Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος
Είναι πρόδηλον, ότι η προμετωπίς του Συντάγματος,
ενδημεί και σήμερον αναλλοίωτος εις το νεοπαγές ψηφισθέν Σύνταγμα, γεγονός το
οποίο υπομημνίσκει ευθαρσώς και συνδηλοί την αδήριτο ανάγκη διατηρήσεως της, διότι η ζώσα Ορθόδοξη παράδοσίς μας
καθίσταται, εκ των ών ούκ άνευ, αρρήκτως συνυφασμένη με την ταυτότητα του
Ελληνικού λαού.
Η ρητή επίκλησης «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου
και Αδιαιρέτου Τριάδος», τυποποιείται το πρώτον, εις το Προσωρινό πολίτευμα
της Επιδαύριου εν έτει 1822 δια της φράσεως «Εν ονόματι της Αγίας και Αδιαιρέτου
Τριάδος», εν ταυτώ δε υποαγορεύεται από την φρόνιμη πραγγελία «Εκ θεού τε
άρχεσθαι, και εις θεόν αναπαύεσθαι».
Εκφράζει εξάλλου την ευσέβεια και την ευγνωμοσύνη του
Ελληνικού έθνους εις την θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία
υπήρξε σπουδαίος αρωγός και συμπαραστάστης του ιδίως κατά τον
εθνοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.
Ασφαλώς δε ή επίκλησή του, δεν καταργεί το
απαραβίαστο της θρησκευτικής ελευθερίας
του άρθρου 13 του Συντάγματος το οποίο σκοπεί εις την εξισορρόπηση των
αντίρροπων κατευθύνσεων ως προς τις, θρησκευτικές πεποιθήσεις αλλοδόξων, προς
διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, τουναντίον δε αποδεικνύει πανηγυρικά ότι
ανήκει αυτή στην Συνταγματική παράδοση του έθνους μας.
Με τις ως άνω σκέψεις και υπό το φώς της διηνεκούς
αμφισβητήσεως της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, ως προξάρχουσα συνιστώσα εις την
διαμόρφωση της εθνικής συνειδήσεως, δέον όπως προβληθεί το ως άνω επιχείρημα
έναντι των «εμπόρων των εθνών», των σταυροφόρων της αναληθείας και των
διαπρύσιων ιεροκηρύκων της συγκεχυμένης φληναφηματολογίας περί δήθεν
θρησκευτικού συγκρητισμού και προσαρμογής της παραδόσεώς μας εις τις επιταγές
της μεθοδευμένης παγκοσμιοποιήσεως.
Τηρουμένων των αναλογιών, ως προς το σημερινό
παγκοσμιοποιητικό πνεύμα καθίσταται ο αγών ο οποίος γίνεται με το μάθημα των
θρησκευτικών, τις εικόνες εις το δημόσιο χώρο, πράξεις οι οποίες ανακινούνται
μονομερώς, υπό ορισμένα αδήλου προελεύσεως σωματεία υπό το πρόσχημα
του θρησκευτικού πλουραλισμού τα οποία, όλως περιέργως προσφεύγουν δια να
πλήξουν μονομερώς την Ορθοδοξία, όμως, ουδέποτε έχουν στραφεί, λ. χ κατά του
Ισλάμ ως κοσμοθεωρία η οποία επελαύνει εις την Πατρίδα μας.
Το δε όμως έτι περαιτέρω ακατάληπτο καθίσταται ότι οι
προσφυγές αυτές, ενώπιον του Σ.Τ.Ε., ή της ανεξάρτητης αρχής προσωπικών
δεδομένων περί υποχρεωτικής μη αναγραφής του
θρησκεύματος στα σχολικά έγγραφα, μολονότι καθίστανται δεκτικά σφοδρού
αντιλόγου, ευρίσκουν πρόσφορο έδαφος εις τα ευήκοα ώτα της πολιτείας.
Εν κατακλείδι, προς όξυνση του προβληματισμού μας,
διότι η προπαγάνδα του συστήματος χαρακτηρίζει κάθε έλληνα ορθόδοξο ως
σκοταδιστή, παραθέτω μία αιτιολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας Ολ. ΣτΕ,
926/2018, περί της πασιδήλου αντιστυνταγματικότητας του προγράμματος σπουδών του μαθήματος των
θρησκευτικών Γενικού Λυκείου (ΦΕΚ Β΄2906/2016) η οποία θεμελιώνεται σε
αδιάσειστα επιχειρήματα της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: δ)
προς τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της ισότητος (άρθρο 4 παρ. 1 του Σ) και
προς το άρθρο 14 (σε συνδυασμό με το άρθρο 9) της ΕΣΔΑ, διότι στερεί από τους
μαθητές του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται
αποκλειστικώς τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής
Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές
ρωμαιοκαθολικούς, εβραίους και μουσουλμάνους τη δυνατότητα να διδάσκονται
αποκλειστικώς τα δόγματα της πίστεώς τους (όχι δε και τα δόγματα άλλων
θρησκειών), μάλιστα δε από δασκάλους προτεινόμενους από την οικεία θρησκευτική
κοινότητα. (Μειοψ.).
Ως εκ τούτου η
λύσις είναι διαρκής αγών, εν παντί και πάντοτε και εις το διηνεκές.
