Τας θύρας, τας θύρας ...
Του Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτη,
Καθηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας
...Μέσα στην Θεία Λειτουργία, ακούεται μία φράση: Τας θύρας, τας θύρας, εν σοφίᾳ! Πρόσχωμεν. Προσέξτε πολύ προσεκτικά τις θύρες. Δηλαδή, να βλέπετε ποιός θα περάσει. Ή καλύτερα, κλείστε τις πόρτες.
Τώρα αρχίζει
το κατεξοχήν ιερότατο στοιχείο. Τώρα θα κατέλθει το Πανάγιο Πνεύμα,
τώρα, σε λίγο, ΜΟΝΟ όσοι είναι έτοιμοι θα λάβουν και θα φάνε Σώμα και
Αίμα Χριστού.
Μάλιστα
υπήρχαν συγκεκριμένα πρόσωπα, οι πυλωροί και οι θυρωροί, που έλεγχαν
τους εισερχομένους, αν ανήκουν στους μυημένους ή είναι κακόνοες και
επίβουλοι.
Ε, λοιπόν,
αυτό το στοιχείο, σήμερα, την Σαρακοστή και το Άγιο Πάσχα του σωτηρίου
Έτους 2020, όχι μόνο δεν το φυλάξαμε, ούτε κάν το θυμηθήκαμε αλλά το
καταργήσαμε εντελώς. Πιάνουμε συζητήσεις γιά αυτό με πρόσωπα τελείως αμύητα.
Με πρόσωπα
γιά τα οποία εφεσιβάλλεται και το αν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, εφόσον
δεν πληρούν σχεδόν κανένα από τα πατροπαράδοτα κριτήρια της
συγκαταριθμήσεως στον χώρο της λογικής Ποίμνης της αγίας Εκκλησίας μας.
Καθόμαστε και συζητάμε, ιδιωτικά και δημόσια, γιά το ιερότερο στοιχείο στην ανθρώπινη έκφανση του Μυστηρίου της Αγίας Εκκλησίας.
Η χρήση της
λέξεως συνουσία, γιά την συσσωμάτωση και την συναιμάτωση με τον Κύριο
ημών Ιησού Χριστό, δημιουργεί άλλους συνειρμούς στους κακοτρόπους, και η
σιέλωση των χειλέων και της λαβίδας δημιουργεί πονηρές υπόνοιες σε
πρόσωπα που κανείς δεν ξέρει άν και κατά πόσο είναι μυημένα.
Αλλά, ού φέρει το Μυστήριον έρευναν. Εξάλλου αυτό απ' αιώνος σημαίνει η λέξη Μυστήριο.
Σήμερα ευτελίζονται τα πάντα.
Από πρόσωπα
που ήρθαν αλεξιπτωτιστές στο κοινωνικό γίγνεσθαι, από πρόσωπα που σήμερα
είναι/υπάρχουν και δρουν αλλά εχθές και ίσως αύριο είναι αμφίβολη η
δύναμη ή ακόμα και η ύπαρξή τους στον δημόσιο χώρο και στον χώρο της
Εξουσίας, εκφράζονται απόψεις απαράδεκτες, με δέκτες όλον τον λαό, και
τους συνειδητούς πολίτες της βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή της Αγίας
Εκκλησίας, οι οποίοι τα ακούν, τα δέχονται, τα ενστερνίζονται και
πολεμούν τήν ίδια την μητέρα Εκκλησία.
Ανίπτοις και
ακαθάρτοις χερσίν, ανακατεύουν αυτά στα οποία εμείς είμαστε βαπτισμένοι
και ΠΙΣΤεΎΟΥΜΕ. Αυτά που είναι η ζωή μας, και δώσαμε το είναι μας εκ
παιδός ή και εκ γαλακτοτροφίας.
Η πίστις εάλω.
.................
Ο μακαριστός
και στοργικός πατέρας, ο Γέροντας Γεώργιος Γρηγοριάτης, ο πολυγραφότατος
σύγχρονος πατήρ, με σπουδαίες επιστημονικές καταξιωμένες δέλτους,
έλεγε: Οι Πατέρες μας ήσαν θεόπνευστοι. Εμείς μουντζουρώνουμε τα χαρτιά.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι χαρακτήριζαν τον εαυτό τους άχθος αρούρης και βάρος της γης, που τήν κουράζουμε να μάς σηκώνει.
Και εμείς,
σήμερα, παλεύοντας ανάμεσα στις δύο αυτές συμπληγάδες, ταράζουμε τα νερά
των συνειδήσεών μας, μήπως εχορτάσθημεν από το αναξίως εσθίοντες τον
σωτήριο Άρτο Ζωής Αιωνίου, επλατύνθημεν σε χώρους αλλοτρίους,
επαχύνθημεν κακοθρεμμένοι, και κινδυνεύουμε να απολακτίσουμε τον
Ηγαπημένο.
Τα στάσιμα νερά πρασινίζουν, σαπίζουν και γεμίζουν βατράχια και πάν ακάθαρτον είδος.
Η Ανάσταση
του Κυρίου έφερε σεισμό και ανακατάταξη του χώρου του Θανάτου,
εγκαινιάζοντας τον απρόσιτο έως τότε Παράδεισο, και εγκαινίζοντας την
αιώνια ζωή εν Χριστώ, είτε εδώ είτε στον άλλο κόσμο.
Αδελφοί,
στώμεν καλώς. Αδελφοί μου, στώμεν μετά φόβου. Μη γενώμεθα πατραλοίες, ώς
προς του Αγίους Πατέρες και γεννήτορές μας εν τη πίστει και τους
φυσικούς, και μητραλοίες προς την Παναγία Μητέρα μας Εκκλησία.
Αδελφοί μας, ηγαπημένοι και περιπόθητοι, Όντως Ανέστη ο Κύριος και πλημμύρισε ο κόσμος χαρά, ειρήνη και ευλογία.
Αδελφοί μας,
το Φώς του εκ του κενού Τάφου εκπηγάσαντος και εκ του ανατείλαντος ως
ήλιος Κυρίου να πλημμυρίζει τις καρδιές όλων μας.
Αδελφοί, Αμήν.
«Ρομφαία»
