«Θάνατος εν τω λέβητι, άνθρωπε του Θεού»
(Βασιλειών Δ΄, Κεφ. δ΄, 38 – 42)
«Τα “αγριοκολόκυθα” του Οικουμενισμού»!
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Αναμφίβολα, τα κείμενα της Αγία Γραφής ξεχωρίζουν (παγκόσμια) για την αγιαστική τους επενέργεια, για την διαύγεια των νοημάτων τους, για την νηφαλιότητα που μεταδίδουν, για τις αναφορές στην μελλοντική παγκόσμια πραγματικότητα, για το αδιάψευστο των θέσεών της, ως αποκρυστάλλωση της Θεϊκής σκέψης.
Στη θεματολογία της αντανακλάται μια πανοραμική επιτομή της πορείας της Εκκλησίας και του κόσμου.
Στα εδάφια (Βασιλειών Δ΄, Κεφ. δ΄, 38-42), παρατηρούμε μια ένταση θεολογικών μηνυμάτων και Πίστεως στον αληθινό, ζώντα Θεό.
Να υπογραμμίσουμε, πρώτα, ότι ο προφήτης Ελισσαίος άρχισε τη διακονία του με θαύματα (κεφ. 2).
Στα κεφάλαια 4,5,6,7 έχουμε:
- Ο υιός της Σουναμίτιδος ανίσταται εκ νεκρών- Η δηλητηριώδης σούπα γίνεται ακίνδυνη- Τα κρίθινα αρτίδια πολλαπλασιάζονται- Η λέπρα του Νεεμάν θεραπεύεται- Το κεφάλι της αξίνης επιπλέει- Η Σαμάρεια ελευθερώνεται θαυματουργικά.
Στο κείμενο (Βασιλειών Δ΄, Κεφ. δ΄, 38-42), διαβάζουμε: «Ο Ελισσαίος επέστρεψε εις τα Γάλγαλα. Υπήρχε πείνα εις την χώραν εκείνην. Οι προφήται εκάθηντο πλησίον του Ελισσαίου. Ο Ελισσαίος είπεν εις τον νεαρόν υπηρέτην αυτού: θέσε τον μεγάλον λέβητα και βράσε δια τους προφήτας φαγητόν τι. Είς εξ αυτών εξήλθεν εις τους αγρούς ίνα συλλέξη χόρτα. Εις τινα αγρόν εύρεν άμπελον τινα και εμάζεψε εξ αυτής αγριοκολόκυθα, ώστε εγέμισε το ιμάτιόν του. Έβαλε δε ταύτα εις τον λέβητα, ίνα βράσωσιν. Δεν εγνώριζον δε, ότι ταύτα είναι δηλητηριώδη. Έδωσε έπειτα εις τους άνδρας να φάγωσι. Ενώ έτρωγαν ούτοι εκ του βραστού τούτου φαγητού, αίφνης εφώναξαν, ανεβόησαν και είπαν: θάνατος εν τω λέβητι, άνθρωπε του Θεού και δεν ήθελον να φάγωσιν.
Ο Ελισσαίος είπε: λάβετε άλευρον και ρίψατε εις τον λέβητα. Ο Ελισσαίος είπε προς τον δούλον του Γιεζί. Δώσε εις τον λαόν εξ αυτού και ας φάγωσιν και έφαγον! Δεν ευρέθη τίποτε το βλαβερό εις το φαγητόν του λέβητος» (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος).
Πιστεύω, ότι στο γεγονός αυτό μπορούν να ενταχθούν και οι σημερινές εκκλησιαστικές πραγματικότητες.
Το γεγονός αυτό ελέγχει την στάση των σημερινών ποιμένων και την αφωνία του εκκλησιαστικού σώματος έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Οι σύγχρονοι ποιμένες επέτρεψαν μεταβολές και ρευστότητα στον Αμπελώνα του Κυρίου. Σε μακρινή, βέβαια, αναλογία (20ος και 21ος αιώνες) άφησαν να αναπτυχθούν τα «αγριοκολόκυθα» του Οικουμενισμού.
«Έφθειραν – διέφθειραν και εμόλυναν» (Ιερεμίας ΙΒ΄, 10-11) τον Αμπελώνα του Κυρίου, δηλ.:
- Επέτρεψαν την αλλαγή του Εορτολογίου. Η ενότητα του Εκκλησιαστικού σώματος, ως δομικό στοιχείο, υπέστη θανάσιμο πλήγμα. Το σχίσμα δημιούργησε και εκκλησιολογικές αντιθέσεις.
- Οι παραμείναντες στο αρχικό Εορτολόγιο, συνέχισαν το λάθος. Ως υγιείς δυνάμεις, αντί να παραμείνουν στην Εκκλησία, για να ξεριζώνουν τα «αγριοκολόκυθα» του Οικουμενισμού, δημιούργησαν λαθεμένο σύστημα – πρακτική αποτείχισης.
- Στον «μέγα λέβητα», στο σώμα της Εκκλησίας, επιχειρείται (και συνοδικά) η ανάμειξη της Ορθόδοξης συνείδησης με τα δόγματα (αγριοκολόκυθα) του Οικουμενισμού.
Να υπογραμμίσουμε, ότι ο οικουμενιστικός μετασχηματισμός της Ορθοδοξίας, αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα της Παγκοσμιοποίησης και της πανθρησκείας, με την βλάσφημη, ενοχική, μυωπική, συμπλεγματική, άμα δε και Ηροστράτειο συγκατάβαση των Εκκλησιαστικών ιθυνόντων (Ιεραρχών).
Ο Δημήτριος Τρακατέλης (ως διάκονος) είχε γράψει (1962): «Η θεολογία μας αύριον πρέπει να είναι θεολογία του Θεού της οικουμένης».
Επίσης: «η θεολογία μας πρέπει όχι να ασχοληθή με την οικουμενικότητα, αλλά να γίνη οικουμενική». Ουσιαστικά, οντολογικά οικουμενική».
- Στη «σύνοδο» της Κρήτης, ουδείς εφώναξε: «θάνατος εν τω λέβητι».
Η εκκλησιολογία της απέβη πνευματικό δηλητήριο – αίρεση.
- Οι κινδυνεύοντες Ορθόδοξοι δεν επικαλέσθηκαν τον «άγιο του Θεού, Ελισσαίο», την διδασκαλία δηλ. και πρακτική των Πατέρων, πλην ολίγων εξαιρέσεων.
Δεν υπάρχει, όντως, πρακτική επίκληση των αγίων Πατέρων, με διακοπή μνημοσύνων και αποτειχίσεις. Η εφαρμογή του 15ου κανόνα αποτελεί προσευχή και επίκληση προς τους αγίους, προς τον Κύριο, προς λύτρωση εκ του δηλητηρίου του οικουμενισμού.
Η σημερινή σιωπή των Ι. Μονών, των Επισκόπων και λαϊκών, ισοδυναμεί με προδοσία, με φυγή ενώπιον του εχθρού, είναι συνενοχή.
Ο Δυνητισμός, ως έλλειμμα πίστεως, προκαλεί αδυναμία σύλληψης του ρυθμού και του νοήματος των γεγονότων. Ο προφήτης Ελισσαίος με την πίστη του, όχι μόνο εξουδετέρωσε το δηλητήριο αλλά και πολλαπλασίασε και τους «κριθίνους άρτους» κατά το «ρήμα Κυρίου» (Κεφ. δ΄, 42-44). Αυτή τη συνείδηση πίστεως απαιτεί ο 15ος Κανόνας, ως νέος Ελισσαίος, για να φύγει ο οικουμενισμός και για να ισχύσει το της Γραφής:
«Και ουκ εγεννήθη εκεί ετι ρήμα πονηρόν εν τω λέβητι»! (Βασιλειών Δ΄, δ΄, 41).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
