Ομοφυλοφιλία και η ατζέντα του woke αναιρετισμού: Επικαιρικοί στοχασμοί ενός «οπισθοδρομικού»
Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος
Καθηγητής ΑΕΑ Αθηνών
Prof. AHOS (CA, USA)
«Ὀλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι
ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων»
Ψαλμ.
«Είναι πολλά τά λεφτά Άρη…»
Περί αναιρετικής κουλτούρας: Προοιμιακόν
Το Νομοσχέδιο αναγνώρισης του γάμου ομοφυλοφίλων ζευγών (από εδώ και στο εξής: Ο. Ζ.) καθώς και δυνατότητας υιοθεσίας από μέρους τους τέκνων αλλά και τεκνοποίησης μέσω «παρένθετης μητέρας» είναι μια απροκάλυπτη προσπάθεια να επιβληθεί στανικά στην Ελληνική κοινωνία ένα τμήμα της πιο ακραίας woke ατζέντας, που από ετών λυσσομανά στις ΗΠΑ και σε τμήματα της Δυτικής Ευρώπης (αν και όχι χωρίς αντίσταση, είναι αλήθεια).
Ενημερωτικά σημειώνω ότι Woke and Cancel Culture (ή σε ελεύθερη απόδοση από τον υποφαινόμενο στη νέα Ελληνική: «Κουλτούρα αφύπνισης και αναίρεσης») είναι η πιο πρόσφατη έκφανση ενός αχαλίνωτου «δικαιωματισμού» δυνάμει του οποίου επιδιώκονται, μεταξύ άλλων, δύο κυρίως πράγματα: α) Πρώτον, η πλήρης αξιολογική εξομοίωση οποιασδήποτε υποκουλτούρας μικρο-ομάδων με τις αιώνιες και παλαίφατες Παραδόσεις των λαών της υφηλίου και β) η αναγνώριση και επιβολή ως απαραβίαστου «δικαιώματος» οποιασδήποτε αξίωσης ή επιθυμίας, όσο αλλόκοτη, παρδαλή ή ξεδιάντροπη και αν είναι αυτή.
Στην περίπτωση που μας απασχολεί το ρόλο «σταυροφόρου» του αλλόκοτου «δικαιωματισμού» αναλαμβάνει η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ (ζητώ συγγνώμη για τη χρήση αυτού του κακόηχου αρτικόλεξου, αλλά κάθε εποχή έχει και τις λέξεις που της αξίζουν…).
Προσοχή, η εν λόγω κοινότητα δεν είναι ο μόνος φορέας του εκθηριωμένου «αναιρετισμού» αλλά μόνον μια ισχυρή συνιστώσα ενός σύνθετου πλέγματος· συνιστώσα, ομοίως ισχυρή, συγκροτούν ομάδες Πανεπιστημιακών (όχι όλοι) στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, που προωθούν την συνολική κατάργηση-αναίρεση της κλασικής Παιδείας (Όμηρος, Πλάτων, Βιργίλιος, Σαίξπηρ, Μπετόβεν κλπ.) από τα Πανεπιστήμια ως προϊόντα δουλοκτητικών ή εκμεταλλευτικών κοινωνιών… Πρόκειται για ενορχηστρωμένο κίνημα «αναίρεσης» του πολιτισμού μας, μηδενιστικής ακύρωσης της κατατεθειμένης πείρας ζωής της ανθρωπότητας, και επομένως για έναν επικίνδυνο εχθρό των ιστορικών λαών, που ήδη αντιμετωπίζεται ως τέτοιος από φιλοσόφους και διανοουμένους του μεγέθους των Αλαίν Φινκελκρώ, Πασκάλ Μπρυκνέρ, Πέτερ Σλότερντικ κ.ά.
Η «υποκουλτούρα της διάκενης επιθυμίας»
Παρόλη τη γλοιώδη παρδαλότητα της Λοάτκι + κοινότητας, την οποία στις ατελεύτητες «περήφανες παρελάσεις» της είχαμε ήδη την ευκαιρία να … αποθαυμάσουμε, θα ήταν μέγα σφάλμα να μιλήσουμε εδώ απλώς και μόνον για γραφικούς αγκιτάτορες της πιο μοντέρνας μορφής πανηδονισμού.
Στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσουμε ίσως την τεράστια ισχύ που είχαν αποκτήσει οι ευνούχοι σε κάποια ανακτοβούλια της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, έχουμε να κάνουμε με δύο πρωτοφανέρωτα εγχειρήματα στην Ιστορία: α) Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο άσκησης πιέσεων (κοινώς lobby), στο οποίο διαπλέκονται επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και πολιτικοί σε νευραλγικές θέσεις παγκοσμίως. β) Για πρώτη φορά μια ανθρώπινη ομάδα όχι μόνον αυτοπροσδιορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη της ικανοποιούν τις όποιες ηδονογόνες περιοχές τους, αλλά και απαιτεί να επιβληθούν ως νομικώς προστατευόμενα δικαιώματα μια πλειάδα επιθυμιών-αξιώσεων οι οποίες απορρέουν εξ αυτού. Μάλιστα, αποδεικνύεται ότι διαθέτει τα μέσα να το επιτυγχάνει ταχύτατα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα τα κυριότερα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο θα ανταποκριθεί πρώτο στις εν λόγω αξιώσεις, τη στιγμή που οι Κυβερνήσεις μας δεν έχουν λύσει ακόμη ζωτικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ως χαίνουσες πληγές εδώ και δεκαετίες…
Και μην πάει το μυαλό μας στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία προβλέπονται και προστατεύονται από τα Συντάγματα όλων των δημοκρατικών κρατών. Τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται και πρέπει να προστατεύονται για κάθε ανεξαιρέτως ον το οποίο ανήκει στο βιολογικό είδος homo sapiens… Κανείς εχέφρων δεν ζητά Άουσβιτς ή Κολιμά για τους ομοφυλοφύλους ούτε ρατσιστική segregation· και κανείς αληθινά Ορθόδοξος Χριστιανός δεν θα παύσει να αντιμετωπίζει και τους ομοφυλόφιλους ως «εικόνες του Θεού», αν και βαθύτατα πληγωμένες και χρήζουσες ποιμαντικής μέριμνας.
Το να επικαλούμαστε την αερολόγο παραθεολογική φράση εκλιπόντος θεολόγου: «Δεν έχουμε το δικαίωμα να ταπεινώνουμε και να θυσιάζουμε την εικόνα του Θεού. Είναι ανάγκη οι σεξουαλικές μειονότητες να προστατεύονται από κάθε είδους διάκριση και αδικία», για να ψηφίσουμε το νομοσχέδιο του γάμου Ο.Ζ. και της υιοθεσίας-τεκνοποίησης, όπως μόλις προ ολίγου έκανε από το βήμα του κοινοβουλίου γνωστή Πανεπιστημιακός και … Πρεσβυτέρα (!), συνιστά ένα ακόμη δείγμα αποπροσανατολισμού της κοινωνίας: Άλλο πράγμα τα ατομικά δικαιώματα που άπαντες πρέπει να απολαύουν ως ανθρώπινα όντα και πολίτες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής κοινωνίας και άλλο, εντελώς διαφορετικό πράγμα η σε βάθος χρόνου μετάλλαξη της αρχιτεκτονικής δομής των κοινωνιών μας ή ακόμη και η βάναυση διαστρέβλωση του Ευαγγελίου της σωτηρίας και η ολοσχερής εκκοσμίκευση της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας μας, επειδή αυτό υπαγορεύει η υποκουλτούρα της αέναης ικανοποίησης διάκενων επιθυμιών σχετιζομένων με το… υπογάστριο.
Να το πω παραφράζοντας ελαφρώς τον Π. Μπρυκνέρ: Δεν υπάρχει ανοιχτό θέμα «δικαιωμάτων»· το πρόβλημα έχει επιλυθεί μετά από πολλούς αιματηρούς και νικηφόρους αγώνες.
Το πρόβλημα που δεν έχει επιλυθεί είναι ο μεσσιανισμός των αντι-ρατσιστών, οι οποίοι για να «σώσουν» τις… μειονότητες επιμένουν στη διατήρηση του ρατσισμού: τον υποδαυλίζουν, θέτουν υπό δοκιμασία όλους τους πολίτες με τη ρητορική μίσους (ας θυμηθούμε εδώ τις αναξιοπρεπείς φράσεις, ομοφοβικός, ρατσιστής, φασίστας, ισλαμοφοβικός κ.ά. με τις οποίες «λούζονται» όλοι όσοι διαφωνούν με τον νέο «αναιρετικό ολοκληρωτισμό των αξεδίψαστων επιθυμιών»).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι πλείστοι των πολιτικών αρχηγών. Ο Πρωθυπουργός της χώρας και το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του (κόμμα που μέχρι προ ολίγων ετών πλασαριζόταν στην … αγορά ως κόμμα των «νοικοκυραίων» και των παραδοσιακών αξιών), ο γνωστός και μη εξαιρετέος αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, καθώς και τα δύο άλλα αριστερά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά) ανέλαβαν να επιβάλλουν μέρος της πιο σκληρής πλατφόρμας της υποκουλτούρας του δικαιωματισμού.
Λέγω «μέρος», γιατί έπεται και συνέχεια. Περί αυτού εξάλλου μας προϊδεάζει το σημείο «+» στο τέλος του άθλιου αρτικόλεξου, το οποίο υποδηλώνει τον αυξανόμενο με ταχύτητα πληθωρισμού του Μεσοπολέμου αριθμό «έμφυλων ταυτοτήτων».
Αν δεν το αντιληφθήκατε οι «συνδικαλιστές» του πανηδονικού αναιρετισμού δεν έχουν ακόμη καταλήξει στο πόσα είναι τα φύλα, ούτε στο αν πρέπει να μιλάμε για φύλα… Θα έχετε ασφαλώς κάθε δίκιο, αν εδώ ανακαλέσετε στη μνήμη σας τη φράση του Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα, ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν»…
Μάλιστα ο Πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να μας συμβουλεύσει από του κοινοβουλευτικού βήματος λέγοντάς μας να μην συγχέουμε «τη συντήρηση με την οπισθοδρόμηση». Από την μεριά μου, ως οπαδός της… «οπισθοδρόμησης» (κατά την πρωθυπουργική ταξινόμηση), αντισυμβουλεύω θυμίζοντας τη φράση του Πλήθωνος, ότι οφείλουμε να μάθουμε να διακρίνουμε τα άλογα από τα γαϊδούρια· αυτή είναι μια συμβουλή απείρως ωφελιμότερη από τα «τσιτάτα» της πολιτικαντικής lingua franca.
Όσο για εκείνους τους βουλευτές του συντηρητικού κυβερνώντος κόμματος αλλά και του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι έπιασαν κοινοβουλευτικό στασίδι, αφού προηγουμένως παράστησαν τον θαμώνα εκκλησιαστικών στασιδίων προς άγραν ψήφων, η ρήση του Κυρίου μας τους αφορά άμεσα: «ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν» (Ματθ. 6, 2).
Σε κάθε περίπτωση, οι θεολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές – ανθρωπολογικές, δημογραφικές και εν τέλει νομικές συνέπειες αυτής της «απονενοημένης βουτιάς» στην απύθμενη χοάνη της «υποκουλτούρας της διάκενης επιθυμίας» έχουν εκτενώς αναλυθεί στη δημόσια σφαίρα. Στις λίγες γραμμές που ακολουθούν περιορίζομαι να σχολιάσω μια σειρά από ανακρίβειες, οι οποίες τεχνηέντως διεσπάρησαν εσχάτως, πιθανότατα κατ’ εφαρμογή της μεθοδολογίας το διαβόητου Κλάους Σβάμπ (και Σια), γνωστού γκουρού της Μεγάλης Επανεκκίνησης (The Great Reset), ο οποίος τόσο γοητεύει τους πολιτικούς μας ταγούς.
Ανακρίβειες ή η μέθοδος της Μεγάλης Επανεκκίνησης;
1η Ανακρίβεια (επί το ωμότερον: ψεύδος): Το νομοσχέδιο, ειπώθηκε, αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα στα ομοφυλόφιλα ζεύγη και έτσι επιβάλλεται η ψήφισή του ως υποχρέωσή μας προκειμένου να ευθυγραμμισθούμε με τη ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Ήδη η Εκκλησία της Ελλάδος σε νομικώς εμπεριστατωμένη Εγκύκλιό της καθώς και έγκριτοι νομομαθείς ενημέρωσαν τον Ελληνικό λαό ότι ούτε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου ούτε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απαιτούν κάτι τέτοιο. Άλλο είναι αυτό που απαιτούν, αλλά οι απλές εννοιολογικές διακρίσεις δεν αποτελούν το forte των Ελλήνων πολιτικών. Η ευρωπαϊκή έννομη τάξη λοιπόν, (την οποία σε πλείστα όσα αληθώς ζωτικά θέματα, όπως φερ’ ειπείν οι παράνομες χωματερές, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις γράφουν συστηματικώς στα παλαιότερα των σανδαλίων τους) απαιτούσε μόνον τη νομική αναγνώρισης μιας μορφής «αστικής ενώσεως» για ομοφυλόφιλους που συζούν και επιθυμούν κάτι τέτοιο. Αυτή η μορφή υπάρχει ήδη από το 2008 και λέγεται «σύμφωνο συμβίωσης». (Μάλιστα το σχετικό νομοσχέδιο ο νυν Πρόεδρος της Κυβερνήσεως και τότε βουλευτής της αντιπολιτεύσεως το… καταψήφισε!). Αυτό αρκεί για τους ευρωπαϊκούς νομικούς θεσμούς. Το αν αυτή η «αστική ένωση» θα λάβει τη μορφή γάμου (πολιτικού συναπτομένου σε Δημαρχείο) εναπόκειται στη διακριτική αρμοδιότητα των εθνικών Κυβερνήσεων. Όμως -και εδώ βρίσκεται ο λάκκος που έχει η φάβα- αν η αστική αυτή ένωση αναγνωριστεί ως γάμος, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την αναγνώριση στα Ο. Ζ. του δικαιώματος απόκτησης τέκνου είτε μέσω υιοθεσίας είτε διά τεκνοποίησης με μεσολάβηση «παρένθετης» μητρότητας. Αυτό ακόμη κι αν δεν νομοθετηθεί από την παρούσα Βουλή (που θα νομοθετηθεί), θα κερδηθεί διά της δικαστικής οδού, γιατί τότε θα διαπιστωθεί από τα δικαστήρια «άνιση» μεταχείριση «εγγάμων».
2η Ανακρίβεια: Το νομοσχέδιο, λέγουν, μεριμνά για το ή τα τέκνα γονιού (θετού ή βιολογικού) που συζεί με άλλον του ιδίου φύλου. Και τούτο γιατί σε περίπτωση που ο πρώτος εκλείψει το εναπομείναν παιδί δεν έχει καμία συγγενική σχέση με το «έτερον ήμισυ» του εκλιπόντος και άρα θα λάβει την άγουσα προς κάποιο Ίδρυμα. Όπως όμως έχουν αποφανθεί πλείστοι όσοι νομομαθείς, ακόμη και μια ματιά στον Αστικό Κώδικα μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, την οποία τόσο μισεί ο woke «αναιρετισμός»: Στο νομικό μας οπλοστάσιο υπάρχει ο θεσμός της επιτροπείας και κηδεμονίας ανηλίκου, οπότε ουδείς κίνδυνος για το παιδί υφίσταται.
3η Ανακρίβεια (ή μάλλον μεθοδευμένη παραπλάνηση). Μέσω των δημοσκοπήσεων, οι οποίες διενεργούνται με κατάλληλα διαρθρωμένο ερωτηματολόγιο, συμπολίτευση, αντιπολίτευση και ποικιλώνυμοι δημοσιογραφικοί και όχι μόνον «συνοδοιπόροι», επιχειρούν μια διανοητική λαθροχειρία: Αποσυνδέουν το γάμο των Ο.Ζ. από την υιοθεσία και την τεκνοποίηση δια «παρενθέτων μητέρων» που αυτός συνεπάγεται αναπόδραστα. Με τον τρόπο αυτό εμφανίζουν την «πλειοψηφία» των ερωτηθέντων να συμφωνεί με τον πρώτο και να επιφυλάσσεται για την δεύτερη. Όμως τα δύο ζητήματα είναι αρρήκτως συνυφασμένα: Η αποδοχή του ενός οδηγεί αυτομάτως στην αποδοχή και του δευτέρου. Τα συμπεράσματα δικά σας.
4η Ανακρίβεια (ή μάλλον woke παραλογισμός). Το νομοσχέδιο και οι πολύχρωμοι (δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί) Ηρακλείς έχουν την προπέτεια να αποκαλούν «δικαίωμα» των Ο. Ζ το γάμο και την υιοθεσία ή τεκνοποίηση μέσω εξανδραποδισμένων υπάρξεων που λειτουργούν ως «παιδομηχανές», δηλ. παρένθετων μητέρων. Αυτές, κυρίες και κύριοι, είναι οι «παιδομηχανές», τουτέστιν οι μαραγκιασμένες και ανήμπορες από την εξαθλίωση γυναίκες, των οποίων το ταλαίπωρο σώμα θα εκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι δουλέμποροι, προκειμένου να ικανοποιείται η επιθυμία παραλήδων να αποκτούν παιδί (ακόμη και επί τη βάσει ευγονικού σχεδίου, όπως αυτό που ανερυθριάστως κοινοποίησε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως). Πώς να μην τρομάξει κανείς βλέποντας πως ο μεταμοντέρνος σκοταδισμός υπερβαίνει κατά πολύ ακόμη την προφητική ρήση του προφητικού Άλντους Χάξλεϋ: «Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου, θα πωλούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου»;
Κανείς δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται και δεν φρικιά ενώπιον αυτής της νέας σωματεμπορίας, και της ωμής αγοραπωλησίας νεογνών που θα κυοφορηθούν σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση από ό, τι μέχρι σήμερα γίνεται από «παρένθετες σκλάβες»; (Συναφώς σημειώνω εν παρενθέσει ότι στην Προφητεία του Ιεζεκιήλ [16, 49] στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε την εκπληκτική επισήμανση για το τί ήταν το αμάρτημα των Σοδόμων: «Αυτό ήταν το βασικό αμάρτημα … της πόλης των Σοδόμων : η υπερηφάνεια. Ζούσαν μέσα στην αφθονία… και ασώτευαν… Οι κάτοικοί της ήταν σκληροί εγωιστές και δεν βοηθούσαν τους φτωχούς και τους αδυνάμους…»).
5η Ανακρίβεια. Ο Πρωθυπουργός δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι το επίμαχο νομοσχέδιο αφορά λίγους. Κύριε Πρόεδρε της Κυβερνήσεως για μια ακόμη φορά σφάλλετε. Αγνοείτε τη θεωρία του γενικευμένου ρίσκου του Ούλριχ Μπεκ. Το νομοσχέδιο εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, γιατί αφορά, πέραν ημών, απροσδιόριστα πολλούς, τουτέστιν τους «αγέννητους νεκρούς» που θα μας δικάσουν, κατά Κωστή Παλαμά: Σκέφτηκε ποτέ κανείς από σας και τους συμβούλους σας ότι είστε οι ηθικοί αυτουργοί του μεγαλύτερου ανθρωπολογικού και κοινωνικού πειράματος στην Ιστορία της ανθρωπότητας; Σε βάθος χρόνου μερικές χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα και ενδεχομένως εκατομμύρια στον … «πολιτισμένο» κόσμο θα μεγαλώσουν εξ απαλών ονύχων έχοντας στερηθεί θεσμικώς και a priori την αλληλοσυμπληρούμενη ετερόφυλη γονεϊκότητα (Πατέρας – Μητέρα, Μητέρα-Πατέρας).
Αυτών των παιδιών το δικαίωμα σε μάνα και πατέρα (έστω θετούς) ποιος θα το προστατεύσει; Για να μην μιλήσουμε για τα δικαιώματα των δυστυχισμένων υπάρξεων που θα χρησιμοποιηθούν ως «παιδομηχανές» πάμφθηνης ενοικίασης (o tempora, o mores…) για να ικανοποιηθούν οι πληθωριστικά πολλαπλασιαζόμενες επιθυμίες μιας «ιδιότροπης» ελίτ (αλήθεια πού είναι εδώ οι ευαισθησίες της ροζουλί Αριστεράς και των φεμινιστριών;).
Προς τί λοιπόν η επιβολή της πιο σκληρής ατζέντας «woke αναιρετισμού» σε μια χώρα οικονομικά ανάπηρη, παραγωγικά καχεκτική, δημογραφικά φθίνουσα, πολιτισμικά άδεια και ηθικοπνευματικά πνέουσα τα λοίσθια; Ουδείς συναισθάνεται ότι η παρδαλή «δικαιωματιστική» περιφρόνηση της πραγματικότητας, και εν τέλει της ίδιας της φύσης, θα προκαλέσει ως Άτη και Ύβρις την αναπόδραστη Νέμεση και Τίση;
Γιατί, ξέρετε, η πραγματικότητα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο κι αν η βουλγάτα του «αναιρετικού δικαιωματισμού» βαπτίζει οτιδήποτε την «σκολοπίζει» ως «κοινωνική κατασκευή». Χαριτωμένη η φράση για ψευδοδιανοούμενους των χρεωκοπημένων ελίτ, όμως το λογαριασμό θα τον πληρώσουν αθώοι.
Τα είπαμε, τα ξέρετε, μην πείτε αύριο ότι δεν γνωρίζατε…
