Ο Πνευματικός
είναι όργανο για να μας οδηγήσει στον Νυμφίο Χριστό και όχι ο Νυμφίος Χριστός!
Ένα μεγάλο λάθος στο οποίο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναίκες λόγω πλουσιώτερου συναισθηματικού κόσμου, αλλά και άντρες κυρίως για τα «πρωτεία» στα διακονήματα), είναι να αγωνίζονται να αρέσουν στον Πνευματικό σαν άνθρωπο και όχι στον Χριστό και Θεό!
Ενδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί να τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, είτε άθελά τους γιατί δεν την διέκριναν εγκαίρως ή καθόλου (κακώς βέβαια, αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί), είτε γιατί πέφτουν σε κενοδοξία και φιλαρέσκεια (μη γένοιτο).
Και βέβαια τέτοιες καταστάσεις, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για ανώφελες ή επιζήμιες αντιζηλείες και ανταγωνισμούς μέσα σε κοινόβια, αδελφότητες και ανάμεσα σε πνευματικά αδέλφια, για διαβάλματα, κατηγορείες, συκοφαντίες, ψέμματα κι άλλα εμετικά, που εισχωρούν ακόμη και μέσα στα εξομολογητήρια, προκειμένου να επηρρεάσουν γνώμες και συναισθήματα Πνευματικών, ώστε να «κατακτηθεί» υστερόβουλα η αγάπη τους!
Αυτός ο αποπροσανατολισμός όμως, από το το Πρόσωπο του Χριστού κι από την ανόθευτη πνευματική αγάπη και την αλήθεια, διαλύει κάθε πνευματικό κόπο απ’ όποιον κι αν προέρχεται και χαροποιεί ιδιαίτερως τον διάβολο, τον πατέρα του μίσους και όχι της αγάπης, του ψεύδους και όχι της αλήθειας και της διάσπασης και όχι της ενότητας.
«Εκ του καρπού το δένδρον γιγνώσκεται». (Ματθ. ιβ’ 33)…
Ο Κύριος είπε: «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν» και η πρώτη εντολή λέει: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου…».
Ο Θεός μας ζητά ολόκληρη την καρδιά μας και εξ’ ολοκλήρου την αγάπη μας, όχι κατακερματισμένα κομμάτια μιας «σπασμένης σε θρύψαλα» καρδιάς, μοιρασμένα από δω κι από κει σε διάφορα πρόσωπα και πράγματα!
Μέχρι πότε θα δίνουμε τα περισσεύματα (δηλαδή τα ψίχουλα) στον Κύριο σαν τους κύνες της παραβολής που ζητιανεύουν τροφή κάτω από τα πλούσια τραπέζια; Εμείς είμαστε οι κύνες που αδιαλείπτως πρέπει να ζητιανεύουμε το έλεος του Θεού και να Του δώσουμε ακόμη και την ζωή μας!
Όλα αυτά ας μην παρεξηγηθούν σας παρακαλώ, δεν σημαίνει πως δεν θα αγαπάμε τους συνανθρώπους μας κι όλα τα κτίσματα και βέβαια τον αγαπητό μας Πνευματικό. Αντίθετα, το ν’ αγαπάμε ολοκληρωτικά τον Θεό, μας οδηγεί και μας διασφαλίζει στο να αγαπάμε με υγιή τρόπο τους πάντες. Και ο Κύριος μας λέγει πως θα γίνουμε «αγαπώντες Αύτόν»: «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνός εστιν ο αγαπών με…». (Ιωάν. 14, 21).
Επομένως, όποιος τηρεί τις εντολές του Θεού και Πατρός μας, θα αγαπά όχι μόνον Αυτόν με τον σωστό τρόπο, αλλά και όλα τα παιδιά Του, διότι οι ίδιες εντολές ισχύουν για όλους μας ισότιμα και δίκαια.
Επίσης στην πρώτη εντολή του Θεού, ρητά αναφέρεται: «εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού. ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με και ποιών έλεος εις χιλιάδας τοίς αγαπώσι με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου» (Έξοδος, Παλαιά Διαθήκη).
Τα είδωλα και τα ομοιώματα, δεν φτιάχνονται μόνο από ξύλο, πηλό, μέταλλο ή οποιοδήποτε άλλο υλικό. Φτιάχνονται και από την ανθρώπινη φαντασία στο νου και μπορούν ύπουλα και κρυφά να λατρεύονται στο θυσιαστήριο της καρδιάς αντί του Θεού!
Ομοιώματα, είδωλα και εικόνες πραγμάτων και προσώπων, μπορούν να έχουν αντικαταστήσει μέσα στο κέντρο της υπάρξεώς μας τον Θεό κι εκεί, να διαπράττεται «πνευματική μοιχεία». Να πως γινόμαστε ειδωλολάτρες εσωτερικά, ενώ εξωτερικά μπορεί να εμφανιζόμαστε ως ευλαβείς και υπάκοοι Χριστιανοί (κληρικοί και λαϊκοί).
Όσον αφορά ειδικότερα την αγάπη προς τον Πνευματικό, αν την δούμε να σταματά στο πρόσωπό του και να μην ανεβαίνει προς τον Θεό, οφείλουμε άμεσα και άκρως επισταμένως να το ψάξουμε! Η προσωπολατρεία εν κατακλείδει, ισούται με ειδωλολατρεία! Είναι κατάφορη καταπάτηση της πρώτης εντολής. Προκαλεί επικίνδυνα για την ψυχή μας την υγιή ζηλοτυπία του Κυρίου, την γεμάτη από φλογερώτατο θείο έρωτα για τα τέκνα του. Προκαλεί την δική Του άπειρη αγάπη προς εμάς, αυτήν που τον έκανε να ταπεινωθεί και μας δώσει την ανθρώπινη ζωή Του και Αυτόν τον ίδιον και Θεόν μαζί με όλα τα άπειρα αγαθά Του, προσκαίρως και αιωνίως και σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη!
Εφόσον διαπιστωθεί προσωπολατρεία, πρέπει να παύσει άμεσα, αν επιθυμούμε φιλότιμα και ειλικρινά να αγαπήσουμε τον Κύριο και να έχουμε ελπίδα σωτηρίας! Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της κάθε ψυχής. Σε Αυτόν αρμόζει να θρονιάσει και να αναπαυθεί στην παστάδα της και να μας ελεεί αιώνια από κει.
Δυστυχώς, όλοι είμαστε τρεπτοί και προς τα κρείττονα, αλλά και προς τα χείρωνα και κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή από τα πάθη μας. Θέλει μεγάλη προσοχή. Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας φωτίσει προς το ευάρεστον θέλημά Του.
Πηγή: Ἐδῶ.
