«Δέν ὑπάρχει πρόστιμο πού μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν θεία Λειτουργία»

Ἐάν ὑπάρχει σήμερα κρίση στόν κόσμο, τότε ἀναμφισβήτητα ἡ κρίση αὐτή εἶναι κρίση Πίστεως.

 

Πρόσφατη Ὁμιλία -μὲ ἀναφορὰ στὴ στάση τοῦ Χριστιανοῦ ἔναντι τῶν ἀπαγορεύσεων γιὰ τὸν κορωνοϊό- του κοιμηθέντος Μητρ. Ράσκας-Πριζρένης, Κοσσυφοπεδίου καί Μετοχίων ἐν ἐξορίᾳ, κυροῦ Ἀρτεμίου. 

Ἀνοίγετε αὐτό τό θέμα καί ἐδῶ στό μοναστήρι μας... Ἤλπιζα πώς ἐδῶ τουλάχιστον δέν θά τό συζητούσαμε. 

Τώρα ὅλος ὁ κόσμος ἀσχολεῖται μέ τόν κορονοϊο! Σάν νά μήν ὑπάρχουν πιό σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν καί γιά τά ὁποῖα θά ἔπρεπε νά συζητᾶμε. Ὑπάρχουν καί πνευματικοί ἰοί. Σέ αὐτούς κανείς δέν ἀναφέρεται. Αὐτοί δέν ἀπειλοῦν τό σῶμα, ἀπειλοῦν κυρίως τό πνεῦμα μας. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ ἰοί; Σέ κάθε θεία Λειτουργία, σέ κάθε προσευχή καί κάθε στιγμή, ἀκόμη μαθαίνουμε γιά αὐτούς τούς ἰούς. Γινόμαστε πολλές φορές καί μεταδότες αὐτῶν τῶν ἰῶν καί αὐτοί οἱ ἰοί εἶναι οἱ ἁμαρτίες. Αὐτοί οἱ ἰοί εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον ἰό.

Ὁ Κύριος ἀναφέρει στό Εὐαγγέλιο ὅτι ἡ ψυχή ὑπερέχει τοῦ σώματος τόσο ὅσο ὑπερέχει τό σῶμα ἀπό τό ἔνδυμα. Στήν περίπτωση τοῦ σώματος ὅλοι φροντίζουν νά τό προστατέψουν ἀπό τίς ἀρρώστιες, τό κρύο, τήν πεῖνα καί ἀπό πολλά ἄλλα. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι κάποια στιγμή τό σῶμα θά ἐπιστρέψει ἀπό ἐκεῖ πού προῆλθε –στό χῶμα δηλαδή, ὅπως τό ἔλεγε καί χαρακτηριστικά ὁ π.Ἰουστῖνος (Πόποβιτς): τό σῶμα εἶναι τροφή γιά τά σκουλήκια.

Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, γιά τίς ψυχικές ἁμαρτίες δέν ἀρέσει σέ κανέναν νά συζητᾶ καί νά ἀκούει γιά τό θέμα αὐτό. Ἐάν ἀναφέρετε στούς ἀνθρώπους γιά τόν θάνατο καί γιά τήν τελική κρίση, ἀμέσως σᾶς κατακρίνουν, λένε πώς τρομάζετε καί ἀναστατώνετε τόν κόσμο. Βλέπουμε καί σήμερα πώς ὅλος ὁ κόσμος ἔχει ἀναστατωθεῖ λόγῳ τοῦ κορονοϊοῦ. Εἴτε αὐτός ὁ ἰός εἶναι ἀληθινός, εἴτε φτιαχτός, ὅλος ὁ κόσμος στήν κυριολεξία τρέμει. Ὁπότε ἐδῶ ἔχουμε πολλά θέματα. Δέν χρειάζεται οὔτε νά ἀκοῦμε γιά αὐτά, οὔτε νά τά σχολιάζουμε, ἁπλά νά ἀφήσουμε τό κάθε τι νά πάρει τόν δρόμο του.

Εἶναι καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν καί θεωροῦν ὅτι οἱ συγκεντρώσεις ἄνω τῶν πέντε ἀτόμων εἶναι καταστροφή καί εἶναι ἀπαράδεκτο νά γίνονται, ὅμως κανένας ἀπό αὐτούς δέν ἀναφέρεται στά στρατόπεδα. Ἐκεῖ πῶς τό ξεπερνοῦν καί πῶς χειρίζονται τό πρόβλημα αὐτό, τή στιγμή πού διαμένουν μαζί πολύ περισσότερα ἀπό πέντε ἄτομα; Ἔχουν μήπως τήν δυνατότητα ἐκεῖ νά τούς χωρίζουν ἤ νά τούς ἔχουν σέ ἀπόσταση; Ὁπωσδήποτε ὄχι, στά στρατόπεδα ζοῦν ὅλοι μαζί καί τό ἴδιο γίνεται καί στήν ἀστυνομία. Τό μόνο πού τούς ἀπασχολεῖ εἶναι νά περιορίσουν τούς ἡλικιωμένους (τούς ἀνθρώπους ἄνω τῶν ἑξήντα πέντε ἐτῶν, στούς ὁποίους τώρα ἀπαγορεύεται ἡ ἔξοδος).

Ἐμεῖς, ἀπό τήν ἄλλη, ἔχοντας πίστη στόν Θεό, πρέπει νά ζοῦμε κανονικά αὐτές τίς μέρες. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά βγαίνουμε ἄσκοπα ἔξω, γιά νά μήν μᾶς γράψουν καί δεχθοῦμε πρόστιμο. Ὅμως δέν ὑπάρχει πρόστιμο τό ὁποῖο μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν προσευχή, ἀπό τίς Ἀκολουθίες καί ἀπό τήν θεία Λειτουργία· ἐκεῖ ἄς μᾶς συγχωρέσουν! Ὅταν πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία, πηγαίνουμε ἐκεῖ γιά νά προσευχηθοῦμε στόν Θεό, διότι πιστεύουμε στόν Κύριο, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος εἶπε «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ» (Ἱω. ια΄ 26) «θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται» (Λουκ. κα΄ 18).

Δέν μᾶς ἐκπλήσσει αὐτό πού ζητοῦν οἱ πολιτικοί ἀπό μᾶς. Περισσότερο μᾶς ἐκπλήσσει, καί εἶναι λυπηρό, πῶς ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζεται καί τί θέση παίρνει πάνω σέ αὐτό τό θέμα. Ὑπάρχουν ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι εἰσέρχονται στούς Ναούς καί λειτουργοῦν μέ μάσκες καί γάντια, κάποιοι ἄλλοι κλειδώνουν τίς ἐκκλησίες, κάποιοι πάλι στίς ἀνακοινώσεις τους ἀναφέρουν πώς ἀπαρνοῦνται τίς Λειτουργίες, ὥστε μέ τόν τρόπο αὐτό νά σώσουν τίς ζωές τῶν ἀνθρώπων... Αὐτό εἶναι λυπηρό καί θλιβερό, γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό δέν ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας, ἀλλά τήν ἀπιστία καί τή δυσπιστία μας. Ἐάν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς δείχνουν τέτοια ὀλιγοπιστία, τότε τί νά περιμένουμε ἀπό τόν λαό, τί θέση νά πάρουν τότε οἱ πιστοί; Ἐάν κανείς ἔχει κάποιες ἀμφιβολίες, τότε ἄς προσεύχεται στόν Θεό λέγοντας «Κύριε, πρόσθες μοι πίστιν» (πρβλ. Λουκ. ιζ΄ 5).

Ἐάν ὑπάρχει σήμερα κρίση στόν κόσμο, τότε ἀναμφισβήτητα ἡ κρίση αὐτή εἶναι κρίση πίστεως. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι χωρίς τήν πίστη εἶναι ἀδύνατον νά ὑπηρετήσουμε τόν Κύριο. Ὁ Κύριος πάλι ἀναφέρει «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ. θ΄ 23) ! Ἐάν ἔχουμε τέτοια πίστη, τότε ὅλος αὐτός ὁ πανικός, ὁ ὁποῖος ἔχει κυριαρχήσει σήμερα στόν κόσμο, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό μιά ἁπλή ἀπάτη, ἡ ὁποία δέν βασίζεται πουθενά, πάρα μόνο στήν δυσπιστία μας. Ὁ Θεός σέ ὅλους μας νά χαρίσει πίστη καί νά μᾶς καθησυχάσει, ὥστε νά μήν παραβιάσουμε τούς νόμους πού ἔχει ἐπιβάλει ἡ κυβέρνηση ὅσον ἀφορᾷ τήν μετακίνηση. Ὅμως, ὅταν τό θέμα ἔχει νά κάνει μέ τήν Πίστη καί τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, ἐκεῖ ἔχουμε πολλά παραδείγματα στήν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, ξεκινώντας ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους, τούς ὁποίους ὁδηγοῦσαν στήν ἀνάκριση, στά μαρτύρια, τούς ἀπαγόρευαν νά κηρύττουν καί πολλά ἄλλα. Ὅμως οἱ Ἀπόστολοι τούς ἀπαντοῦσαν: τί εἶναι περισσότερο δίκαιο, νά ὑπακοῦμε στίς δικές σας διαταγές ἤ στόν Θεό; Καί ἔλεγαν πάλι πώς δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπακοῦμε περισσότερο στούς ἀνθρώπους ἀπό ὅ,τι στόν Θεό.

Ἔτσι καί σήμερα, ἐάν εἶναι χριστιανική μας ὑποχρέωση νά πηγαίνουμε στήν θεία Λειτουργία καί σέ ἄλλες Ἀκολουθίες, αὐτό νά τό κάνουμε μέ πίστη στόν Θεό, ὄχι ἀπό ὑπερηφάνεια καί ματαιοδοξία, ἀλλά μέ πίστη καί χωρίς φόβο. Ὅ,τι ἐπιτρέψει ὁ Θεός, νά τό δεχθοῦμε δοξάζοντάς Τον· ἔτσι ἔκαναν καί οἱ πρόγονοί μας.

Ὑπῆρξαν πολλοί δυνατοί τοῦ κόσμου τούτου πού προσπαθοῦσαν νά ἐξολοθρεύσουν καί νά ἐξαφανίσουν τήν Πίστη, δέν τό κατάφεραν ὅμως, αἰῶνες τώρα. Ἀπό τήν ἐπανάσταση τοῦ 1917 μέχρι τήν δεκαετία τοῦ ᾿90 στή Ρωσία πολλοί ἐγκληματίες προσπαθοῦσαν νά ξεριζώσουν τήν πίστη, ὅμως δέν τό κατάφεραν. Ἡ Πίστη ἐπέζησε. Λένε πώς πολλοί ἀπό αὐτούς ἀποροῦσαν μέ τήν νεολαία πού πήγαινε στήν ἐκκλησία, καί τούς ἀπαντοῦσαν πώς αὐτοί ἔμαθαν τήν πίστη ἀπό τίς γιαγιάδες τους καί ὅτι μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πάντα θά ὑπάρχουν τέτοιες γιαγιάδες, ἐννοώντας δηλαδή μ᾿ αὐτό ὅτι δέν θά τά καταφέρουν στήν προσπάθειά τους νά ξεριζώσουν τήν πίστη ἀπό μέσα τους.

Καί ἐμᾶς σήμερα ὁ Θεός νά μᾶς ἀξιώνει νά ζοῦμε χριστιανικά, νά μαθαίνουμε καί τά παιδιά μας νά ζοῦν χριστιανικά, διότι μόνο ἔτσι θά εἴμαστε πραγματικοί χριστιανοί, ἔστω καί ἀνάξιοι, οἱ ὁποῖοι ἁμαρτάνουν καί συνάμα ἀγωνίζονται γιά νά βελτιωθοῦν... Κανείς δέν εἶναι ἀναμάρτητος, ἡ Ἐκκλησία πάντα τό ἐπαναλαμβάνει, ὅτι αὐτοί πού μετανοοῦν, αὐτοί εἶναι πού σώζονται. Ὁ Θεός νά μᾶς χαρίσει τή δύναμη καί τή σωφροσύνη ὥστε νά ἐπιμείνουμε στόν δρόμο αὐτό, στόν ὁποῖο καί μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος.

 (Μετάφραση ἀπό τή σερβική γλώσσα)

Πηγή.