Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Ἀόρατος Πόλεμος»
Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες
σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέλησή σου
γιὰ κακό σου, μὴ δειλιάσεις οὔτε νὰ ταραχθεῖς γι' αὐτό, ἀλλὰ ἀφοῦ
ἐπιστρέψεις ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι:
«Βλέπε, Κύριέ μου, ἔκανα τέτοια πράγματα
σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι, οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο
ἀπὸ ἐμένα, τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ
γκρέμισμα».
Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετή
ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ
καὶ χωρὶς νὰ συγχυστεῖς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν,
ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ πέσεις ἔπειτα πὲς πάλι:
«Οὔτε μέχρι ἐδῶ θὰ στεκόμουνα, Κύριέ μου, καὶ θὰ ἁμάρτανα χειρότερα, ἐὰν ἐσὺ δὲν μὲ κρατοῦσες μὲ τὴν πολὺ μεγάλη σου ἀγαθότητα».
Καὶ εὐχαρίστησέ Τὸν καὶ ἀγάπησέ Τὸν περισσότερο παρὰ ποτὲ θαυμάζοντας
τὴν τόση μεγάλη εὐσπλαγχνία Του, ὅτι καὶ παρόλο ποὺ λυπήθηκε ἀπὸ σένα,
πάλι σοῦ δίνει τὸ δεξὶ Τοῦ χέρι καὶ σὲ βοηθάει, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσεις
στὴν ἁμαρτία τελευταία πὲς μὲ μεγάλο θάρρος στὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία του:
«Ἐσύ, Κύριέ μου, κάνε σὰν ἐκεῖνος ποὺ εἶσαι καὶ συγχώρεσέ με καὶ μὴν
ἐπιτρέψεις στὸ ἑξῆς νὰ ζῶ χωρισμένος ἀπὸ σένα, οὔτε νὰ ἀπομακρυνθῶ ποτέ,
οὔτε νὰ σὲ λυπήσω πλέον».
Καὶ κάνοντας ἔτσι, μὴ σκεφθεῖς ἂν σὲ συγχώρεσε, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι
τίποτα ἄλλο, παρὰ ὑπερηφάνεια, ἐνόχλησις τοῦ νοῦ, χάσιμο τοῦ καιροῦ καὶ
ἀπάτη τοῦ διαβόλου, χρωματισμένη,χρωματισμένῃ μὲ διάφορες καλὲς
προφάσεις.
Γι αὐτό, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σου ἐλεύθερα στὰ ἐλεήμονα χέρια τοῦ Θεοῦ,
ἀκολούθησε τὴν ἄσκησί σου, σὰν νὰ μὴν εἶχες πέσει. Καὶ ἂν συμβεῖ
ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου νὰ ἁμαρτήσεις πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ νὰ
μείνεις πληγωμένος, κάνε αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα ὅλες τὶς φορές, ὄχι μὲ
μικρότερη ἐλπίδα στὸ Θεό.
Καὶ κατηγορῶντας περισσότερο τὸν ἑαυτό σου καὶ μισῶντας τὴν ἁμαρτία
περισσότερο, ἀγωνίσου νὰ ζεῖς μὲ περισσότερη προφύλαξη. Αὐτὴ ἡ εκγύμναση
δὲν ἀρέσει στὸ διάβολο γιατί βλέπει πὼς ἀρέσει πολὺ στὸ Θεό, ἐπειδὴ καὶ
μένει ντροπιασμένος ὁ ἀντίπαλος, βλέποντας ὅτι νικήθηκε ἀπὸ ἐκεῖνον,
ποὺ αὐτὸς εἶχε πρὶν νικήσει.
Γι' αὐτὸ καὶ διαφορετικοὺς ἀπατηλοὺς τρόπους χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ μᾶς
ἐμποδίσει νὰ μὴ τὸ κάνουμε. Καὶ πολλὲς φορὲς πετυχαίνει τὸν σκοπὸ τοῦ
ἐξαιτίας τῆς ἀμέλειάς μας καὶ τῆς λίγης φροντίδας ποὺ ἔχουμε στόν εαυτό
μας.
Γι αὐτό, ὅσο ἐσὺ βρεῖς δυσκολία σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἐχθρό, τόσο περισσότερο
πρέπει νὰ ἀγωνισθεῖς νὰ τὸ κάνεις πολλὲς φορές, ἀκόμη καὶ ἂν μία μόνο
φορᾶ ἔπεσες μάλιστα πρέπει αὐτὸ νὰ κάνεις, ἄν, ἀφοῦ ἁμαρτήσεις,
αἰσθάνεσαι ὅτι ἐνοχλεῖσαι καὶ συγχύζεσαι καὶ σὲ πιάνει ἀπελπισία γιὰ νὰ
μπορέσεις ἔτσι μὲ αὐτὸ νὰ ἀποκτήσεις εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν καρδιά σου
καὶ θάρρος μαζὶ καὶ ἀφοῦ ὁπλισθεὶς μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα, νὰ στραφεῖς στὸ Θεό.
Γιατί, αὐτὴ ἡ παρόμοια ἐνόχληση καὶ ταραχὴ ποὺ ἔχει κάποιος γιὰ τὴν
ἁμαρτία, δὲν γίνεται ἐπειδὴ μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε λύπησε τὸν Θεό, ἀλλὰ
γίνεται γιὰ τὸν φόβο της δικῆς του καταδίκης καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι, αὐτή
προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλαυτία, ὅπως πολλὲς φορὲς εἴπαμε.
Ὁ τρόπος λοιπόν, γιὰ νὰ ἀποκτήσεις τὴν εἰρήνη, εἶναι ὁ ἑξῆς: Νὰ ξεχάσεις
τελειωτικὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἁμαρτία σου καὶ νὰ παραδοθεῖς στὴν σκέψη
τῆς μεγάλης καὶ άφατης ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι, αὐτὸς μένει πολὺ
πρόθυμος καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ συγχωρέσει κάθε ἁμαρτία, ὅσο καὶ ἂν εἶναι
βαριά, προσκαλῶντας τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ διάφορους τρόπους καὶ μέσα ἀπὸ
διάφορους δρόμους, γιὰ νὰ ἔλθει σὲ συναίσθηση καὶ νὰ ἑνωθεῖ μαζί του σὲ
αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ τὴν χάρη του στὴν δὲ ἄλλη, νὰ τὸν ἁγιάσει μὲ τὴ δόξα του
καὶ νὰ τὸν κάνη αἰώνια μακάριο.
Καὶ ἀφοῦ μὲ αὐτὲς καὶ παρόμοιες σκέψεις καὶ στοχασμούς, γαληνέψεις τὸ
νοῦ σου, τότε θὰ ἐπιστρέψεις στὴν πτώση σου, κάνοντας ὅπως εἶπα πιὸ πάνω
κατόπιν, ὅταν ἔρθει ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως (τὴν ὁποία σὲ προτρέπω νὰ
κάνεις πολὺ συχνά), θυμήσου ὅλες σου τὶς ἁμαρτίες, καὶ μὲ νέο πόνο καὶ
λύπη, γιὰ τὴν λύπη τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ πρόθεση καὶ ἀπόφαση νὰ μὴ τὸν
λυπήσεις πλέον, φανέρωσέ τες ὅλες στὸν Πνευματικό σου καὶ κάνε μὲ
προθυμία τὸν κανόνα ποὺ θὰ σοῦ ὁρίσει.
