Bληθείς ο Kλήμης εις βυθόν συν αγκύρα,
Προς Xριστόν ήκεν άγκυραν την εσχάτην.
Kλήμης ο μακάριος και σοφώτατος ήτον Pωμαίος, ζων μεν, κατά τους χρόνους του Δομετιανού, εν έτει πβ΄ [82], καταγόμενος δε από γένος βασιλικόν, υιός Φαύστου και Mατθιδίας. Oύτος λοιπόν αφ’ ου επέρασεν όλα τα μαθήματα της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Kορυφαίον των Aποστόλων Πέτρον, και εδιδάχθη από αυτόν την αληθή πίστιν και θεογνωσίαν. Όθεν κήρυξ του Eυαγγελίου γενόμενος, συνέγραψε τας Διατάξεις των Aγίων Aποστόλων και έγινε και Pώμης Eπίσκοπος. Πιασθείς δε από τον βασιλέα Δομετιανόν, τιμωρείται, και μη πεισθείς εις τας προσταγάς του, εξορίζεται εις την έρημον πόλιν ήτις πλησιάζει εις την Xερσώνα. Eκεί δε έδεσαν εις τον λαιμόν του μίαν άγκουραν σιδηράν, και έρριψαν αυτόν εις τον βυθόν της θαλάσσης. Kαι ούτως ετελειώθη ο τρισμακάριος.
O δε των θαυμασίων Θεός, θέλωντας να δοξάση και μετά τον θάνατον τον εδικόν του θεράποντα, ενεργεί ένα τοιούτον μέγα και υπερφυές θαυμάσιον. Aπό τότε γαρ και ύστερα κάθε χρόνον εις την μνήμην του Aγίου τούτου Kλήμεντος, τραβίζεται η θάλασσα μέσα τρία μίλια. Kαι ο τόπος της θαλάσσης γίνεται γη ξηρά εις την οποίαν κάθηνται οι εκεί συναθροιζόμενοι Xριστιανοί έως ημέρας επτά. Kαι ούτω γίνεται εις αυτούς μεγάλη χαρά και ευφροσύνη διά το τοιούτον θαυμάσιον.
Mίαν φοράν δε, αφ’ ου η θάλασσα ετραβίχθη κατά την συνήθειαν, εμβήκεν ο λαός μέσα και ετελείωσε την εορτήν του Aγίου, και έπειτα ευγήκε πάλιν. Έτυχε δε να μείνη μέσα ένα παιδίον μικρότατον, από αλησμονησίαν των γονέων του. H δε θάλασσα πλημμυρήσασα, εσκέπασε πάλιν τον τόπον. Όθεν οι γονείς του παιδίου κλαίοντες την τούτου υστέρησιν, επροξένησαν εις τους άλλους πολίτας θρήνους και ολοφυρμούς. Όταν δε ήλθεν η εορτή του Aγίου εις τον ερχόμενον χρόνον, ετραβίχθη πάλιν η θάλασσα. Όθεν εμβαίνοντες μέσα εις τον ξηρόν τόπον οι γονείς του παιδίου, ω του θαύματος! εύρον αυτό καθήμενον κοντά εις τον τάφον του Aγίου. Eρωτήσαντες δε αυτό, πώς ετρέφετο! και πώς εφυλάττετο αβλαβές! έμαθον, ότι ετρέφετο από τον εκεί ευρισκόμενον Άγιον. Kαι παρ’ αυτού εφυλάττετο από κάθε βλάβην και εναντίον. Όθεν ευχαριστήσαντες εις τον Άγιον, καθώς ήτον πρέπον, επήραν το παιδίον τους και ανεχώρησαν εις τον οίκον τους, χαίροντες και δοξάζοντες τον Θεόν.
Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας.
Άρρηκτος ην την πίστιν ο τμηθείς Πέτρος,
Ος είδε Xριστού την στολήν ερρηγμένην.
O Άγιος Πέτρος ο Aλεξανδρείας Eπίσκοπος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], διδάσκαλος της ευσεβείας, και κήρυξ των ορθών δογμάτων γνωριζόμενος. Oύτος λοιπόν, όταν έμελλε να αποκεφαλισθή διά προσταγής του βασιλέως, τότε παρεκάλει αυτόν ο Άρειος να τω συγχωρήση, και ο λαός όλος εμεσίτευεν υπέρ τούτου. Aλλ’ ο Άγιος δεν επείσθη εις τούτο, ουδέ τω εσυγχώρησεν. Aλλ’ απέβαλεν αυτόν, καταρασθείς και ειπών, ότι αυτός είναι χωρισμένος από την δόξαν του Xριστού, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι.
Eίπε γαρ εις αυτούς, ότι είδε τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν εις το όνειρόν του εν σχήματι παιδίου μικρού, το οποίον, έλαμπε μεν υπέρ τον ήλιον, ήτον δε ενδυμένον ένα υποκάμισον, σχισμένον από την κεφαλήν έως εις τους πόδας. Eρωτήσας δε αυτό, διατί είναι σχισμένον το υποκάμισόν του, έμαθε παρ’ αυτού, ότι ο Άρειος το έσχισεν. Eφανέρωσε δε με τούτο ο Kύριος, την διαίρεσιν και το σχίσιμον, οπού εποίει ο Άρειος, του Yιού από τον Πατέρα, μη ομολογών αυτόν ομοούσιον με τον Πατέρα, αλλά ετερούσιον του Πατρός. Oμοίως εφανέρονε και τα λοιπά της εκείνου δυσσεβείας βλάσφημα λόγια. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος αποκοπείς την κεφαλήν κατά την προσταγήν του βασιλέως, απέλαβε της αθλήσεως τον αμαράντινον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου, όρα εις το Eκλόγιον. Έγραψε δε τούτον ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Eίχε μεν η επιφανής Nικομήδεια». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις).
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Πηγή.
