόνο θέμα διοικητικῆς φύσεως.

3) Ἐπιχειρήματα Σεβασμιωτάτου καί ἀνασκευή τους.

3α) Ποιά εἶναι ἡ μείζων ἀρετή; Ἡ διάκριση ἤ ἡ ταπείνωση;

3β) Ποιός εἶναι ὁ Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας καί ποιό τό ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου;

3γ) Ἡ Καινή Διαθήκη γιά τήν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπό τούς κακοδόξους πρό συνοδικῆς διαγνώσεως.

3δ) Οἱ ἅγιοι Πατέρες γιά τήν ἀποφυγή κοινωνίας μέ κακοδόξους ἐπισκόπους πρό συνοδικῆς διαγνώσεως.

3ε) Οἱ Ἱεροί Κανόνες περί διακοπῆς μνημονεύσεως πρό συνοδικῆς διαγνώσεως.

3στ) Καίρια ἐρωτήματα.

4) Ἡ μνημόνευση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς.

5) Ἡ μνημόνευση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς.

6) Ἡ φιλοβαρθολομαιϊκή στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου.

7) Τό ἀξιομίμητο παράδειγμα τοῦ πρώτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κυροῦ Χρυσοστόμου.

8) Ἕτερες περιπτώσεις αὐτονομήσεώς μου.

Ἐπίλογος

1. Περιπτώσεις αὐτονομήσεώς μου

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος συνεχίζει, καί μετά την ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), νά ἔχει ἐκκλησιαστική κοινωνία καί νά συλλειτουργεῖ μέ Ἱεράρχες, πού ἔχουν πρόδηλα οἰκουμενιστικά καί φιλοπαπικά φρονήματα καί ὑπέγραψαν τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης[4], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

  Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος συνεχίζει, μετά την ἀπόδοση τοῦ Τόμου τῆς «αὐτοκεφαλίας» στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας καί τήν ἐκκλησιαστική τους ἀναγνώριση ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη (06-01-2019)[5], μετά τήν ὑποτιθέμενη καί ἀνύπαρκτη θετική ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας τῶν μελῶν Ι.Σ.Ι. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπέρ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς νέας ψευδοεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας (12-10-2019)[6] καί μετά τό Ἀνακοινωθέν τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 163^ης Συνοδικῆς Περιόδου (11-12-2019), σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποφάσισε ἀβίαστα γιά τήν Οὐκρανία»[7], νά ἔχει ἐκκλησιαστική κοινωνία καί νά συλλειτουργεῖ μέ Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται καί ἀναγνωρίζουν τήν Οὐκρανική ψευδοαυτοκεφαλία καί μνημονεύουν τόν σχισματικό ψευδομητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος εἶναι, ὄχι μόνο αἱρετίζων, ἐξαιτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί προκαλεῖ σχίσμα, ἐξαιτίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τοῦ συλλείτουργου μέ τόν ψευδομητροπολίτη Κιέβου καί τούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι[8].

2. Τό Οὐκρανικό ζήτημα δέν εἶναι μόνο θέμα διοικητικῆς φύσεως

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τό Οὐκρανικό ζήτημα (12-10-2019) δήλωσε ὅτι «δι’ αὐτό τό διοικητικῆς φύσεως θέμα, πού δέν τυγχάνει θέμα Ὀρθοδόξου ἀκριβείας περί τήν πίστιν, δέν θά προβῶ ἀτομικῶς εἰς οἱανδήποτε ἐνέργεια διασπάσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς θά ἔπρατα αὐθωρεί διά θέμα Οἰκουμενιστικῆς Διακοινωνίας, ἐφαρμόζων τόν ΙΕ΄ Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἁγίας Συνόδου, διότι αὐτό θά συνιστοῦσε ἄφρονα καί ἀντιεκκλησιαστική ἐνέργεια»[9], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι. 

Τήν ἴδια θέση διετύπωσε καί σέ πρόσφατο κείμενό του (13-12-2019), ἰσχυριζόμενος ὅτι «τό (Οὐκρανικό) ζήτημα εἶναι κατά βάσιν διοικητικῆς ὑφῆς καί παραβιάσεως δικονομικῶν ἱερῶν κανόνων καί δι’ αὐτό δέν τυγχάνει ἐπιβεβλημένη ἡ διακοπή κοινωνίας κατά τόν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Ἁγίας Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὡς ὑποχρεωτικῶς θά συμβεῖ εἰς περίπτωσιν intercommunio μέ τήν αἵρεση»[10].

Στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα νά παρατηρήσω ὅτι εἶναι ἐντελῶς λανθασμένη ἡ ἀνωτέρω τοποθέτηση τοῦ Μητροπολίτου. Βεβαίως, ἕνα ἁπλό σχίσμα εἶναι διοικητικῆς φύσεως θέμα. Ἀλλά, τό Οὐκρανικό δέν εἶναι ἁπλῶς καί μόνο ἕνα σχίσμα καί συνεπῶς θέμα μόνο διοικητικῆς φύσεως, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Μητροπολίτης, ἀλλά εἶναι ἕνα πολυσύνθετο σχίσμα καί συνεπῶς εἶναι θέμα καί διοικητικό καί κανονικό καί ἐκκλησιολογικό καί δογματικό καί γεωπολιτικό καί κυρίως οἰκουμενιστικό, ἐπειδή ἡ νέα ψευδοεκκλησία τοῦ Ἐπιφανίου εἶναι, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί οἰκουμενιστική, ἀφοῦ ἔχει κοινούς στόχους μέ τούς Οὐνῖτες τῆς Οὐκρανίας[11], οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν δυνατή τήν ἕνωση μεταξύ τους, συμπροσεύχεται ἀντικανονικῶς μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς Παπικούς, μέ τους ὁποίους τελεῖ κοινές ἀκολουθίες[12], καί ἀποδέχεται τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης[13]. Ἑπομένως, ὑφίσταται θέμα οἰκουμενιστικῆς διακοινωνίας.

Τά παραπάνω ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι ἄμεση πρακτική συνέπεια τῆς μή ἀναγνωρίσεως τοῦ οὐκρανικοῦ σχίσματος ἀπό τόν Μητροπολίτη, εἶναι ἡ διακοπή μνημονεύσεως, μέ τήν ὁποία ὀρθώνει κανείς τεῖχος προστασίας καί προφυλάξεως ἀπό τήν αἵρεση καί τό σχίσμα, τήν ὁποία ὅμως διακοπή ὁ Μητροπολίτης χαρακτηρίζει ὡς «ἄφρονα καί ἀντιεκκλησιαστική ἐνέργεια»! Εἶναι, ὅμως, δυνατόν Ἱερός Κανών Ὀρθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας προήδρευε ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Φώτιος Πατριάρχης Κων/λεως ὁ Μέγας, νά προτρέπει τούς κληρικούς σέ μία «ἄφρονα καί ἀντιεκκλησιαστική ἐνέργεια»; 

Ὁ Μητροπολίτης λέγει ἐπίσης ὅτι «δέν θά προβεῖ ἀτομικῶς σέ ὁποιαδήποτε ἐνέργεια διασπάσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» καί γι’ αὐτό δέν προχωρᾶ σέ διακοπή μνημονεύσεως. Δέν ἀντιλαμβάνεται, ὅμως, ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἤδη διασπαστεῖ ἐξαιτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος; Μήπως μέ τήν στάση του προτιμᾶ τήν ἐν τῇ ποικιλίᾳ καί τῇ διαφορετικότητι διά τοῦ συλλείτουργου καί τῆς μνημονεύσεως ψευδοενότητα μέ τό Σχίσμα καί τόν Οἰκουμενισμό;

3. Ἐπιχειρήματα Σεβασμιωτάτου καί ἀνασκευή τους

Γνωρίζω βέβαια τά ἐπιχειρήματα, πού ἐνδέχεται νά ἀντιτάξει ὁ Σεβασμιώτατος. Ὅτι δηλ. µείζων ἀρετή τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἡ διάκριση ἤ ὅτι «ἡ βασική ἀρετή τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι ἡ διάκρισις, ἡ ὁποία εἶναι χορηγία τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τόν ἄνθρωπον τοῦ καθαροῦ σωματικοῦ καί πνευματικοῦ βίου»[14]. Ὅτι, πειρώµενος νά εἶναι «ἑπόµενος τοῖς Ἁγίοις καί Θεοφόροις Πατράσι», δέν πίπτει στόν τροµακτικό πειρασµό τοῦ δῆθεν σωτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, νοσφιζόµενος τήν κανονική δικαιοδοσία Της. 

Ὅτι, ἀφοῦ προσκαλεῖται ἀπό τούς Σεβ. Μητροπολῖτες, προσέρχεται, ὄχι γιά νά συµµετέχει σέ κάποια οἰκουµενιστική συνεδρία, ἀλλά γιά νά συνευχηθεῖ καί νά ἀνυµνήσει τά πανάχραντα πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων. Ὅτι δέν κέκτηται ἁρµοδιότητα Ἱερᾶς Συνόδου, γιά νά καθιστᾶ ἀκοινωνήτους συνεπισκόπους του[15]. 

Ὅτι οἱ ἀνωτέρω Ἱεράρχες, δέν ἔχουν καταγνωσθεῖ ἀπό κάποια Σύνοδο ὡς αἱρετικοί, δέν ὑπάρχει συνοδική ἀπόφαση ἐναντίον τους, δέν τούς ἔχει ἐπιβληθεῖ τό ἐπιτίμιο τῆς καθαιρέσεως, δέν εἶναι καθηρημένοι καί ἑπομένως ἐπιτρέπεται ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία καί τό συλλείτουργο μαζί τους. Ὅτι, ἀποδεχόμενοι οἱ Οἰκουμενιστές Ἱεράρχες τόν Σεβασμιώτατο, πού εἶναι ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία καί συλλείτουργο, οὐσιαστικά ὑποχωροῦν καί ἡττῶνται αὐτοί καί ὄχι ὁ Σεβασμιώτατος, ὡς συνήθως λέγεται.

Ἐπί τῶν ἀνωτέρω θά ἤθελα μέ ἀγάπη καί ἀλήθεια νά καταθέσω τά κάτωθι:

α) Ποιά εἶναι ἡ μείζων ἀρετή; Ἡ διάκριση ἤ ἡ ταπείνωση;

Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ διάκριση εἶναι ἡ σύνεση στήν κρίση, ἡ διαύγεια στό πνεῦμα, ἡ καθαρότητα στή σκέψη, ὁ φωτισμός στή συνείδηση. Εἶναι πυξίδα καί προσανατολισμός στήν πορεία τῆς διάπλασης τοῦ ἀνθρώπινου ἤθους. «Μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν ἡ διάκρισις»[16], ἀποφαίνεται ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. 

Οἱ ἅγιοι Πατέρες -ἰδιαίτερα οἱ νηπτικοί- τῆς πλέκουν τά ὡραιότερα ἐγκώμια, γιατί τήν ἔχουν μελετήσει σ' ὅλες τίς διαστάσεις της. Ἡ διάκριση, ἀνάμεσα στίς ἀρετές, εἶναι ἀκρόπολη καί βασίλισσα, παρατηρεῖ ὁ ὅσιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος[17]. Εἶναι πηγή καί ρίζα καί κεφαλή καί σύνδεσμος πασῶν τῶν ἀρετῶν, προσθέτει ὁ ἴδιος. Βασίλισσα καί ἀρετή τῶν ἀρετῶν, τήν ὀνομάζει καί ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Δέν ὑπάρχει στιγμή καί πράξη τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού νά μήν χρειάζεται διάκριση ἤθους καί ἦθος διάκρισης. Ὅπως τό νερό διαποτίζει τίς ρίζες τοῦ δένδρου καί τό κάνει νά καρποφορεῖ, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ἡ διάκριση ποτίζει, ἀνθοφορεῖ καί καρποφορεῖ τίς πιό λαμπρές ἀρετές. Τό καλό τό κάνει καλύτερο, γιατί «τό καλόν οὐ καλόν, ἐάν μή καλῶς γένηται», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Ἡ διάκριση εἶναι χάρη καί ἡ χάρη εἶναι Χάριτος χάρισμα. Δέν εἶναι τοῦ ἀνθρώπου κατόρθωμα, ἤ μᾶλλον εἶναι καί τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τῆς θείας Χάριτος κατόρθωμα. «Ἐκ τοῦ Πνεύματος τά χαρίσματα τῆς ἐπιστήμης (τῆς πνευματικῆς σοφίας) καί τῆς διακρίσεως», παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. 

Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός συμβουλεύει ὅτι, ὅποιος πῆρε τοῦτο τό χάρισμα, ὀφείλει νά τό περιφρουρεῖ μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί νά μήν κάνει τίποτε ἀδιάκριτα καί ἀπερίσκεπτα. Νά προσέχει προπάντων ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, γιατί μπορεῖ νά τοῦ προξενήσει τήν πιό μεγάλη ζημιά. Ἡ διάκριση εἶναι ὁ τέλειος ρυθμιστής τοῦ ἀνθρωπίνου ἤθους καί τῆς ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς, γι' αὐτό δικαίως ἀποκαλεῖται «μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν».

Ὅμως, δέν εἶναι ἀπολύτως σωστό τό ὅτι «μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν ἡ διάκρισις». Ὄντως, τό ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες τονίζουν πολύ συχνά τήν διάκριση ὡς τήν μείζονα τῶν ἀρετῶν, εἶναι ἀλήθεια καί το ἀποδείξαμε μόλις πιό πάνω. Ἀλλά, θεωροῦν κάτι ἄλλο ὡς βάση της, πού αὐτή ὁδηγεῖ στή διάκριση.

Ἡ μεγαλύτερη ἀρετή εἶναι ἡ ταπείνωση. «Μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν ἡ ταπείνωσις».

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βεβαίωσε μέ τό ἀψευδές στόμα Του ὅτι, ὅταν τηρήσουμε ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τότε πρέπει νά λέμε ὅτι εἴμαστε ἀχρεῖοι δοῦλοι κι ὅτι κάναμε ὅ,τι ἔπρεπε ἁπλῶς νά κάνουμε. «Ὅταν ποιήσητε πάντα τά διατεταγμένα ὑμῖν, λέγετε ἀχρεῖοι δοῦλοί ἐσμεν· ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν»[18].

Ἐπιτελοῦμε ἑπομένως τά πάντα, βρισκόμαστε κυριολεκτικά στήν ὑπακοή Ἐκείνου, τηροῦμε ὅλες τίς ἐντολές Του, καί δέν πρέπει νά νομίζουμε ὅτι κάναμε κάτι. Διότι, χωρίς Αὐτόν, δέν εἴμαστε τελικῶς τίποτε. Δέν μᾶς τό προσυπέγραψε μέ τά συγκλονιστικά λόγια Του, τά ὁποῖα κατέγραψε ἐν Πνεύματι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στό Εὐαγγέλιό του; «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[19]. 

Τί θά πεῖ αὐτό; Ὅτι μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε ὅλες τίς ἀρετές, ἀλλά αὐτό εἶναι κάτι, πού γίνεται μέ τήν Χάρι καί τήν δύναμη τοῦ Ἴδιου. Συνεπῶς, πίσω ἀπό ὅλα κρύβεται ἡ ταπείνωση. Γι' αὐτό καί εἶναι ἡ μόνη ἀρετή, πού ἐπισύρει πλούσια τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν»[20].

Ἡ ταπείνωση συνιστᾶ τόν μαγνήτη, πού μαγνητίζει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅπου βλέπουμε ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ μέ μεγάλα χαρίσματα, νά ξέρουμε πώς ἡ κρυφή ἐργασία του εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἀγώνας του γιά τήν ταπείνωση.

Ἡ ἐπίκληση τῆς διακρίσεως ὡς μείζονος ἀρετῆς πρός ἀποφυγή τῆς μέ ταπείνωση ἀκολουθίας τοῦ Θεναθρώπου Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων στό θέμα τῆς ἀποφυγῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ κακοδόξους ἐπισκόπους, συνιστᾶ μᾶλλον ἔνοχο καταφύγιο[21].

β) Ποιός εἶναι ὁ Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας καί ποιό τό ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου;

Ὁπωσδήποτε δέν ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι ὁ Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπευχόμαστε νά περιπέσει σ' αὐτόν τόν πειρασμό. Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνας καί μοναδικός, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἀπευχόμαστε, ἐπίσης, ὁ Σεβασμιώτατος νά ὑπερβεῖ τίς ἁρμοδιότητές του ὡς Ἐπισκόπου καί νά ὑφαρπάξει τήν ἁρµοδιότητα μιᾶς Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία μόνον αὐτή μπορεῖ νά καταγνώσει καί νά καταστήσει ὁριστικῶς, ἀμετακλήτως καί τελεσιδίκως ἀκοινωνήτους, αἱρετικούς καί καθηρημένους τούς κακοδόξους ἐπισκόπους.

Εἶναι αὐτονόητο ὅτι δέν ἀμφισβητοῦμε τόν Συνοδικό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Ἐναπόκειται στό ἐπισκοπικό σῶμα, πού συνέρχεται σέ Σύνοδο, νά λάβει τά ἐνδεικνυόμενα μέτρα κατά τοῦ λαλοῦντος διεστραμμένα. Νά τόν καλέσει δηλ. σέ ἀπολογία, νά τόν νουθετήσει, νά τοῦ παράσχει χρόνο μετανοίας, νά τόν καταστήσει ἀργό, νά τόν καθαιρέσει καί νά τόν ἀναθεματίσει, ἄν δέν μετανοήσει καί δέν ἀποκηρύξει τίς πεπλανημένες δοξασίες του. 

Συνάμα δέ καί νά ἐνημερώσει ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νά τόν ἀποφεύγει ὡς «ἐθνικόν καί τελώνην»[22], κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, ὡς φορέα θανατικῆς πνευματικῆς λοιμικῆς νόσου. Ὅλα αὐτά εἶναι ἁρμοδιότητες τῶν ἐπισκοπικῶν συνόδων καί ὄχι τῶν κατωτέρων κληρικῶν.

Ὅμως, πρίν τήν σύγκληση μιᾶς τέτοιας Συνόδου, θά πρέπει νά γίνουν κάποιες διεργασίες καί ὁπωσδήποτε πρέπει νά τηρηθεῖ ἀπαρέγκλιτα ἡ ἁγιογραφικά, ἁγιοπατερικά καί ἱεροκανονικά κατοχυρωμένη ἀπομάκρυνση καί διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς κακοδόξους ἐπισκόπους πρό Συνοδικῆς καταγνώσεως. Βρίσκεται ὁ Σεβασμιώτατος μέσα σ' αὐτά τά πλαίσια καί πῶς συμβάλλει στήν σύγκληση καί ἐπιτυχία μιᾶς Ὀρθοδόξου Συνόδου;

 γ) Ἡ Καινή Διαθήκη γιά τήν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπό τούς κακοδόξους πρό συνοδικῆς διαγνώσεως 

Εἶναι καθολικό τό ἀξίωμα περί τῆς ἀπομακρύνσεως καί τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς κακοδόξους ἐπισκόπους πρό Συνοδικῆς καταγνώσεως. Ἄς δοῦμε πρώτα τί λέγει ἡ Καινή Διαθήκη.

Το πρῶτο καί βασικό χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι το Γαλ. 1, 8, τό ὁποῖο λέγει : «ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω· ὡς προειρήκαμεν καί ἄρτι πάλιν λέγω  εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζηται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Ἐδῶ πολύ ἐπιτακτικά ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν θεσμοθετεῖ ὅτι οὐδείς ἔχει δικαίωμα νά ἀλλάξη τό παραμικρό στήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. 

Τό ὅτι μεταξύ αὐτῶν συγκαταλέγει τούς Ἀποστόλους καί τούς Ἀγγέλους ἀπό τόν οὐρανό, αὐτό σημαίνει ὅτι πολύ περισσότερο δέν ἔχει δικαίωμα νά ἀλλάξει καί τό ἐλάχιστον ὁ Ἐπίσκοπος ἐφ’ ὅσον δέ ὁ οἱοσδήποτε Ἀρχιερέας κάτι ἀλλάζει στήν εὐαγγελική διδασκαλία, εἶναι ἀναθεματισμένος. Ἡ ἀναφορά ἐπίσης τοῦ ἀναθεματισμοῦ σημαίνει ὅτι γιά τούς κηρύσσοντας αἵρεση, ἰσχύει ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου και δέν χρειάζεται ἄλλη ἀπόφαση Συνόδου, παρά μόνο πρός κατοχύρωση τῶν Ὀρθοδόξων. 

Το δεύτερο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι το Τίτ. 3,10, τό ὁποῖο λέγει: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος». Ἐδῶ ὁ Ἀπ. Παῦλος παραγγέλλει νά φεύγουμε μακριά ἀπό τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι παραμένουν οἰκειοθελῶς στήν πλάνη τους. Καί ἐδῶ το «αὐτοκατάκριτος» σημαίνει τήν αὐτόματη ἀποκοπή τοῦ αἱρετικοῦ ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς ἀπόφαση Συνόδου. Ἡ αἵρεση δηλ. μᾶς ἀποκόπτει ἀμέσως ἀπό τήν Ἐκκλησία. 

Το τρίτο χωρίο εἶναι το Β΄ Ἰω. 10, τό ὁποῖο λέγει: «εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῳ μή λέγετε  ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». Πολύ αὐστηρότερα ἐδῶ τοποθετεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστη ὁ μαθητής καί Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης. 

Ἀπαγορεύει καί τόν ἁπλό χαιρετισμό καί ὁποιαδήποτε ἐπικοινωνία σ’ αὐτόν, πού μᾶς πλησιάζει, ὄχι γιά κάποια καθημερινή ἀνάγκη, ἀλλά μέ τρόπο ἐκκλησιαστικό, χωρίς ὅμως νά ἔχει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν εὐαγγελική διδασκαλία ἀνόθευτες. Καταλαβαίνει κανείς ἀπ’ αὐτό ὅτι, ἄν μέ τόν χαιρετισμό γινόμαστε κοινωνοί τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο, τί γίνεται μέ τίς συμπροσευχές καί συνιερουργίες, τίς κοινές δηλώσεις καί ἀλληλοαναγνωρίσεις, τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν ὡς νά εἶναι Ὀρθόδοξοι κλπ . 

Το τέταρτο χωρίο εἶναι το Β΄ Κορ. 6,14-17, τό ὁποῖο λέγει: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς δέ συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; Τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Παρεμφερές εἶναι καί αὐτό τό χωρίο μέ τά προηγούμενα, διότι καί οἱ αἱρετικοί παρομοιάζονται μέ τούς ἀπίστους καί μάλιστα, ἐπειδή πολλές φορές δροῦν μέσα στήν Ἐκκλησία, προξενοῦν μεγαλύτερη ζημιά. 

Το πέμπτο χωρίο εἶναι το Β΄ Πέτρ. 2,1, τό ὁποῖο λέγει: «ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῶ λαῷ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας καί τόν ἀγοράσαντα αὐτούς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινήν ἀπώλειαν». Καί ἐδῶ ὁ Ἀπ. Πέτρος τίς αἱρέσεις τίς ὀνομάζει «αἱρέσεις ἀπωλείας», τίς ὁποῖες θά τίς κηρύττουν οἱ ψευδοδιδάσκαλοι. 

Τελευταῖα, ἄς ἀναφέρουμε καί τό χωρίο τοῦ Ἀπ. Παύλου Ἐφεσ . 4,5, τό ὁποῖο λέγει: «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα». Μία εἶναι ἡ παραδοθεῖσα ἐξ ἀρχῆς ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους πίστη, τήν ὁποία ὁ Ἀπ. Ἰούδας ὁ Ἀδελφόθεος παραγγέλλει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν διαφύλαξή της «ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει»[23].

δ) Οἱ ἅγιοι Πατέρες γιά τήν ἀποφυγή κοινωνίας μέ κακοδόξους ἐπισκόπους πρό συνοδικῆς διαγνώσεως

Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακή ἡ αὐστηρότητα, πού ἐπιβάλλουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπέναντι, ὄχι μόνο στούς αἱρετικούς, ἄλλα καί στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού υἱοθετοῦν κακοδοξίες, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν διασπᾶται μόνο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ πιστεύουν καὶ διαδίδουν τὰ παρόμοια: «Οὐχ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν διατέτμηται μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀλλήλοις λεγόντων διασπᾶται»[24], λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Τὸ παραμικρὸ ζήτημα, ποὺ ἀφορᾶ τὸν Θεὸ, δὲν εἶναι μικρό, κατά τον ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ[25]. «Οὐ μικρὸν ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ τὸ παραμικρόν».

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέγει τά ἑξῆς: «Εἰ δέ οἱ τούς ἀνθρωπίνους οἴκους διαφθείροντες θανάτῳ καταδικάζονται, πόσῳ μᾶλλον οἱ τήν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν νοθεύειν ἐπιχειροῦντες, αἰωνίαν τίσσουσιν δίκην... Ὁμοίως δέ και πᾶς ἄνθρωπος ὁ τό διακρίνειν παρά θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἀπείρῳ ποιμένι ἐξακολουθήσας καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος»[26].  

Ἐπίσης, «πᾶς ὁ λέγων παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῆ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος»[27]. 

Δηλ. ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἀκολουθῶντας τήν Ἀποστολική Παράδοση, διδάσκει τήν ἀπομάκρυνση ἀπό κάθε ποιμένα, ὁ ὁποῖος νοθεύει τήν πίστη, ἔστω καί ἄν τόν δοῦμε νά εἶναι ἀσκητής καί νά κάνει θαύματα. Μέ τήν ὑπερβολή αὐτή θέλει προφανῶς νά δείξη τήν ἀναγκαιότητα πρός σωτηρίαν τῆς ἀνοθεύτου ὀρθοδόξου πίστεως. Τέλος, δέν ἀναφέρει κάπου ὁ ἅγιος ἀπόφαση Συνόδου, προκειμένου νά ἀπομακρυνθεῖ κάποιος ἀπό αὐτόν, πού νοθεύει τήν Ἀποστολική πίστη καί Παράδοση.

 Ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης μᾶς λέγει: «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες, ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία»[28]. «Κάθε κληρικό», λέγει ὁ ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «τοῦ ὁποίου ἡ πίστη, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων, νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα»[29].

Εἶναι ἆραγε αὐτή ἡ αὐστηρότητα μία αὐθαίρετη σκληρότητα καί «ἰδιοτροπία» τῶν ἁγίων; Φυσικά καί ὄχι! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας πρῶτος δίδαξε ξεκάθαρα ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀντίδρασή μας, ὅταν ἀκοῦμε διδασκαλίες ἀντίθετες ἀπό αὐτές, πού παρέδωσε ὁ Ἴδιος καί οἱ μαθητές Του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε ὅτι τὰ δικά Του πρόβατα, ὅταν ἀκοῦν τὴν φωνὴ ξένου διδασκάλου, φεύγουν. «Ἀλλοτρίῳ δέ [ποιμένι] οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν»[30] καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δίδαξαν: «Διὸ φευκτέον [νὰ φεύγετε] ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων»[31].

Ὄχι λίγες φορές, οἱ ἐπίσημοι ποιμένες δηλητηρίασαν τὸ ποίμνιο -μέσῳ στρεβλῆς διδασκαλίας- ὁδηγώντας το στὴ λατρεία ἄλλων θεῶν. Γιατί ἡ αἵρεση, ὄχι μόνο «εἶναι πίστη σὲ ξένο Θεό»[32], ἀλλά «ἔχει ἐνδυθῆ ὁλόκληρον τὸν διάβολο», κατά τον Μ. Ἀθανάσιο[33].

Στίς ἡμέρες μας ἀρκετοί Ἐπίσκοποι ἀπροκάλυπτα ἀποδεικνύονται ψευδεπίσκοποι, γιατί ἀσεβοῦν στήν Πίστη, συγκαταβαίνοντας σέ αἱρετικούς. «Ἀλλοίμονο σὲ ὅσους μιαίνουν τὴν Ἁγία Πίστη μὲ αἵρεση ἢ συναναστρέφονται μέ αἱρετικούς», σημειώνει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος[34].

Ὁ ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης ἔλεγε πὼς ἐκεῖνον, ποὺ δὲν ἔχει τὴν ὀρθὴ πίστη, πρέπει, ὄχι μόνο νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἀναθεματίζουμε, δηλαδὴ νὰ τὸν θεωροῦμε ὅτι βρίσκεται ἐκτὸς Ἐκκλησίας[35]. «Οὔτε γιὰ λίγη ὥρα δὲν δεχόμαστε σχέση μὲ αὐτοὺς, ποὺ κουτσαίνουν στὴν πίστη»[36] …«ἀκόμα κι ἂν αὐτοί μᾶς φαίνονται πολὺ γνήσιοι καὶ ἐπίσημοι, ἐμεῖς πρέπει νὰ τοὺς σιχαινόμαστε, ὅσοι ἀγαπᾶμε τὸν Κύριο»[37].

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θεωρεῖ «προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας» τὸ νὰ παραμένει κάποιος ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξοῦντα ἐπίσκοπό του[38].

Αὐτές οἱ πατερικές θέσεις ἐνσωματώθηκαν καὶ στὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ὅποιος δικαιώνει αἵρεση, ἂς εἶναι ἀναθεματισμένος»[39].

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γι’ αὐτὸν, ποὺ φρονεῖ ἀσεβῆ δόγματα, ἀναφέρει: «Ἀποφύγετε αὐτὸν καὶ ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν πίστη σας καθαρή»[40]. 

Κατὰ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Αἰγίνης, «ἡ κοινωνία μὲ αὐτὸν [τὸν κακόδοξο] μολύνει τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες, ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν, ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα»… «Εἶναι ψευδὲς ἐκεῖνο, ὅπου ἐπιφέρουσιν, ὅτι αἱ ὁδοὶ τῆς εὐσεβείας εἶναι πολλαί… ὁδὸς μία καὶ αὐτὴ στενὴ καὶ ὄχι πλατεῖα… εἷς καὶ μόνος Θεὸς καὶ Κύριος»[41].

Ἂν ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, λέγει ὅτι κάποιον, ποὺ δὲν ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων, οὔτε στὸ σπίτι σας δέν πρέπει νὰ τὸν βάζετε, οὔτε καλημέρα νὰ τοῦ λέτε, γιατὶ συγκοινωνεῖτε μὲ τὰ πονηρά του ἔργα, γενόμενοι συνένοχοι, πόσο μᾶλλον νὰ τὸν ἀποδεχόμαστε στὸν ναὸ ὡς λειτουργὸ[42];

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς ἐξηγεῖ: «Ὄχι μόνο, ἂν κάποιοι λένε συνολικὰ ἀντίθετα πράγματα, ποὺ ἀνατρέπουν τὰ πάντα, ἀλλὰ καὶ τὸ παραμικρὸ ἀντίθετο νὰ διδάξουν, νὰ εἶναι ἀναθεματισμένοι»[43]. 

«Ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ πεταγόμαστε μακρυὰ, ὅπως πεταγόμαστε, ὅταν συναντάμε ἕνα φίδι, καὶ νὰ διακόπτουμε κάθε κοινωνία καὶ νὰ φεύγουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ἀκόμα κι ἄν μᾶς φαίνονται σεβάσμιοι καὶ πρᾶοι», διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος[44]. 

Ὁ ἅγιος Ἰὼβ Ἰασίτης ὁ Ὁμολογητὴς ἔλεγε: «Νὰ μὴν τοὺς συναναστρεφόμαστε λοιπόν [τοὺς Λατινόφρονες] …Θὰ προσπαθήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ μὴ μολυνθοῦμε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους καὶ νὰ μὴ μετέχουμε στὴν ψώρα, ἢ τὴν ὀλέθρια ἀσθένειά τους. Θὰ προφυλάξουμε ἐπίσης τοὺς ἑαυτούς μας μὲ κάθε τρόπο καὶ θὰ ἀπέχουμε τελείως ἀπὸ τὴν φατρία τους»[45].

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προσθέτει: «Ἐφόσον ὁ Καλέκας εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορές ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ αὐτόν. Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη». Καί ἐπιπλέον: «Εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ ἐπικοινωνεῖ ἐκκλησιαστικῶς μὲ τὸν Πατριάρχη (Καλέκα) καὶ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος…, ἐνῷ αὐτὸς, ποὺ ἦταν ἀποτειχισμένος, εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη»[46]. 

Πρέπει πάλι νὰ τονίσουμε - γιατὶ ἔχει ὕψιστη σημασία - ὅτι, ὅταν ὁ ἅγιος Γρηγόριος τά δίδασκε αὐτά, εἶχε προβεῖ σε διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχου Καλέκα, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικαστεῖ Συνοδικῶς!

Λέει ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: «…Νὰ συμβουλεύσεις δὲ τοὺς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη τους καὶ οὔτε νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του, οὔτε νὰ τὸν μνημονεύουν καθόλου, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦν ἀρχιερέα, ἀλλὰ ὡς μισθωτὸ λύκο! …Νὰ ἀποφεύγετε, λοιπὸν, καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν ἀμνημονεύτων. 

Ὁ Λατινόφρων αὐτὸς θὰ καταδικαστεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους καὶ θὰ θεωρηθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως»… «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους, ἢ κἀκείνων πολλῷ δήπου χείρονας, ὡς χριστεμπόρους καὶ χριστοκαπήλους… Φεύγετε οὖν αὐτοὺς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ»[47]. 

Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Μᾶρκος δὲν ἐγείρει ζητήματα, ὅπως ἡ ἀναγκαιότητα Συνοδικῆς ἔγκρισης, ὁ κίνδυνος σχίσματος ἢ τάχα τῆς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ζήτημα ἐφαρμογῆς οἰκονομίας, ἢ χάριν τῆς εἰρήνης ἢ χάριν τῆς συνέχισης τοῦ κηρύγματος.

Μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοένωσης στὴ Φερράρα-Φλωρεντία, ὁ ἅγιος Μᾶρκος εἶπε: «Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι, ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τούτου [τοῦ Πατριάρχη] καὶ ἀπὸ τοὺς τοιούτους [τοὺς Λατινόφρονες], τόσον προσεγγίζω πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς Ἁγίους, καὶ ὅσον περισσότερον χωρίζομαι ἀπὸ αὐτοὺς τόσον περισσότερον ἑνοῦμαι μὲ τὴν ἀλήθειαν»[48]. Λέγει ὁ Ἅγιος: «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, κοινωνοῦν δὲ μὲ τοὺς ἑτερόφρονες, ἂν μετὰ ἀπὸ τὴν σύστασή σας δὲν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἔχετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζετε»[49].

ε) Οἱ Ἱεροί Κανόνες περί διακοπῆς μνημονεύσεως πρό συνοδικῆς διαγνώσεως

Ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες θά ἀρκεστοῦμε νά ἀναφέρουμε μόνο δύο: τόν 31^ο Ἀποστολικό Κανόνα καί τόν 15^ο τῆς ΑΒ΄ Συνόδου.

Ὁ 31^ος Ἱερός Ἀποστολικός Κανών διορίζει ἐπακριβῶς ὅτι: «Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγῃ, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς φίλαρχος· τύραννος γάρ ἐστιν. Ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται· οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ ἐπισκόπου γινέσθω»[50].

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν παραπάνω Ἱερό Κανόνα, ἀναφέρει: «Τάξις συνέχει καί τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον. Πρέπει, λοιπόν, ἡ εὐταξία πανταχοῦ μέν να φυλάττηται ὡς συνεκτική και συστατική, καί μάλιστα δέ εἰς τούς ἐκκλησιαστικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χρέος νά γνωρίζωσιν ὁ καθείς τά ἰδικά των μέτρα, καί τά ὅρια τῆς οἰκείας τάξεως νά μή ὑπερβαίνουσιν. 

Ἀλλ’ οἱ μέν Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι καί κληρικοί πάντες νά ὑποτάσσωνται εἰς τόν ἰδικόν τους Ἐπίσκοπον˙ οἱ δέ Ἐπίσκοποι εἰς τόν ἰδικόν τους Μητροπολίτην˙ οἱ δε Μητροπολῖται εἰς τόν ἰδικόν τους Πατριάρχην. Διά τοῦτο καί ὁ παρών Ἀποστολικός κανών διορίζεται οὕτως ˙ Ὅποιος Πρεσβύτερος ἤθελε καταφρονήσῃ τόν ἰδικόν του Ἐπίσκοπον, και χωρίς νά γνωρίσῃ αὐτόν πῶς σφάλλει φανερά ἤ εἰς τήν εὐσέβειαν ἤ εἰς τήν δικαιοσύνην˙ ταὐτόν εἰπεῖν, χωρίς νά γνωρίση αὐτόν πῶς εἶναι φανερά ἤ αἱρετικός ἤ ἄδικος, ἤθελε νά συμμαζώνῃ κατ’ἰδίαν τούς Χριστιανούς, καί κτίσας ἄλλην ἐκκλησίαν, ἤθελε λειτουργῇ εἰς αὐτήν ξεχωριστά, χωρίς τήν ἄδειαν καί γνώμην τοῦ Ἐπισκόπου του, ὁ τοιοῦτος ὡς φίλαρχος, ἄς καθαίρηται˙ ἐπειδή ὡς τύραννος μέ βίαν καί τυραννίαν, ζητεῖ νά σφετερίσῃ τήν ἀνήκουσαν ἐξουσίαν τῷ Ἐπσικόπῳ του. 

Ἀλλά καί ὅσοι μέν ἄλλοι κληρικοί συμφωνήσουν μέ αὐτόν εἰς τήν τοιαύτην ἀποστασίαν, ἄς καθαίρωνται παρομοίως καί αὐτοί˙ ὅσοι δέ λαϊκοί, ἄς ἀφορίζονται. Ταῦτα ὅμως νά γίνωνται, ἀφ’ οὗ ὁ Ἐπίσκοπος παρακινήσῃ μέ γλυκάδα καί ἡμερότητα τρεῖς φοραῖς τούς ἀπ’αὐτοῦ χωρισθέντας νά λείψουν ἀπό τοιοῦτον κίνημα, καί αὐτοί σταθοῦν εἰς τό πεῖσμα των. 

Ὅσοι δέ χωρίζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ κᾀμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπουσαν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιώνονται, κατά τόν ιε΄ τῆς α΄ καί β΄».

Ὁ 15^ο Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἐπί ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Κων/λεως (861 μ.Χ.), ἐπιτρέπει μάλιστα ἀκόμη καί την διακοπή μνημονεύσεως τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου πρό συνοδικῆς διαγνώσεως. 

Στό δεύτερος μέρος τοῦ Κανόνος αὐτοῦ διορίζεται ἐπακριβῶς ὅτι «οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι την ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν την ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι»[51].

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν παραπάνω Ἱερό Κανόνα, ἀναφέρει: «Ἐάν δέ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ἦναι αἱρετικοί καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, και πρό τοῦ νά γένη ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν».

στ) Καίρια ἐρωτήματα

Μετά τά ἀνωτέρω ἀναρωτιέται κανείς: Πῶς δύναται ὁ Σεβασμιώτατος νά ἔχει ἐκκλησιαστική κοινωνία, κοινό συλλείτουργο καί κοινό ποτήριο μέ Ἱεράρχες ἐμφορουμένους ἀπό τέτοιες κακοδοξίες; Ἔπαυσε πλέον νά ἰσχύει ἡ ἀξιωματική ἀρχή ὅτι βασικοτάτη καί ἐκ τῶν ὤν οὐκ ἄνευ προϋπόθεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, τῆς συλλειτουργίας καί τοῦ κοινοῦ ποτηρίου ἀποτελεῖ ἡ κοινή ὀρθόδοξη πίστη καί ὄχι ἡ ποικιλία τῶν πίστεων ἤ ἡ ἐνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ καί τῇ διαφορετικότητι; 

Πῶς ἀνέχεται ὁ Σεβασμιώτατος νά μνημονεύεται ὁ ἔχων αἱρετικά, οἰκουμενιστικά καί σχισματικά φρονήματα Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὡς «ὀρθοτομών τόν λόγον τῆς ἀληθείας» τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ; Δέν εἶναι αὐτό ἕνα μέγα ψεῦδος, πού ἐπιτελεῖται μάλιστα ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου; Δέν ἀποτελεῖ αὐτό ἕνα εἶδος Θεομπαιξίας καί ἀνθρωπομπαιξίας; 

Δέν καθίσταται τοιουτοτρόπως καί ὁ Σεβασμιώτατος συνυπεύθυνος, διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται ἀντικανονικῶς καί ἀσυστόλως, ἡμισυλλειτουργεῖ καί μεταδίδει τά Ἄχραντα Μυστήρια στούς πάσης φύσεως ἀκοινωνήτους αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους καί συλλειτουργεῖ μέ τούς ἀκοινωνήτους σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας; Δέν διακινδυνεύει τοιουτοτρόπως ὁ Σεβασμιώτατος τόσο τήν δική του σωτηρία, ὅσο καί αὐτή τοῦ ποιμνίου του;

4. Ἡ μνημόνευση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἐπιτρέπει τήν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος, οἰκουμενίζοντος καί κύριου ὑπαιτίου γιά τό ὑφιστάμενο πανορθόδοξο σχίσμα, ἐξ αἰτίας τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι. 

Γνωρίζω βεβαίως ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ὡς Ἱεράρχης τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Ἐπίσκοπος Μητροπόλεως τῶν λεγομένων «Παλαιῶν Χωρῶν» ἤ ἀλλιῶς τῆς «Παλαιᾶς Ἑλλάδος», ὅταν ἱερουργεῖ, μνημονεύει τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος, ἐκφωνώντας το «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας». 

Ὅμως, ἡ μνημόνευση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου λαμβάνει χώρα κάθε φορά, πού ὁ Σεβασμιώτατος προσκαλεῖ Ἱεράρχες τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν» ἤ Ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γιά νά λειτουργήσουν σέ πανηγυρίζοντες Ἱερούς Ναούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. 

Ἐπίσης, ἡ ἀνωτέρω μνημόνευση λαμβάνει χώρα κάθε φορά πού ἱερουργεῖ σέ Ἱερούς Ναούς τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολεως Πειραιῶς ὁ Μητροπολίτης Προικοννήσου[52], ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιά τίς οἰκουμενιστικές, κολυμπάριες, σχισματικές καί ἁγιομαχικές θέσεις του[53], καί, ὁ ὁποῖος, ὡς Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μνημονεύει στή Θεία Λειτουργία τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, τόν ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς προσέλαβε ἐκ νέου στήν θέση τοῦ ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς στίς 21-06-2019[54]. 

Ἡ ἀνωτέρω μνημόνευση ἔλαβε χώρα καί στίς 20-10-2019 στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς, κατά τήν τέλεση δισαρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας, στήν ὁποία ἱερούργησαν ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καί ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, στήν ὁποία ὁ Ἀρχιδιάκονος ἐξεφώνησε τά Δίπτυχα[55]. 

Ἐδῶ ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά παρατηρήσω ὅτι τά Δίπτυχα, κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἐκφωνοῦνται μόνο, ὅταν ἱερουργεῖ Προκαθήμενος μιᾶς Τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλ. Πατριάρχης ἤ Ἀρχιεπίσκοπος, καί ὄχι ὅταν ἱερουργεῖ ἕνας ἤ καί περισσότεροι Μητροπολῖτες, κατά τήν κακῶς τείνουσα νά ἐπικρατήσει ἐσχάτως καινοφανή τάξη.  

5. Ἡ μνημόνευση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἐπιτρέπει τήν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος καί οἰκουμενίζοντος Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, καί μάλιστα μετά τήν ἀναγνώριση τῆς Οὐκρανικῆς ψευδοεκκλησίας καί τήν μνημόνευση τοῦ ψευδομητροπολίτου Ἐπιφανίου ἀπό τόν τελευταῖο[56], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ἡ μνημόνευση αὐτή λαμβάνει χώρα ὁσάκις ὁ Σεβασμιώτατος ἐπιτρέπει στόν Μητροπολίτη Πτολεμαΐδος νά ἱερουργεῖ σέ Ἱερούς Ναούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπολεως Πειραιῶς[57]. Ὁ τελευταῖος, ὄντας Ἱεράρχης τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὅταν ἱερουργεῖ, μνημονεύει τον Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας. 

6. Ἡ φιλοβαρθολομαιϊκή στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος δημοσίως ἐκφράζεται πολλάκις μέ θερμά καί ἐπαινετικά λόγια ὑπέρ τοῦ ἔχοντος οἰκουμενιστικά, αἱρετικά καί σχισματικά φρονήματα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι. 

Παραθέτουμε μερικά παραδείγματα γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές:  

α) Τήν 28^η-03-2017 δύο ἀπό τούς ὑπευθύνους τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ «Πειραϊκή Ἐκκλησία» καί συνεργάτες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἐπισκέφτηκαν στό Φανάρι τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, στόν ὁποῖο προσεκόμισαν ἀναμνηστικό δῶρο, δηλ. ψηφιδωτό πορτρέτο τοῦ Πατριάρχου, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 25 χρόνων τῆς Πατριαρχίας του, ἐκ μέρους τοῦ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς[58].

β) Τήν 12^η-04-2017 ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς ἀπέστειλε ἐπιστολή πρός τόν Πρόεδρο τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας[59], στήν ὁποία χαρακτήρισε τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὡς «τόν πρῶτο Ποιμένα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί Πρωθιεράρχη τοῦ Ζῶντος Ἀληθινοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ, τόν Διάκονον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου»! Ἔγραψε ἐπί λέξει :  

«Σᾶς προτείνουμε μάλιστα, Ἐξοχώτατε, νά ζητήσετε ἀπό τόν σημερινό σύμμαχό Σας καί Πρόεδρο τῆς Ρωσίας κ. Βλαντιμίρ Πούτιν νά γίνει ἀνάδοχος Σας καί ἡ βάπτισή Σας νά πραγματοποιηθεῖ στό ἱστορικό Φανάρι ἀπό τον Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τόν πρῶτο Ποιμένα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί Πρωθιεράρχη τοῦ Ζῶντος Ἀληθινοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ, τόν Διάκονον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού ἀποτελεῖ τόν μοναδικό πνευματικό καί πολιτισμικό πλοῦτο τῆς Χώρας Σας».

γ) Τήν 8^η-06-2017 διεξήχθη τό Διεθνές Συνέδριο Concordia στήν Ἀθήναι, στό ὁποῖο ὁμιλητές ἦταν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ὁ πρώην Ἀντιπρόεδρος τῶν ΗΠΑ. Στό ρηθέν Συνέδριο παρέστη καί ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος, ὅταν συνήντησε τόν Πατριάρχη, τοῦ ἔβαλε βαθειά μετάνοια καί τόν κατεφίλησε[60].

δ) Τήν 27^η-12-2017 ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς παρεχώρησε συνέντευξη στό κανάλι «Kontra», στήν ἐκπομπή «Ἐπί τοῦ Πιεστηρίου», στήν ὁποία, μεταξύ ἄλλων, εἶπε καί τά ἑξῆς: «Πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι ἐγώ ἐξελέγην ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στήν Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας μετά ἀπό πρόταση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ, καί ὀφείλω, λοιπόν, τήν ἀρχιερωσύνη μου καί τήν ἐπισκοποποίησή μου στόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαῖο, τόν ὁποῖο ὑπερήδιστα καί ἀγαπῶ καί σέβομαι καί ἐκτιμῶ καί ἔχω μία πάρα πολύ θερμή σχέση μαζί του. Προσφάτως μοῦ ἔστειλε εὐχές ἐπί τῇ ἑορτῇ μου. Δέν ὑπάρχει θέμα σέ προσωπικό ἐπίπεδο. 

Ἐκτιμῶ βαθύτατα τόν Πατριάρχη καί τό ἔργο, τό ὁποῖο κάνει. Ξέρω τήν τραγική του κατάσταση στήν μαρτυρική Κωνσταντινούπολη. Ὅποιος κατεβεῖ στό ἀεροδρόμιο Ἀτατούρκ, νομίζω, καταλαβαίνει σέ ποιά κατάσταση βρίσκεται καί ὑπό ποῖο καθεστώς διατελεῖ. Ἔχω ἀρθρώσει, ὅμως, ἀντιρρητικό λόγο γιά τήν, κατά τήν γνώμη μου, ἀλλά καί τήν γνώμη ἄλλων ἀδελφῶν, πού νομίζουν τό ἴδιο, ἐναντίον τῆς ἀκρίτου καί χωρίς ἀποτέλεσμα ἐπικοινωνίας μέ τούς ἑτεροδόξους, τήν στιγμή πού ἐμμένουν σκληρά καί προκλητικά στήν αὐθάδεια τῆς κακοδοξίας τους»[61].

ε) Τήν 3^η-06-2018 ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς παρέστη συμπροσευχόμενος στήν Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία ἐτελέσθη στό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυίδ ἐν Εὐβοίᾳ στό πλαίσιο τῶν ἑορτασμῶν ἐπί τῇ ἀναγγελίᾳ τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη[62].

στ) Τήν 17^η-09-2018 ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς παρεχώρησε συνέντευξη στό κανάλι «Kontra», στήν ἐκπομπή «Ἐπί τοῦ Πιεστηρίου», στήν ὁποία ἔπλεξε τό ἐγκώμιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, λέγοντας: «Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ἕνας πολύ σοφός, νουνεχής καί βαθυστόχαστος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος δέν ἐνεργεῖ ποτέ ἐν θερμῷ. Ἔχει μία βαθειά συγκρότηση προσωπικότητος. Εἶναι ἕνας πραγματικά σύγχρονος οἰακοστρόφος ποιμένας. 

Δέν θεωρῶ ὅτι θά κάνει κάτι βεβιασμένα, οὔτε κάτι πολύ εὔκολο. Θά κάνει κάτι οὐσιῶδες καί βαρύτιμο. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπί 2.000 χρόνια τώρα διακρατεῖ τῆς Ὀρθοδόξου ἑνότητος, εἶναι τό συντονιστικό μας κέντρο, παρ’ὅλο πού βρίσκεται κάτω ἀπό τά γαμψά νύχια τοῦ Τουρκικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ»[63].

ζ) Τήν 10^η-06-2019 σέ συνέντευξη, πού παρεχώρησε ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς στήν ἐφημερίδα τά «ΝΕΑ» καί σέ ἐρώτηση «Πῶς σχολιάζετε τήν ἐπαναπροσέγγιση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερώνυμου μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο»; ἀπήντησε: «Ἐπαναλαμβάνω τή ρήση τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μας γιά αὐτή τήν περίπτωσι: «Τό αἷμα νερό δέν γίνεται» καί τήν πρόδηλη ἀλήθεια ὅτι ἡ καρδιά τῶν Πανελλήνων κτυπᾶ στό μαρτυρικό Φανάρι»[64].

Ἄν ἀντιπαραβάλει κανείς τήν ἀνωτέρω φιλοβαρθολομαιϊκή στάση τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς μέ τήν ἀκριβῶς ἀντίθετη παλαιότερη στάση του, ὅταν τήν 27^ην-06-2013 ἀπέστειλε πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ἐξαίρετη, ἱστορική, ἐκκλησιολογική καί ὀρθοδοξότατη ἐπιστολή[65], διά τῆς ὁποίας τόν ἤλεγξε αὐστηρῶς γιά τά ἀπαράδεκτα οἰκουμενιστικά καί φιλοπαπικά ἀνοίγματά του, εὐφραίνοντας τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, μπορεῖ εὔκολα να διαπιστώσει ὅτι ἀπό τό 2017 καί ἑξῆς ἔχει ἐπέλθει μία περίεργη καί ἀνεξήγητη στροφή, μετάλλαξη, μεταποίηση καί μεταμόρφωση στή στάση τοῦ Μητροπολίτου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς φιλοβαρθολομαιϊκῆς στάσης του εἶναι καί ἡ διατυπωμένη σέ κείμενό του θέση του ὅτι τήν ψευδοαυτοκεφαλία στό νέο σχισματικό μόρφωμα τῆς Οὐκρανίας τήν ἀπένειμε, ὄχι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὅπως πραγματικά ἔγινε καί εἶναι παγκοίνως γνωστό, ἀλλά ὁ σχισματικός ψευδομητροπολίτης Κιέβου!!! Γράφει συγκεκριμένα :  

«Ἐν ταὐτῷ εἰλικρινῶς ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου στόν Πανάγιο Θεό, διά τήν ἄμεση δικαίωση ὅλων τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, πού, ἑπόμενα τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, ἀρνοῦνται τήν ἄκυρη Αὐτοκεφαλία τῶν σχισματικῶν, καθηρημένων, ἀναθεματισμένων καί ἀχειροτονήτων τῆς Οὐκρανίας, τήν ὁποίαν «ἀπένειμε!!!» ὁ φερόμενος ὡς «Μητροπολίτης Κιέβου» κ. Ἐπιφάνιος»[66]!!!   

7. Τό ἀξιομίμητο παράδειγμα τοῦ πρώτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κυροῦ Χρυσοστόμου 

Ἡ ἀνωτέρω φιλοβαρθολομαιϊκή στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου ἔρχεται σέ ἀντίθεση τόσο πρός τήν στάση τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν χρησιμοποίησαν τήν διγλωσσία καί δέν ἐγκωμίασαν τούς αἱρεσιάρχες, ὁποιοδήποτε ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα καί ἄν αὐτοί κατεῖχαν, γιά ἐφήμερους καί διπλωματικούς σκοπούς, ἀλλά ἀντιθέτως τούς ἤλεγχαν αὐστηρότατα καί τούς ἀπέκοπταν ὡς σεσηπότα καί ἀνίατα μέλη ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅσο καί πρός τήν αὐστηρότατη στάση τοῦ πρώτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί προκατόχου τοῦ νῦν Μητροπολίτου Πειραιῶς, τοῦ ἀπό Ἀργολίδος κυροῦ Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρα.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὅταν ὁ μέγας οἰκουμενιστής καί μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀπεφάσισε νά προτείνει τήν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ἀποστολή παρατηρητῶν στήν Β' Βατικάνεια ψευδοσύνοδο, μετά ἀπό σχετική πρόσκληση τοῦ Βατικανοῦ, καί συνεκάλεσε τό 1963 Πανορθόδοξη Σύσκεψη στήν Ρόδο, δέχθηκε τήν ἄμεση ἀντίδραση καί ἀντίθεση τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χρυσοστόμου Β' καί ὁλοκλήρου τῆς Ἱεραρχίας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν ἀδιανόητη ἀκόμη καί αὐτή τήν παρουσία παρατηρητῶν, ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, διά τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπαγορεύουν κάθε ἐπικοινωνία με τούς αἱρετικούς.

Ἕνας ἐκ τῶν διαπρεπῶν Ἱεραρχῶν, ὁ ὁποῖος ἔλαβε μέρος στίς σχετικές διαπραγματεύσεις, ἦταν καί ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος Χρυσόστομος, μετέπειτα Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος μέ ἐπιστολή του ἀπέτρεπε τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα νά συναντηθεῖ μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Παῦλο Στ’ στά Ἱεροσόλυμα. Παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν προαναφερθεῖσα ἐπιστολή, γιά να καμαρώσουμε μέν τούς Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς, πού διέθετε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, νά θρηνήσουμε δέ γιά τόν φιλοπαπικό καί οἰκουμενιστικό κατήφορον πλείστων ὅσων ἐξ αὐτῶν ἐπί Ἀρχιεπισκόπων Χριστοδούλου καί Ἱερωνύμου Β΄. 

 «Παναγιώτατε,

Εἷς ἐκ τῶν διακεκριμένων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετέφερεν εἰς τήν αἴθουσαν τῶν συνεδριῶν κατά τήν τελευταίαν συνέλευσιν τῆς Ἱεραρχίας καί ὑπεστήριξε μίαν ἄποψίν Σας, ἥτις ἄποψις ἀναφέρεται εἰς τήν ἀντίληψιν, τήν ὁποίαν ἔχετε, ἐν σχέσει μέ τήν θέσιν Σας, ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἔναντι τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης. 

Πιστεύετε δηλαδή, ὅτι εἶσθε ἐντός τῶν ἐπιταγῶν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀποδεχόμενοι τά δευτερεῖα τῆς τιμῆς μετά τόν Πάπαν καί συχνῶς φέρετε παράδειγμα, διά νά δώσητε εἰκόνα τοῦ πράγματος, ὅπερ παράδειγμα ἀνέφερε τῇ Ἱεραρχίᾳ ὁ ὑπαινιχθείς ὧδε Ἱεράρχης. Λέγετε δηλαδή, ὅτι, ἐάν εὑρεθῆτε μετά τοῦ Πάπα καί πρόκειται νά εἰσέλθητέ που, διά τινος θύρας στενῆς, μή ἐπιτρεπούσης τήν εἴσοδον δύο προσώπων συγχρόνως, τότε θά παραχωρήσητε τήν εἴσοδον πρῶτον εἰς τόν Πάπαν καί ἀκολούθως θά διέλθητε Ὑμεῖς. 

Ἡ ἄποψίς Σας αὕτη εἶναι λελανθασμένη τρομερά καί εἶναι λίαν θλιβερόν ὅτι πρόσωπον τῆς ἰδικῆς Σας εὐστρόφου διανοίας δέν κατεῖδε τό λάθος τοῦ ἀτυχεστάτου τούτου παραδείγματος. Ἰδού τό βαρύτατον λάθος. Οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὄντως, δίδουν τό προβάδισμα τῆς τιμῆς εἰς τόν Πάπαν τῆς Ρώμης καί ἀκολούθως εἰς τόν Κωνσταντινουπόλεως. 

Ἀλλά μήν, Παναγιώτατε, οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ ἄριστα τακτοποιοῦντες τό θέμα τοῦτο, δέν ἔχουν ὑπ’ὄψιν των τόν Πάπαν, τόν δεχόμενον τό ἀπαίσιον ἀλάθητον, οὐδέ τόν Πάπαν τόν διδάσκοντα ὕπαρξιν καθαρτηρίου πυρός, καί το Filioque καί τήν ἄνευ θελήματος ἀνδρός σύλληψιν τῆς Ἀειπαρθένου καί τό ποικίλον ἄλλο κομβολόγιον τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν καί διδασκαλιῶν, τῆς ὄχι ἁπλῶς σχισματικῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τῆς ἐξόχως αἱρετικῆς τοιαύτης. 

Ὥστε, ὅταν άναγνωρίζετε πρωτεῖον τιμῆς εἰς τούς αἱρετικούς Πάπας, οἷος εἶναι καί ὁ σημερινός, τότε ὄχι μόνον δέν εἶσθε ἐντός τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά ὅλως τοὐναντίον, δεινῶς ὑβρίζετε καί παραποιεῖτε αὐτούς. Δέχεσθε ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία εἶναι ἡ Una Sancta, ἡ μοναδικῶς διαφυλάξασα τόν ἀτίμητον θησαυρόν τῆς πίστεως, ὡς παρέδωκαν τοῦτον Αὐτῇ ‘’οἱ ἀπ’ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ Λόγου καί ὁ μετ’αὐτούς τῶν Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος’’ καί ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, σχισθεῖσα τῆς Ὀρθοδοξίας, κατήντησεν ἀνυποφόρως αἱρετική; Ἐάν ναί, τότε πῶς δύνασθε νά δέχεσθε πρωτεῖον τιμῆς εἰς τόν Πάπαν; Ἐάν ὄχι, τότε πῶς δύνασθε νά προκάθησθε τῆς Ἀμωμήτου Ὀρθοδοξίας[67];

Παναγιώτατε,

Ἀναθεωρήσατε καί τήν ἐσχάτην στιγμήν - ἔστω καί ἐάν νῦν, ὅτε ἀναγινώσκετε τό ἀπέριττον αὐτό γράμμα μου, εὑρίσκεσθε εἰς τήν κλίμακα τοῦ ἀεροπλάνου – τήν θανάσιμον ἀπόφασίν Σας νά μεταβῆτε εἰς τήν Ἁγίαν Σιών, διά νά ὑπαντήσετε τόν Πάπαν. Ἡ τυχόν μετάβασίς Σας θά ἔχῃ τάς ἑξῆς, τό ὀλιγώτερον, συντριπτικάς διά τήν Προσκυνητήν Ὀρθοδοξίαν μας συνεπείας : 

Ἔργῳ θά ἀποδεχθῆτε καί θά βεβαιώσητε τό πρωτεῖον τῆς τιμῆς τῶν Παπῶν, οὗπερ ἐξέπεσον οὗτοι, διά τάς αἱρετικάς των δοξασίας, ὡς ἀνωτέρω ἀναντιλέκτως δι’ ἐλαχίστων διέλαβον καί ὅπερ πρωτεῖον πλέον τό κατέχουν ἀπ’ αἰώνων οἱ τῆς Νέας Ρώμης Ἐπίσκοποι, ὡς φορεῖς καί φρουροί τῆς ἀληθοῦς πίστεως, ὧν Ὑμεῖς αὐτήν τήν στιγμήν εἶσθε διάδοχος. 

Ἀναλογίζεσθε ποίαν διακονίαν προσφέρετε εἰς τόν Παπισμόν καί ποίας ἀνεπανορθώτους συμφοράς διά τήν Ὀρθοδοξίαν μας προετοιμάζετε, μέ τήν ἀναγνώρισιν αὐτήν, ἥτις ἀναγνώρισις ἔχει ὡς ἀναγκαῖον ἐπακόλουθον τήν ἀμνήστευσιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῆς κακοδόξου Ρώμης; Διότι, πῶς εἶναι δυνατόν νά δέχεσθε πρωτεῖον τιμῆς, χωρίς νά ἀναγνωρίζετε, ἤ νά παραβλέπετε ἔστω, τάς δεινάς αἱρέσεις, ὧν φορεῖς καί διδάσκαλοι εἶναι οἱ Πάπαι»[68];

8. Ἕτερες περιπτώσεις αὐτονομήσεώς μου

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἐν γνώσει του ἔχει στό δυναμικό τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως Πειραιῶς Κληρικούς μέ οἰκουμενιστικά φρονήματα, Πρωτοπρεσβύτερο, πού συμπροσευχήθηκε ἀντικανονικά μέ παπικούς Καρδιναλίους[69], καί Ἀρχιμανδρίτη, πού ἐκπροσώπησε τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη σέ μουσική ἐκδήλωση στόν Πειραιά[70], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος συλλειτουργεῖ μέ Πρωτοπρεσβύτερο, θεολόγο-ψυχίατρο, πού ἀπενοχοποιεῖ τόν κολοφῶνα τῶν ἁμαρτιῶν, τό αἴσχιστο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας[71], πού ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία[72], καί παρέχει εὐλογία, γιά νά παρουσιαστοῦν τά βιβλία του σέ Ἱερό Ναό τῆς Ἰ. Μ. Πειραιῶς[73], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος στό περιοδικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς «Πειραϊκή Ἐκκλησία» καταχωρίζει κείμενα Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν, Ἀρχιμανδριτῶν, Πρωτοπρεσβυτέρων καί λαϊκῶν, ἐγνωσμένων γιά τά οἰκουμενιστικά, νεωτεριστικά καί ἀντιπαραδοσιακά τους φρονήματα[74], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἀπευθύνει ἐγκωμιαστικούς λόγους στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας, γνωστό γιά τούς οἰκουμενιστικούς ἀκροβατισμούς του[75], καί τόν προσκαλεῖ μέ ἐπίσημη ἐπιστολή[76], γιά νά τόν παρασημοφορήσει μέ τίς ἀνώτατες τιμές στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος χαρακτηρίζει τόν Μητροπολίτη Μεσσηνίας[77] ὡς «ἐπαΐοντα μέ τήν διακρίνουσα αὐτόν πεπαρρησιασμένην εὐθυκρισίαν καί τήν δόκιμον ἐπιστημοσύνην»[78], καί τοῦ παρέχει τήν εὐλογία του νά συμμετέχει ὡς εἰσηγητής σέ ἐπιστημονική ἡμερίδα σέ Ἱερό Ναό τοῦ Πειραιῶς[79], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι. 

Σημειωτέον ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας εἶναι μέγας ὑπέρμαχος τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ὅσο καί τῆς Οὐκρανικῆς ψευδοαυτοκεφαλίας, ὅπως προκύπτει ἀπό δημόσιες παρεμβάσεις του[80]. Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς συλλειτούργησε μέ τόν Μητροπολίτη Μεσσηνίας ἕνεκα τῶν ὀνομαστηρίων τοῦ τελευταίου στίς 13-11-2019[81]. 

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας ἦταν ἀπό τούς Ἱεράρχες, πού συλλειτούργησαν μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος στόν Ἱ. Ν. Παναγίας Ἀχειροποιήτου Θεσσαλονίκης στίς 19-10-2019, ὅπου μνημονεύθηκε ὁ σχισματικός καί ἀκοινώνητος ψευδομητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος[82]. 

Ἐπίσης, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας συλλειτούργησε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος στόν Καθεδρικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν στίς 10-11-2019, ὅπου ὁ τελευταῖος μνημόνευσε για πρώτη φορά τόν σχισματικό Κιέβου Ἐπιφάνιο[83].

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος καί ὁ Σύνδεσμος Ἐπιστημόνων Πειραιῶς παρασημοφοροῦν τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος[84], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι ἐναντίον τῆς ἱεροκανονικῆς καί ἁγιοπατερικῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τῶν Ἐπισκόπων, πού ἔχουν αἱρετικά καί οἰκουμενιστικά φρονήματα, ὅπως ὁρίζουν ὁ 31^ος Ἀποστολικός Κανών[85] καί ὁ 15^ος Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου[86], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι. 

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος μιλᾶ γιά τόν Σιωνισμό καί τήν Μασονία, παρουσιάζει ὅμως καί ὑπερτονίζει μόνο τήν μία πλευρά τους, πού εἶναι ὁ Ἑωσφορισμός, ἀλλά δέν τονίζει πρεπόντως τήν ἄλλη καί κυριώτερη πλευρά τους, πού εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός[87], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος, ἀκολουθώντας ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ Νοεμβρίου 1992, ἡ ὁποία ὅμως δέν στηρίζεται σέ ὀρθά ἐκκλησιολογικά καί πνευματικά κριτήρια, καί γιά τήν ὁποία ἔχουν δικαιολογημένα ἐκφραστεῖ σοβαρότατες ἐπιφυλάξεις, ἀποδέχεται ὅτι ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης κυρός Χρυσόστομος εἶναι, ὄχι μόνο ἐθνομάρτυς, ὅπως ὅλοι τον ἀποδεχόμαστε, ἀλλά καί ἐθνοϊερομάρτυς καί μεγαλονεομάρτυς, δηλ. ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὑπάρχουν ἀτράνταχτες ἀποδείξεις περί τοῦ ἀντιθέτου καί ὅτι ἦταν Μασόνος[88], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Σέ ἀπαντητική ἐπιστολή πρός κάτοικο Λαρίσης, τήν 15^ην Σεπτεμβρίου 2015, ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς ἔγραψε τά ἑξῆς: «Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ κηδόμενος τοῦ ποιμνίου του καί μιμούμενος τήν θυσιαστικήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου μας, τοῦ ἀποδεχθέντος ὡς κλεῖδα τοῦ Παραδείσου τό παρά τήν δωδεκάτην «μνήσθητί μου» τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ, και ἐνῶ τοῦ ἐδόθη δυνατότης διαφυγῆς, παρέμεινε ἀγαθός ποιμήν καί πιστός οἰκονόμος Του. 

Πᾶσα ἀμφισβήτησις τούτου τυγχάνει ἐκ τοῦ πονηροῦ καί καθιστᾶ τούς ἀμφισβητοῦντας νέες «Μαγδαληνές», ὡς εἰς τήν περίπτωσι τοῦ θαυματοβρύτου Ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τούς ὁποίους μόνον ἡ ἀληθής μετάνοια θά λυτρώσει.

Δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνει ἀσυγκίνητη πᾶσα χριστιανική καρδία ἐπί τῇ ἀναγνώσει τῶν ἀκολούθων γραμμῶν ἱστορικῶς κατοχυρωμένων καί δέν χρειάζεται νά εἶναι τις Ἕλλην, ἀλλά Χριστιανός, γιά νά μήν γονατίσει ἔμπροσθεν τοῦ ἀξίου μιμητοῦ τῶν πάλαι μαρτύρων Ἁγίου Μεγαλονεομάρτυρος Χρυσοστόμου Μητροπολίτου Σμύρνης…».

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος τελεῖ τίς ἀρχαῖες Θεῖες Λειτουργίες, μεταφέροντας τήν Ἁγία Τράπεζα ἀπό τό Ἅγιο Βῆμα στόν Σολέα καί ἱερουργώντας κατ’ ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, πρᾶγμα μή ἐπιτρεπτόν καί ἐγγίζον τόν παπικό τρόπο τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας[89], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἐπιτρέπει τόν μή σεβασμό τῆς ἱερότητος Ἱερῶν Ναῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς μέ τήν πραγματοποίηση συναυλιῶν ἐντός αὐτῶν ἀπό μεικτές χορωδίες, τῇ συνοδείᾳ μουσικῶν ὀργάνων, ὅπως ἐπίσης καί τήν ταυτόχρονη παρουσία ἀνδρῶν, γυναικῶν καί κοριτσιῶν στά Ἱερά Ἀναλόγια, ἐνδεδυμένων τό ἱερό ράσο[90], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ὅταν αν ὁ Σεβασμιώτατος ἐπεσκέφθη τόν νῦν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τόν προσεκάλεσε στόν ἑορτασμό τῶν Θεοφανείων τοῦ 2018 στόν Πειραιά, χωρίς νά λάβει ὑπ’ ὄψιν του ὅτι ὁ κ. Πρόεδρος εἶχε θέσει λίαν προσφάτως τήν ὑπογραφή του κάτω ἀπό τούς ἐπαίσχυντους νόμους περί καταργήσεως τῆς ἐπάρσεως τῆς ἑλληνικῆς σημαίας στά σχολεῖα, περί κληρώσεως τῶν σημαιοφόρων μαθητῶν καί περί ἀλλαγῆς ταυτότητος φύλου ἀπό 15 ἐτῶν[91], τότε ἐγώ ὄντως αὐτονομοῦμαι.

Ἐπίλογος

Κατακλείουμε τό παρόν κείμενο μας μέ τόν μεγάλο ἅγιο καί χρυσορρόα πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τον ἱερό Χρυσόστομο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δίνει μεγάλη σημασία στόν ἀγώνα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἑτεροθρήσκων[92]. 

Γι’ αὐτό καί ὁλόκληρος ὁ τέταρτος «Περί Ἱερωσύνης» λόγος του εἶναι ἀφιερωμένος στό νά δείξει ὅτι ὁ ἱερεύς πρέπει νά ἔχει ὑψηλή θεολογική συγκρότηση, νά γνωρίζει τίς θέσεις καί τά ἐπιχειρήματά τους, καί νά διαθέτει τά ἀπαραίτητα ὅπλα, γιά νά τούς ἀποκρούει. 

Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολυμέτωπος˙«ποικίλος οὗτος ὁ πόλεμος καί ἐκ διαφόρων συγκροτούμενος ἐχθρῶν». Ὁ ἱερεύς πρέπει νά ἀγωνίζεται καλῶς, ὄχι μόνο ἐναντίον ἑνός ἐχθροῦ, ἀλλά ἐναντίον ὅλων. Δέν ὑπάρχουν εἰδικότητες στήν ποιμαντική συγκρότηση τῶν ἱερέων. 

Τί ὠφελεῖ, λέγει, ὅταν ὁ ἱερεύς ἀγωνίζεται μέ ἐπιτυχία ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρῶν, τόν αἰχμαλωτίζουν, ὅμως, οἱ Ἰουδαῖοι; Ἤ ὅταν νικᾶ καί τούς δύο, τοῦ ἁρπάζουν, ὅμως, τά πρόβατα ἀπό τήν ποίμνη του οἱ Μανιχαῖοι, ἤ ὅσοι διδάσκουν τήν εἱμαρμένη, ἤ ὁ Μαρκίων καί ὁ Οὐαλεντῖνος, ἤ ὁ Σαβέλλιος καί ὁ Ἄρειος, ἤ ὁ Παῦλος Σαμοσατεύς; Δέν χρειάζεται, λέγει, νά ἀναφέρω ὅλες τίς αἱρέσεις τοῦ Διαβόλου. 

Ἄν, πάντως, δέν γνωρίζει ὁ ποιμήν νά ἀποκρούει ὅλες τίς αἱρέσεις, τότε μπορεῖ ἀκόμη καί μέ μία αἵρεση νά καταφάγει ὁ λύκος τά περισσότερα πρόβατα: «Καί τί δεῖ πάσας καταλέγειν τοῦ διαβόλου τάς αἱρέσεις; Ἄς ἄν μή πάσας ἀποκρούεσθαι καλῶς ὁ ποιμήν εἰδῇ, δύναιτ’ ἄν καί διά μιᾶς τά πλείονα τῶν προβάτων καταφαγεῖν ὁ λύκος»[93].

Ἐφαρμόζοντας τά παραπάνω στήν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς μποροῦμε νά ρωτήσουμε: Τί ὠφελεῖ, ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος ἀγωνίζεται ἐπιτυχῶς ἐναντίον τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας (Παπικῶν, Οὐνιτῶν, Προτεσταντῶν, Μονοφυσιτῶν, Ἰσλαμιστῶν, Ἰουδαίων, Μασόνων, Σιωνιστῶν, Σχισματικῶν), μέ τούς ὁποίους βέβαια δέν συμπροσεύχεται οὔτε συλλειτουργεῖ, τόν αἰχμαλωτίζουν ὅμως οἱ ἐσωτερικοί ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι καί χειρότεροι, δηλαδή οἱ Οἰκουμενιστές, μέ τούς ὁποίους συμπροσεύχεται καί συλλειτουργεῖ; 

Ἤ ὅταν ἀντιτίθεται θεωρητικῶς καί γραπτῶς στόν Οἰκουμενισμό, τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν Οὐκρανική ψευδοαυτοκεφαλία[94], τίς ἀναγνωρίζει ὅμως πρακτικῶς, μέσῳ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ Ἱεράρχες, πού τά ἀποδέχονται, καί ἰδίως μέσῳ τῆς μνημονεύσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς; Δέν ἐνισχύει μέ τήν στάση του τόν ἐφησυχασμό ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως; 

Ἄν πάντως δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιθυμεῖ ὁ Σεβασμιώτατος νά ἀποκρούσει ὅλους τούς αἱρετικούς καί τούς αἱρετίζοντες, καί ὅλες τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, ὄχι μόνο θεωρητικά, ἀλλά κυρίως πρακτικά, τότε δυστυχῶς μπορεῖ καί μέ μία ἀκόμη αἵρεση ἤ ἕνα σχίσμα νά καταφάγει ὁ λύκος τά περισσότερα πρόβατα.

Ταῦτα πάντα κατά χρέος ἀναφέραμε μέ πόνο, ἀγάπη καί ἀλήθεια.

Οἱ ὑποσημειώσεις ἐδῶ