ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ: Enemy at the gates
του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr
…«τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν
τόν διάβολον» (Ἑβρ. 2,14)…
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ: Enemy at the gates
Αν ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά στα γεγονότα, όπως διαμορφώνονται τα τελευταία 30 χρόνια, γινόμαστε μάρτυρες αλλαγών που μας ξεπερνάνε.Ξεπερνάνε τον χρόνο της ζωής ενός ανθρώπου, είτε ζήσει 60, είτε 70 είτε 100+ χρόνια.
Αν προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, θα πρέπει να εξετάσουμε ιστορικά γεγονότα και την εξέλιξή τους μέσα στον χρόνο.
Για τους στρατιώτες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο μέτωπο, ήταν ξεκάθαρο το ποιος είναι ο εχθρός, ποιος είναι ήρωας, ποιος είναι προδότης.
Μετά το τέλος του πολέμου, όσο ήταν στη ζωή όποιος και να τον ρωτούσε, θα έλεγε μέχρι το τέλος της ζωής του ποιος είναι ο εχθρός.
Οι απόγονοί του επίσης θα είχαν δια ζώσης την μαρτυρία του, άρα και σαφή θέση για το ποιος είναι ο εχθρός.
Οι απόγονοί όμως των απογόνων των κάποτε εχθρών, είναι πιθανόν να μην έχουν το παραμικρό ίχνος ιστορικής αλήθειας.
Να αποδέχονται ακόμη και μία ενδεχόμενη συμφιλίωση ή συμμαχία, βλέποντας δήθεν προς το μέλλον. Επικαλούμενοι όλα όσα τους ενώνουν στα νέα κοινωνικά δεδομένα, τις προκλήσεις της ανθρωπότητας, αφήνοντας πίσω, όσα ήθελαν τους προγόνους τους στα χαρακώματα.
Σήμερα οι Έλληνες συμμετέχουμε περήφανοι, στο τσιφλίκι των κάποτε εισβολέων Γερμανών, την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είμαστε αντιμέτωποι με την προκλητικότητα των επί τετρακόσια χρόνια κατακτητών μας Τούρκων.
Διάφορα νεοεποχίτικα μορφώματα, όπως ανθρωπιστικές ΜΚΟ, προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε ως Έλληνες απάνθρωποι, ρατσιστές και εκκολαπτόμενοι φασίστες.
Δεχόμαστε ντροπιαστικές Ευρωπαϊκές συμφωνίες δισεκατομμυρίων, που πριμοδοτούν (εκβιαζόμενοι) την Τουρκική διαχείριση του λαθρο- «μεταναστευτικού», που είναι σχεδιασμένο και εκτελεσμένο από ανθρωπόμορφα τέρατα.
Τέρατα που τολμούν και εμπορεύονται ανθρώπους, να υποτιμούν προκλητικά την αξία της ανθρώπινης ζωής και να καταγγέλλουν με τα τσιράκια τους άλλους ανθρώπους ως απάνθρωπους, ξενοφοβικούς, ρατσιστές ή και φασίστες.
Τα δύο τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός διαφορετικού είδους πολέμου, που χαρακτηρίζεται με μία λέξη ως υβριδικός.
Πυρκαγιές καταβροχθίζουν ολόκληρες χώρες, σεισμοί, τσουνάμι, τυφώνες και διάφορες τέτοιες φυσικές καταστροφές.
Ατυχήματα όπως η βύθιση του «αβύθιστου» υποβρυχίου Κούρσκ, τα πρώτα χρόνια της ισχυροποίησης Πούτιν. Ή το ατύχημα με την πτώση του Κονκόρντ, που έπληξε καίρια την Γαλλική υπεροχή (αεροδιαστημική τεχνολογία, βραβευμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας κ.α.)
Ξεσπούν κατά καιρούς ιογενείς θανατηφόρες λοιμώξεις, προκαλώντας παγκόσμιο σοκ, με το έσχατο παράδειγμα του κορωνοϊού, να προκαλεί οικονομική ζημία.
Όλα τούτα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, για κανέναν από τους αυτόπτες μάρτυρες δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο εχθρός.
Χιλιάδες άνθρωποι εισέρχονται σε τρίτη χώρα και υπάρχει διαφωνία αν είναι πρόσφυγες ή μετανάστες ή λαθρομετανάστες.
Ένα κοινό τους χαρακτηριστικό, το θρήσκευμα, καθιστά το φαινόμενο μια εξαιρετικά δύσκολα διαχειρίσιμη διεθνή κρίση.
Αυτό γιατί το Ισλάμ δεν αποτελεί για εκείνον μόνον ένα θρήσκευμα αλλά ταυτόχρονα και δικαιϊκό σύστημα, που τους καθιστά αυτομάτως κοινωνική ομάδα μηδενικής ενσωμάτωσης.
Έννοιες όπως ανθρώπινα δικαιώματα, ομοφυλοφιλία, φεμινισμός ή ακόμα χειρότερα εγκλήματα όπως η παιδοφιλία, αντιμετωπίζονται με βάση τους «ιερούς» τους νόμους και όχι τους νόμους του κράτους υποδοχής.
Ο θρησκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία, καλλιεργείται στις λατρευτικές τους συνάξεις και στους χώρους λατρείας γενικότερα, δίχως περιορισμούς ή κάποια άλλη αποτρεπτική μέριμνα.
Και πάλι εδώ εντοπίζεται εύκολα ένα κοινό χαρακτηριστικό: για κανέναν από τους αυτόπτες μάρτυρες, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο εχθρός. Χειρότερα δε στην ανάλυσή του μπορεί να φτάσουμε σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα, για το ποιος είναι ο εχθρός.
Ποιος σκέφτηκε το όλο σχέδιο;
Ποιος το χρηματοδοτεί;
Ποιοι βγάζουν χρήματα από αυτό;
Ποιος ο τελικός σκοπός του;
Αυτή η σύγχυση ενισχύεται σε τεράστιο βαθμό από τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Αν αλλάζαμε μόνον το όνομά τους σε μέσα κοινωνικής χειραγώγησης, ίσως τα αντιμετωπίζαμε με περισσότερη επιφύλαξη.
Αν τις διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις τις αποκαλούσαμε οργανώσεις ξηλώματος ηθικοκοινωνικών αξιών μιας χώρας – στόχος, τότε ίσως να φιλτράραμε με περισσότερη φροντίδα όσα μας σερβίρουν ως ανθρωπισμό.
Σήμερα λοιπόν στη γειτονιά μας, είμαστε αντιμέτωποι με έναν υβριδικό πόλεμο.
Ποιος στοχοποιεί την Ορθοδοξία και την Ελλάδα; Ποιος είναι ο εχθρός;
Πηγή: Ἐδῶ.
