Μας αφηγείται
σήμερα ένας ιερέας του Βελιγραδιού το ασυνήθιστο γεγονός με μία εκδιδόμενη
γυναίκα στους δρόμους του Βελιγραδιού.
Μία μέρα λίγο
πριν βραδιάσει βάδιζε στους δρόμους για τη «δουλειά» της. Καθώς περνούσε δίπλα
σ’ έναν κήπο βλέπει έναν άνθρωπο να ετοιμάζεται να απαγχονιστεί. Έδεσε το
σχοινί στο κλαδί του δέντρου και με μιας το έβαλε γύρω από το λαιμό του.
Ή γυναίκα
σβέλτα πήδησε πάνω από την περίφραξη, τράβηξε το μικρό της μαχαίρι από την τσέπη
κι έκοψε το σχοινί, οπότε ό άνθρωπος έπεσε στο χώμα λιπόθυμος. Του έκανε
μαλάξεις ώσπου συνήλθε. Τότε της είπε ό αυτόχειρας: «Γιατί το ’κανες; Εγώ δεν
μπορώ να ζήσω, δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Εξαιτίας της φτώχιας μου, ήθελα να
τελειώσω μ’ αυτή τη μίζερη ζωή». Ή γυναίκα έβγαλε όσα χρήματα είχε μαζί της και
του τα έδωσε, υποσχόμενη ότι θα τον βοηθά κι άλλο ώσπου να βρει δουλειά. Και
συνέχισε ή γυναίκα τη δική της άπρεπη δουλειά και μέρος από τα κέρδη της άπ’
αυτή τη δουλειά, πήγαινε σ’ εκείνον φτωχό και του έδινε για να συντηρηθεί.
Όμως
μετά από έξι βδομάδες ή γυναίκα έπεσε στο κρεβάτι βαριά άρρωστη. Της κάλεσαν
τον ιερέα. Στην παρουσία του ιερέα εκείνη, ήδη ετοιμοθάνατη, άρχισε να λέει:
«Ω, άγγελοι του Θεού, γιατί ήρθατε σ’ εμένα; Μα δεν ξέρετε, πόσο βρώμικη και
αμαρτωλή γυναίκα είμαι εγώ;».
Λίγο μετά πάλι
φώναξε: «Ώ, Κύριε Χριστέ, μα κι ΕΣΥ ήρθες σ’ εμέ να την αμαρτωλή; Για ποιο λόγο
το αξιώθηκα αυτό; Μα μόνο με το ότι έσωσα εκείνον το φτωχό άπ’ το θάνατο;
Αλίμονο σ’ έμενα την ανάξια! Ώ πόσο είναι μεγάλο το έλεος του Θεού!». Λέγοντας
αυτό άφησε την ψυχή της, και το πρόσωπό της έλαμψε σα να φωτιζόταν με κερί. Να,
τι σημαίνει να σώσεις την ψυχή ενός ανθρώπου. Να, πως μία πράξη ελέους προς τον
πλησίον σκεπάζει πολλές αμαρτίες!
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Πηγή: Εδώ.
