Μία προσπάθεια διαλύσεως του καρκινοβατούντος αγώνος κατά της Παναιρέσεως!

«Τελεβάντος»: Ἕνας σαμποτὲρ τοῦ ἀγώνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

 

Περὶ ἀξιοπιστίας Τελεβάντου!

 

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

Μετὰ τὰ τελευταῖα ἄρθρα τοῦ κ. Π. Τελεβάντου, δυστυχῶς καθίσταται ἀναγκαία ἡ ἐνασχόληση μαζί του. Ὁ κ. Τελεβάντος ἔχει βάλει ὡς σκοπό του τὴν παρεμπόδιση καὶ ματαίωση τοῦ ἀγώνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ, παρὰ τὸ ὅτι θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀντι-Οἰκουμενιστή, δὲν τὸν ἀντιμετωπίζει μὲ βάση τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τὰ ἄρθρα-σχόλιά του (σὰν αὐτὰ ποὺ ἀναφερόμαστε) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὣς τὸ τέλος τὰ διατρέχει μιὰ ἀληθοφανὴς λογική, ἡ ὁποία ὅμως στερεῖται παντελῶς καὶ ἀδικαιολογήτως ἁγιοπατερικῶν ἐπιχειρημάτων, καθὼς καὶ τῶν σχετικῶν παραδειγμάτων ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, καὶ ἰσχύει μόνο μὲ βάση τὰ ἀναπόδεικτα καὶ ἀστήρικτα ἀξιώματα ποὺ ἔχει στὸ μυαλό του. Ἀποτελεῖ δηλαδὴ διαστροφὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας, ἀφοῦ διαπράττει καὶ τὴν ἑξῆς πονηριά: παραβλέπει/διαγράφει ὅλη τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση 2000 χρόνων καὶ ἑστιάζει τὴν προσοχή του καὶ ἐξάγει τὰ ἐπιχειρήματά του (γιὰ νὰ τοὺς δώσει ἐκκλησιαστικὸ κύρος!) κυρίως ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου (1930-1989), ποὺ ἂν δροῦσε σήμερα, σίγουρα θὰ ἦταν διαφορετικὴ ἡ στάση του, ὅπως ἀποδείχθηκε στὴν ὑποστήριξη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τῶν Ἁγιορείτικων μονῶν ἐπὶ Ἀθηναγόρα.

Ξεχνᾶ ὅμως ὁ κ. Τελεβάντος ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος ἔδρασε πρὶν τὰ δραματικὰ γεγονότα τῆς τελευταίας δεκαετίας τοῦ 20^ου καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 21^ου αἰώνα· δηλαδὴ πρὶν τὴν Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ (1993), πρὶν τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) πρὶν τὸ Πουσάν (2013) καὶ βέβαια πρὶν τὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, ποὺ ἔφερε τὴν Συνοδικὴ ἀναγνώριση τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν αἱρετικῶν, καί, τέλος πρὶν τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα, τὸ ὁποῖο ὁ κ. Τελεβάντος δὲν παραδέχεται.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀνάρτηση αὐτή (ὅπως προελέχθη) εἶναι μερικὲς  ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἀναρτήσεις του, μέσα στὶς ὁποῖες ὑπάρχουν ἀλήθειες, ἀλλὰ κατὰ κύριον λόγον ἐπικρατεῖ ἡ συνέχιση τῆς διαστροφῆς τῆς πραγματικότητος. Ἡ ἔμμονη λανθασμένη ἰδέα ποὺ ἀπὸ τὸ 2010 περίπου διακινεῖ (καὶ γιὰ τὴν ὁποία δὲν παρουσιάζει παραδείγματα ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων γιὰ  ἐπικύρωση της) εἶναι ὅτι δὲν χρειάζεται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διακοπὴ κοινωνίας, ἡ ἀποτείχιση. Τὴν ἐκκλησιαστικὴ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τὴν ἀποδέχεται, μόνο ἂν εἶναι συντεταγμένη καὶ στηρίζεται σὲ ἀρχηγούς. Πιστεύει ὅτι ἡ ἀποτείχιση δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ ὅποιος τὴν πραγματοποιεῖ, ἀποτειχίζεται μόνο ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἂν δηλαδὴ ἀποτειχιστοῦν καὶ ἀπὸ ἄλλους Ἐπισκόπους, γιατὶ κι αὐτοὶ ὑποστηρίζουν τὴν αἵρεση καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τὸν ἔνοχο οἰκεῖο ἐπίσκοπο, τότε θεωρεῖ ὅτι αὐτοὶ προχωροῦν σὲ σχίσμα.

Διατείνεται ἀκόμα ὅτι σήμερα ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ π. Νικόλαος Μανώλης πρέπει νὰ σταματήσουν τὴν ἀποτείχιση καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τοὺς ἀπὸ τὸν κ. Τελεβάντο ὀνομαζομένους εὐσεβεῖς ἱερωμένους γιὰ νὰ συνεχίσουν ὅλοι μαζὶ τὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν! Δηλαδὴ νὰ συνεχίσουν τὸ ἀναποτελεσματικὸ καὶ ἀποτυχημένο χαρτοπόλεμο, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνησυχεῖ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀντιθέτως ἀπέτυχε οἰκτρά, ὅπως ἡ πραγματικότητα καταδεικνύει, ἀφοῦ προχωροῦν τὰ σχέδιά τους ἀνεμπόδιστα.

Καὶ τὸ τελευταῖο, τὸ ἐξωφρενικό, ὅτι τὸν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρέπει νὰ ἀναλάβει ὁ ἀπὸ ὅλους, ἀποτειχισμένους καὶ μή, ἀναγνωρισμένος ὡς δίγλωσσος καὶ ὑποκριτικὰ «ἀγωνιζόμενος» μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος παρουσίαζε ἑαυτὸν ὡς «Λέοντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, διάβασε ἀναθέματα τὸ 2011 καὶ 2012 κατά τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ παράλληλα, ὄχι ἁπλῶς κοινωνοῦσε μαζί τους, ἀλλὰ καὶ ἔστελνε στὸ ἀρχιαιρεσιάρχη πατριάρχη πορτραῖτο γιὰ νὰ τὸν τιμήσει!!!

Ὅλα αὐτά, βέβαια, εἶναι ἀστεῖα, ἀφοῦ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Καὶ μὲ βάση τὴν διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων ἔχουμε παρουσιάσει δεκάδες φορὲς τὴν ἀντίθετη μὲ τὶς κακόδοξες θέσεις τοῦ κ. Τελεβάντου, θέση καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ὅμως ὁ κ. Τελεβάντος ὅλα αὐτὰ τὰ παραβλέπει καὶ τὰ διαγράφει, χωρὶς φυσικὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιπαραθέσει ἐκκλησιαστικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τὰ ἀναιρέσει. Πρὶν λοιπὸν αὐτὴ τὴν παρουσίαση, ἂς δοῦμε τὴν ἀξιοπιστία καὶ τὶς σκοπιμότητές του.

 

Ὁ κ. Τελεβάντος «Φούρνος του Χότζα»!

Ὁ κ. Τελεβάντος ἐνεργεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἐπιεικῶς ὡς «φοῦρνος τοῦ Χότζα». Χαρακτηρίζει καὶ πολεμᾶ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀνάλογα μὲ τὸν ἂν παίρνουν ἀντίθετη θέση ἀπὸ τὴν δική του ὡς πρὸς τὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ τὴν ἀποτείχιση. Αὐτὸ φαίνεται ὁλοκάθαρα στὴ στάση του ἀπέναντι στὸν π. Θεόδωρο Ζήση. Ἀνάλογα μὲ ποιά θέση ἔβλεπε ἢ ὑποψιαζόταν ὁ κ. Τελεβάντος ὅτι θὰ ἀκολουθοῦσε ὁ π. Θεόδωρος, ἀνάλογα ἐξασκοῦσε καὶ τὸ ὑποκριτικὰ εὐγενὲς ἢ ὑβριστικὸ μπούλινγκ ἐναντίον τοῦ π. Θεοδώρου. Βέβαια, μπορεῖ κανεὶς νὰ μὴν συμφωνεῖ σὲ ὅλα μὲ τὸν π. Θεόδωρο, ἢ νὰ ἐξασκεῖ καὶ κριτικὴ σὲ διάφορες ἐνέργειές του, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὸν χαρακτηρίζει μὲ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ κ. Τελεβάντου καὶ μάλιστα νὰ τὸν χαρακτηρίζει, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν συμφωνία του μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες,  ἀλλὰ μὲ βάση τοῦ ἐὰν συμφωνεῖ μαζί του!

Ἔγραφε ὁ κ. Π. Τελεβάντος (στὸ ἑξῆς Τ.Π.)  στὶς 9 Μαρτίου τοῦ 2012 ἄρθρο κατὰ τοῦ π. Θ. Ζήση μὲ τίτλο:

«ΟΙ ΑΠΑΝΩΤΕΣ ΓΚΑΦΕΣ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ»!

Σ’ αὐτὸ κατηγορεῖ  τὸν «π. Θεόδωρο Ζήση διότι χρησιμοποίησε τον κ. Μαρκά με ανέντιμο τρόπο»! Καὶ ποιά ἦταν ἡ ἀνεντιμότητα κατά τὸν Τ.Π.; ὅτι ὁ κ. Μαρκάς διάβασε ὁμιλία, ποὺ ὑποθέτει ὅτι τὴν ἔγραψαν ἄλλοι κι αὐτὸ τὸ ἤξερε ὁ π. Θεόδωρος!

Καὶ μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ ἀρχίζει νὰ παραθέτει ὑποτιμητικοὺς καὶ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς. Γράφει:

 Τοῦτο «δείχνει -για μια ακόμη φορά-, την πλήρη ανεπάρκεια του π. Θεόδωρου Ζήση να ηγηθεί του αντι-οικουμενιστικού αγώνα. Εχουν κάθε δικαίωμα να τον κατηγορήσουν και ως ανέντιμο και ως ασύνετο. Τα έχει κάνει κυριολεκτικά θάλασσα... δεν έχει ούτε απλή υποψία ικανοτήτων ηγέτη… Δυστυχώς ο π. Θεόδωρος έχει αποδειχθεί στην πράξη εν παντί ανίκανος να ηγηθεί του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Τώρα αποδεικνύεται ότι μετέρχεται ανέντιμες, ασύνετες και μη κόσμιες μεθοδεύσεις.

Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ.

Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι ο σεβαστός μας Γέροντας έχει υπερβεί τα εσκαμμένα και έχει αποδειχθεί στην πράξη ανεπαρκής»!!! (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὅμως λίγες μόλις ἡμέρες ἀργότερα, στις 19 Μαρτίου τοῦ 2012, ὁ ὑβριστὴς Τελεβάντος τοῦ π. Θεοδώρου, παρουσιάζει τὸν π. Θ. Ζήση ὡς τὸν «μοναδικὸ θεολόγο να απαντήσει» στους Οικουμενιστές, ἐλπίζοντας ὅτι τὸ μπούλινγκ ποὺ προηγουμένως τοῦ ἤσκησε θὰ πιάσει τόπο! «Από χρόνου μακρού –γράφει– μας έχετε ποτίσει με πολλή πικρία επειδή οι χειρισμοί σας ως ηγέτη του αντι-οικουμενιστικού αγώνα δεν υπήρξαν σε πλείστα όσα θέματα ορθοί… Σας παρακαλούμε θερμά να δοθεί από σας τον διακεκριμένο Ακαδημαϊκό θεολόγο με την πλούσια πείρα και το περισπούδαστο συγγραφικό έργο, απάντηση στους Οικουμενιστές» (Δεῖτε ἐδῶ). 

Δὲν θὰ ἀναφέρουμε ὅλα ὅσα ἔχει πεῖ γιὰ τὸν π. Θεόδωρο, ἀλλὰ μερικὰ ἀκόμα χαρακτηριστικὰ κείμενα τοῦ Τ.Π.

Τὸ 2016 γράφει ἐπαινετικά:

«ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ. 

Με το τελευταίο άρθρο του (ὁ «ἀνίκανος» κατὰ Τελεβάντο) π. Θεόδωρος Ζήσης απαντά με ακαταμάχητα επιχειρήματα στις αιτιάσεις των οικουμενιστών …Με την νηφαλιότητα που διακρίνουν τα γραπτά του και την επιστημονική πληρότητα που χαρακτηρίζει το λόγο του… εξηγεί με σαφήνεια για ποιους λόγους δεν μπορεί να θεωρηθεί κανονική σύνοδος που παρήγαγε ορθόδοξο αποτέλεσμα.

Λίαν εύφρανε τους ορθοδόξους και κατήσχυνεν τους κακοδόξους ο σεβαστός μας Γέροντας …Σε αντίθεση οι ηγέτες των αντιοικουμενιστών μιλούν με νηφαλιότητα, επιστημονικό κύρος και παραδοσιακό φρόνημα. Αυτά τα χαρακτηριστικά διακρίνουν …και μάλιστα τα γραπτά του π. Θεοδώρου Ζήση και του κ. Δημήτριου Τσελεγγίδη οι οποίοι αποτελούν πραγματικό κάρφο στον οφθαλμό των οικουμενιστών» (Δεῖτε ἐδῶ).

Τὸν Μάϊος 2017 γράφει ὁ Τ.Π. ἄλλο ἄρθρο. Καὶ σ’ αὐτὸ ὁ «ἀνέντιμος» καὶ «ἀνίκανος» π. Θεόδωρος (κατὰ Τελεβάντο), χαρακτηρίζεται ὡς «αρχηγός, ακατηγόρητος, ανιδιοτελής και αδιάβλητος»:

«ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΩ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ;

Τότε γιατί υποστηρίζω τον π. Θ. Ζήση και τον προβάλλω τόσο θετικά; Μόνον επειδή είναι ένας ακατηγόρητος, ανιδιοτελής και αδιάβλητος κληρικός και ένας ακαδημαϊκός θεολόγος σπάνιας θεολογικής εμβέλειας;

Όχι μόνο, αλλά πρωτίστως επειδή συνειδητοποιεί όσο κανείς άλλος τον κίνδυνο για τη σωτηρία μας εξαιτίας της παναίρεσης του Οικουμενισμού.

Γι' αυτό και αγωνίζεται, μέρα και νύχτα, για δεκαετίες τώρα, με νύχια και με δόντια»!!! (Δεῖτε ἐδῶ).

Καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2017, ἐπειδὴ βλέπει ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες ποὺ ἀποτειχίστηκαν εἶναι δυνατὸν νὰ παρασύρουν τὸν π. Θεόδωρο σὲ ὑποχρεωτικὴ ἀποτείχιση (καὶ αὐτὸ τὸ πολεμᾶ μανιωδῶς ὁ Τ.Π.), ἐπαινεῖ τώρα μὲ σκοπιμότητα τὸν π. Θεόδωρο! Ἔτσι καὶ πάλι ὁ κατὰ Τελεβάντο  «ἀνίκανος» π. Θ.Ζ., γίνεται ἱκανός! Ὁ π. Θεόδωρος «ηγείται του αντιοικουμενιστικού αγώνα με τόση επιτυχία για τόσες δεκαετίες»!!!

«Δεν είναι δυνατόν μοναχοί άμοιροι θεολογικής παιδείας να επιδιώκουν να ποδηγετήσουν τον π. Θεόδωρο Ζήση (σ.σ.: ἐνῶ ὁ Τ.Π. ...μπορεῖ!), θεολόγο ολκής πανορθόδοξου κύρους, που ηγείται του αντιοικουμενιστικού αγώνα με τόση επιτυχία για τόσες δεκαετίες» (Δεῖτε ἐδῶ).

Τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2020 τώρα, ὁ κ. Τελεβάντος γράφει:

«π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ!

Ότι ο π. Θεόδωρος Ζήσης είναι ο κορυφαίος θεολόγος των ημερών μας καμμία αμφιβολία δεν υπάρχει.

Ότι οι αγώνες του και η θεολογική συμβολή του για δεκαετίες τώρα δίνουν το μέτρο για την διατύπωση της ορθόδοξης θεολογίας είναι αυταπόδεικτο…

Στο μεταξύ έστειλε με ψευδώνυμο ορισμένα θαυμάσια άρθρα του, υπό μορφή σχολίου, σε αναρτήσεις του ιστολογίου μου… Έμεινα πραγματικά έκπληκτος από το επίπεδο της κριτικής του εναντίον της Νεορθοδοξίας, του Νεονικολαιτισμού και του αρχηγέτη αυτών των τάσεων, κ. Χρήστου Γιανναρά» (Δεῖτε ἐδῶ). 

Τὴν 10 Φεβρουαρίου τοῦ 2021 ἀνακαλύπτει σχίσμα στὶς ἐνέργειες τοῦ π. Θεοδώρου:

 «Ο π. Θεόδωρος Ζήσης είναι απολύτως επιβεβλημένο να έλθει εις εαυτόν, να αφήσει τας σκολιάς οδούς του Σχίσματος, τις συνωμοσιολογίες, τις μασκολογίες, τις Ουκρανομαχίες… Σε τίποτα δεν σας έφταιξαν, Γέροντα, οι αντιοικουμενιστές επίσκοποι».

Καὶ ἐνῶ τὸ 2017 ἔγραφε ὅτι ὁ. Θεόδωρος «ηγείται του αντιοικουμενιστικού αγώνα με τόση επιτυχία για τόσες δεκαετίες», τώρα γράφει:

«Από την ώρα που αποτειχίστηκε ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ, το τραίνο του αντιοικουμενισμού εκτροχιάστηκε από τις ράγες και οδηγήθηκε στην σημερινή εσχάτη εξαθλίωση...».

Καὶ στὴ συνέχεια:

«Τι θα κερδίσει ο αντιοικουμενιστικός αγώνας;

Απλούστατα αν οι 6 επίσκοποι αντιοικουμενιστές επίσκοποι αποτειχιστούν θα τους καθαιρέσουν, θα εκλέξουν στην θέση τους ότι πιο ελεεινό και τρισάθλιο και θα ησυχάσουμε. Τους πιο βαμμένους Οικουμενιστές θα εκλέξουν στους θρόνους τους…

Αν θέλατε να αποτειχιστείτε μπορούσατε να το κάνατε ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Παϊσίου και του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Ακολουθήσατε στραβό δρόμο και τώρα ωρύεστε, κατά πάντων και πασών, και ιδιαίτερα εναντίον των αντιοικουμενιστών συναγωνιστών σας επειδή δεν σας ακολουθούν στην κατά κρημνών πορεία που ακολουθείτε.

Και ποιο είναι το πραγματικό θύμα της τακτικής σας;

Ο αντιοικουμενιστικός αγώνας φυσικά.!

Σπουδαίο κατόρθωμα μα την αλήθεια.!!!»  (Δεῖτε ἐδῶ).

Καὶ τὴν 13 Φεβρουαρίου τοῦ 2021 ἔγραφε:

«Τους καλέσαμε (ἐννοεῖ τὴν ὁμάδα π. Θ. Ζήση) να τερματίσουν αμέσως την άγονη και εκτός των κανονικών ορίων αποτείχιση που έκαναν, ή να κάνουν αποτείχιση σύμφωνα με τον ιε΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου και όχι σύμφωνα με τον ιβ΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου, ο οποίος δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την αποτείχιση, αλλά με τους συνοδικά καταδικασθέντες.

…να συνεχίσουν ή και να εντείνουν τον αδίστακτο διασυρμό ΟΛΩΝ των αντιοικουμενιστών Μητροπολιτών» (Δεῖτε ἐδῶ).

Ὅμως στὶς 26/4/2017 ἄλλα συμβούλευε τοὺς  «διωκόμενους αποτειχισθέντες μοναχοὺς» τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτοί, ἔγραφε, «ἀνυπερθέτως πρέπει να ενστερνιστούν τη θεολογική γραμμή για τη διακοπή του μνημοσύνου του οικείου αιρετίζοντος ιεράρχη που ακολουθούν ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ πατέρες επειδή αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, αλλά και επειδή έτσι θα αφαιρέσουν τα προσχήματα από τους Οικουμενιστές οι οποίοι επιδιώκουν να τους καθαιρέσουν»! (Δεῖτε ἐδῶ).

Ἀσφαλῶς ὁ κ. Τελεβάντος βάζει τὴν λογική του πάνω ἀπὸ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διδασκαλία-παραδείγματα τῶν Ἁγίων. Ἐναντιούμενος στὴν διακοπὴ μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τοὺς θεωρούμενους ὡς εὐσεβεῖς Ἐπισκόπους, γράφει: «Αν οι 6 επίσκοποι αντιοικουμενιστές επίσκοποι αποτειχιστούν θα τους καθαιρέσουν» (Δεῖτε ἐδῶ) καὶ ἄρα δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν καθαίρεση.

Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, δὲν μᾶς παρέδωσαν αὐτὸν τὸν τρόπο σκέψεως καὶ ἐνεργείας. Ἀντίθετα, ὄχι σὲ περίοδο ποὺ θριάμβευε ἡ  αἵρεση ‒ὅπως συμβαίνει τώρα μὲ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ‒ ἀλλ’ ἁπλῶς μόλις ἐμφανιζόταν ἡ αἵρεση διέκοπταν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ γιὰ ὅποιον μᾶς πεῖ ὅτι αὐτοὶ ἦταν Ἅγιοι ἢ ὅτι αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαναν ὅλοι, θὰ ρωτήσουμε: Ἐμεῖς ποιόν θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε; Τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ ἐπαφή-κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μολύνει καὶ θέτει σὲ κίνδυνο τὴ σωτηρία μας καί, ἐπὶ πλέον, δὲν βοηθᾶ τὴν Ἐκκλησία νὰ ὀρθοποδήσει, ἢ θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε ὅσους μᾶς λένε τὰ ἀντίθετα; Καὶ μάλιστα ἐδῶ ὁ Τ.Π. δὲν μιλᾶ γιὰ τοὺς λαϊκοὺς ἀποτειχισμένους (τοὺς ὁποίους κάποιοι κατηγοροῦν ὅτι πῆραν τὰ μυαλά τους ἀέρα, νομίζοντας πὼς ἔγιναν κάτι), ἀλλὰ γιὰ τοὺς εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ὑποχρεοῦνται, ὄχι ἁπλῶς νὰ εἶναι μιμητὲς τῶν Ἁγίων, ἀλλ’ εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ!

Ἂς δοῦμε συγκεκριμένα παραδείγματα:

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς μὴ κεκριμένους ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο Πνευματομάχους, οἱ ὁποῖοι καταδικάστηκαν Συνοδικὰ μετὰ τὸ θάνατό του. «Προέτρεπε νὰ φεύγουμε ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν αἵρεσι “ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως”, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικούς» (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν..., Ἱ. Μ. Γρηγορίου, σελ. 362): «Εἰ δὲ διὰ τὴν Μακεδονίου αἵρεσιν ἀπολογούμενοι γράφειν ἐπιχειροῦσιν, ἔδει τῶν κακῶν φυτῶν τὰ σπέρματα προανελεῖν, καὶ τοὺς αὐτὰ παρασχόντας στηλιτεῦσαι, καὶ οὕτως τὰ ἀντ' ἐκείνων γράφειν ὀρθῶς, ἢ ἐκδικεῖν φανερῶς τὰ Μακεδονίου, ἵνα μὴ κεκρυμμένοι, ἀλλὰ φανερῶς πνευματομάχοι δεικνύωνται, καὶ πάντες αὐτοὺς φεύγωσιν ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ Ἀρειανῶν, λόγ. α΄, P.G. 26, 13C). Καί· «Ἵν' οὖν μὴ τοῦτο γένηται, θελήσατε, ἀγαπητοί, τοὺς μὲν φανερῶς φρονοῦντας τὰ τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι· καὶ μάλιστα ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν» («Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι»).

Παρόμοια διδάσκει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ τοὺς Πνευματομάχους, ποὺ δὲν εἶχαν καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ καταδικάστηκαν ἀπὸ τὴν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Βασιλείου! Γράφει σχετικά: «Οἱ δὲ κτίσμα λέγοντες ἢ τὸν Υἱὸν ἢ τὸ Πνεῦμα ἢ ὅλως αὐτὸ εἰς τὴν λειτουργικὴν καὶ δουλικὴν κατάγοντες τάξιν μακράν εἰσι τῆς ἀληθείας, ὧν φεύγειν προσήκει τὰς κοινωνίας καὶ ἐκτρέπεσθαι τοὺς λόγους ὡς δηλητήρια ὄντα ψυχῶν» (ΕΠΕ 2,372). Καὶ σὲ ἄλλη ἐπιστολή του διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἐεκλησιαστικά (μὴ κοινωνία) ἀπὸ «τοὺς λέγοντας κτίσμα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον» (ΕΠΕ 3,252).

Ἐπὶ Νεστοριανισμοῦ τώρα. Πρὶν καθαιρεθεῖ ὁ Νεστόριος, μερίδα τῶν ἀρχιμανδριτῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν τῆς Κων/πόλεως ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη τους Νεστόριο. Καὶ αὐτούς, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, τοὺς ἐνίσχυε καὶ ἀποκαλοῦσε τὸν κανονικὸ Πατριάρχη Νεστόριο «λύκο», προέτρεπε δὲ τὸ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο τῆς Κων/πόλεως νὰ μὴν κοινωνοῦν μαζί του: «Ἀσπίλους καὶ ἀμώμους ἑαυτοὺς τηρήσατε, μήτε κοινωνοῦντες τῷ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ), μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες, εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος» (P.G. 77,1258).

Τὴν ἴδια περίοδο, ἀπὸ Ἐπιστολὴ τοῦ Πάπα Ρώμης Κελεστίνου πρὸς τὸν Νεστόριο πληροφορούμαστε, ὅτι πολλοὶ Κωνσταντινουπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν στὴν αἵρεση τοῦ Πατριάρχη τους Νεστορίου, ὑπέστησαν διωγμοὺς καὶ ἀκοινωνησία ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη. Γράφει ὁ Πάπας πρὸς τὸν αἱρεσιάρχη Πατριάρχη Νεστόριο: «Ἀκούω, ὅτι οἱ κληρικοὶ ἐκεῖνοι ποὺ φρονοῦν ὅπως ἡ Καθολική [Ὀρθόδοξος] Ἐκκλησία, μὲ τοὺς ὁποίους ἐμεῖς κοινωνοῦμε, ὑπομένουν βία μεγίστη, τόσον ὥστε νὰ λέγεται ὅτι ἔχουν ἀποκλεισθεῖ καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Πόλη. Χαίρομεν, διότι ἐκέρδισαν τὸ ἔπαθλο τῆς ὁμολογίας, ἀλλὰ λυπούμεθα ποὺ ὁ διώκτης εἶναι Ἐπίσκοπος» (ACO Ι,1,1,81· μεταγλώττιση).

Βλέπουμε στὰ παραπάνω παραδείγματα, ὅτι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπίσκοποι ὄντες, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς σκέψεις τοῦ Τ.Π. δὲν φοβήθηκαν τὴν ἀπειλὴ μίας τιμωρίας, καθαίρεσης, διωγμοῦ, ἀκόμα καὶ θανάτου, ἀλλὰ δίδαξαν καὶ ἔπραξαν τὸ ὀρθοδόξως αὐτονόητο. Τί θὰ ἔλεγε ὁ Μ. Ἀθανάσιος μετὰ ἀπὸ τόσες ἐξορίες, ἢ ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μετὰ ἀπὸ τὴν καθαίρεση καὶ τὴν φυλάκισή του, ἂν ἄκουγαν σήμερα τὸν Τ.Π. νὰ ὑποστηρίζει, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἀποτειχίζονται, γιὰ νὰ μὴν καθαιρεθοῦν;

Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ οἱ Ἅγιοι διδάσκουν τὴν μὴ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσι, ὁ Τ.Π. καὶ  κάποιοι ἱστολόγοι θεωροῦν τὶς ἀβάσιμες ἀπόψεις τους ὡς κανόνα ὀρθοδοξίας, καὶ ἔτσι ἀντιστέκονται στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ λοιδοροῦν ὅσους ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους, προσεγγίζουν δὲ τὸ θέμα μόνο διανοητικά, γιατὶ δὲν ἔχουν ἁγιοπατερικὲς μαρτυρίες στὶς ὁποῖες νὰ στηριχθοῦν! Καὶ γιὰ δικαιολογήσουν τὰ γυμνὰ ἀπὸ ἁγιοπατερικὰ κείμενα ἐπιχειρήματά τους, λένε ὅτι πατερικὰ κείμενα παρουσιάζουν καὶ οἱ αἱρετικοί, ἐπιλέγοντας μονομερῶς αὐτὰ ποὺ στὴν κατοχύρωση τῆς αἵρεσής τους συμφέρει! Ἂς μᾶς παρουσιάσουν, ὅμως, κι αὐτοὶ τὰ ἀντίθετα πατερικὰ κείμενα, ἢ αὐτὰ ποὺ παραλείπουμε, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ποιοί ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση καὶ ποιοί τὴν διαστρέφουν! Ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ σιγουρευτοῦμε γιὰ τὸ ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καταφυγή μας στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες;

Ἂς συνεχίσουμε τὴν παρουσίαση ἁγιοπατερικῶν παραδειγμάτων, τὰ ὁποῖα δείχνουν ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι συμφωνοῦν στὸ θέμα αὐτὸ μεταξύ τους, ἐνῶ ὁ Τ.Π. καὶ οἱ ὅμοιοί του διαφωνοῦν μὲ τοὺς Ἁγίους!

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἀποτειχίστηκε ἀπὸ 4 Πατριάρχες! Ἂν ὁ Ἅγιος ἀκολουθοῦσε τὴ συμβουλὴ τοῦ Τ.Π., οὔτε θὰ τὸν ἐξόριζαν, ἀλλ’ οὔτε θὰ τοῦ ἔκοβαν τὴν γλῶσσα καὶ τὸ χέρι!

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης τὸ ἴδιο ἀποτειχίστηκε καὶ γι’ αὐτὸ βασανίστηκε, διώχθηκε, ἐξορίστηκε.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα καὶ διώχθηκε, καὶ φυλακίστηκε γι’ αὐτό.

Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός γράφει ξεκάθαρα: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ τὸν Τ.Π. Καί ἀλλοῦ ὁ Ἅγιος γράφει: «Φεύγετε καὶ ὑμεῖς ἀδελφοί, τὴν πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καὶ τὸ μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδοὺ ἐγώ, Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλὸς λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι ...καὶ ὁ λατινοφρονῶν μετὰ τῶν Λατίνων κριθήσεται καὶ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α).

Παρομοίως καὶ οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν κακόδοξο πατριάρχη Βέκκο.

Ἀλλὰ καὶ τόσοι Ἅγιοι καὶ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση ἐπὶ Ἀρειανισμοῦ, ἐπὶ Νεστοριανισμοῦ, ἐπὶ Μονοφυσιτισμοῦ, ἐπὶ Εἰκονομαχίας καὶ ἐπὶ τόσων ἄλλων αἱρέσεων.

Ἔχουμε ἐπίσης ὡς παράδειγμα καὶ τοὺς Ἰωαννίτες Ἐπισκόπους. Αὐτοί, οἱ 40 περίπου Ἰωαννίτες Ἐπίσκοποι ἔκοψαν τὴν κοινωνία ἀπὸ τοὺς διῶκτες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ μάλιστα ὄχι γιὰ θέμα Πίστεως!

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος, λοιπόν, «ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι τό σχίσμα δέν τό συγχωρεῖ οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου, προέτρεπε, ἐνεθάρρυνε καί ἐγκωμίαζε ὅσους διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς διαδόχους του Ἀρσάκιο καί Ἀττικό καί ὅσους ἐπικοινωνοῦσαν μετ’ αὐτῶν, καί μάλιστα ὑφιστάμενοι διωγμούς, κινδύνους καί μαρτύρια. Ὅλοι αὐτοί δέ «οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης» (ὄχι πίστεως), κληρικοί καί λαϊκοί παρέτειναν τό σχίσμα, διά τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τόν Πατριάρχη καί τούς κοινωνοῦντας μέ αὐτόν, μέχρι τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν λειψάνων του ἀπό τά Κόμανα στήν Κων/πολι ἐπί Πατριάρχου Πρόκλου, δηλαδή διάστημα περισσότερο ἀπό τριάντα χρόνια». Μάλιστα ὁ Ἅγιος γνωρίζει καὶ τὸ γράφει ὅτι «πολλοὶ δὲ αὐτῶν δι' ἐμὲ καὶ ἐν φυλακῇ ἀπέθανον»! Καὶ αὐτῶν τῶν ἀποτειχισθέντων «ἐγγέγραπται τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς, μετὰ τῶν ἁγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων»! Ἂς πληροφορήσουμε δὲ αὐτοὺς ποὺ θεωροῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὅσους ἀποτειχίζονται, ἐκτὸς τοῦ Ἐπισκόπου τους καὶ ἀπὸ ἄλλους Ἐπισκόπους, ὅτι «ἡ ἀποτείχισις κληρικῶν καί λαϊκῶν τήν περίοδο αὐτή τῆς ἐξορίας τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου δέν συνέβαινε μόνο στήν Κων/πολι ἀλλά καί στήν Ἀντιόχεια, τήν Καισάρεια καί σχεδόν σέ ὅλη τήν αὐτοκρατορία: “Ἐδήλωσε γάρ μοι ὁ κύριός μου Παιάνιος ὅτι οἱ πρεσβύτεροι αὐτοῦ τοῦ Φαρετρίου πάρεισιν αὐτόθι οἳ ἔφησαν ἡμῖν κοινωνεῖν καὶ μηδὲν κοινὸν ἔχειν πρὸς τοὺς ἐναντίους, μηδὲ συγγίνεσθαι αὐτοῖς, μηδὲ κοινωνῆσαι” (ΕΠΕ, 37,430)» (Δεῖτε ἐδῶ). 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννη Χρυσόστομος μάλιστα (ὅπως διασώζει καὶ ὁ ἅγ. Θεόδωρος) λέγει ὅτι, ὄχι μόνο οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. «Ἐχθροὺς γὰρ τοῦ Θεοῦ, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῇ τῆ φωνῇ ἀπεφήνατο» (P.G. 99. 1049 Α). Καὶ ἀλλοῦ διδάσκει ὅτι ἡ κοινωνία μετὰ τῶν αἱρετικῶν ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Ὁ Τ.Π. ὅμως, ἂν καὶ θεολόγος, τὰ ἀπορρίπτει ὅλα αὐτὰ καὶ διδάσκει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς! «Ἄλλοι μὲν ἐναυάγησαν περὶ τὴν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δὲν ἀσπάσθηκαν τὴν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μὲ τοὺς λοιποὺς λόγῳ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).

Κι ἄλλα δύο, ἀπὸ τὰ πολλὰ Χρυσοστομικὰ χωρία: «Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, (ἐνν. τὸν Ἐπίσκοπο) καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρός, πῶς λέγεις; Εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἐὰν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών, εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου» (ΕΠΕ 25,370 –P.G. 63,231).

«Ὅταν οὖν εὐ ποιεῖν δέῃ, πᾶς ἄνθρωπός σοι ἐγγὺς ἔστω· ὅταν δὲ ὁ τῆς ἀληθείας γυμνάζηται λόγος, ἐπιγίνωσκε τὸν οἰκεῖον καὶ τὸν ἀλλότριον. Κἂν ἀδελφὸν ἔχῃς ὁμοπάτριον καὶ ὁμομήτριον, καὶ μὴ κοινωνήσῃ σοι κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας νόμον, ἔστω σοι τοῦ Σκύθου βαρβαρικώτερος» (ΕΠΕ 7, 400 καί P.G. 55, 461).

Ὄχι μόνο οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀπόστολοι παρόμοια γράφουν, ὅπως ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ δίδασκε καὶ ἔδινε Ἐντολὴ νὰ μὴν λέτε στοὺς αἱρετικούς οὔτε τὸ «χαίρετε»: «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς»  (2Ιω.  10-11). Ἀλλὰ ὁ Τ.Π. φαίνεται, ἐνῶ θεωρεῖ τὰ ἔργα τῶν Οἰκουμενιστῶν πονηρά, κακόδοξη τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο, ἀγωνίζεται μὲ κάθε τρόπο νὰ μὴν ἐφαρμόζουν οἱ πιστοὶ τὴν Ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου!

Ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα ὁ Κύριος μᾶς λέγει: «Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ἰω. ι΄, 5).

Ὅλους καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ παραβλέπει ὁ Τ.Π. Καὶ ποιούς ζητᾶ νὰ ἀκολουθήσουμε; Γράφει: «Αν θέλατε να αποτειχιστείτε μπορούσατε να το κάνατε ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Παϊσίου και του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς»! Καλά, δὲν κατάλαβε ἀκόμα ὅτι ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, ἀκόμα καὶ ὁ Καντιώτης δὲν ἔκαναν διακοπὴ μνημοσύνου-ἀποτείχιση ὁλοκληρωμένη, ἀλλὰ ἦταν ἡ ἐνέργειά τους μιὰ διαμαρτυρία ἔντονη, τὴν στιγμὴ μάλιστα (θὰ ἐπαναλάβω) ποὺ δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινὲς κακόδοξες ἐνέργειες· δηλ. πρὶν τὴν Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ (1993), πρὶν Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) πρὶν τὸ Πουσάν (2013) καὶ βέβαια πρὶν τὴ Συνοδικὴ αἱρετικὴ ἀπόφαση στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Ξεχνᾶ ὁ Τ.Π. ὅτι ὁ Ἐλευθερουπόλεως σταμάτησε τὴν μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη γιὰ μία κακόδοξη θέση του σ’ ἕνα ἄρθρο ἐφημερίδος(!!!); Εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύει κανείς, ὅτι σήμερα ὅλοι αὐτοὶ δὲν θὰ ἀντιδροῦσαν ἀκόμα πιὸ αὐστηρά; Ἀλλὰ καὶ ἂν κάποιοι δὲν ἐφήρμοσαν τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, αὐτὸ σημαίνει (ἐπειδὴ μᾶς βολεύει) ὅτι αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπιβάλλουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα στὴν Ἐκκλησία σὰν Κανόνα, διαγράφοντας τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων;

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ ἕνα ἄλλο ἐπιχείρημα: Ναί, λένε, κάποιοι ἐλάχιστοι ἀποτειχίστηκαν κάθε φορά, ἀλλὰ δὲν ἀποτειχίστηκαν ὅλοι; Μὰ γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὑψώσει τοὺς Ἁγίους μας σὰν παραδείγματα, ἐπειδὴ ἔκαναν κάτι ποὺ δὲν ἔκαναν οἱ πολλοί, καὶ γι’ αὐτὸ τοὺς τιμᾶ. Καὶ μᾶς προτρέπει σὲ κάθε ἑορτή τους νὰ μιμηθοῦμε, ὄχι αὐτοὺς ποὺ τήρησαν «συνετὴ» ἢ φοβισμένη στάση, ἀποφεύγοντας ἔτσι τὴν δίωξή τους, ἀλλὰ τοὺς Ὁμολογητές! Ὁ ἔλεγχος, ἡ διαφώτιση, οἱ διαμαρτυρίες, οἱ Ἡμερίδες, αὐτὰ γίνονται κυρίως στὴν ἀρχὴ ἐμφανίσεως τῆς αἱρέσεως, ὅπως μᾶς διδάσκει τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν. Ὅταν ὅμως μιὰ αἵρεση ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας δεκαετίες, ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν «χαρτοπόλεμο» ποὺ χαροποιεῖ τοὺς Οἰκουμενιστές ἀφάνταστα! Καὶ περισσότερο εἶναι ἥσυχοι, ὅταν τὸν ἀγώνα καθοδηγοῦν «λέοντες» σὰν τὸν Πειραιῶς Σεραφείμ!

Σήμερα, λοιπόν, τολμοῦν κάποιοι νὰ μᾶς συμβουλεύουν νὰ μιμηθοῦμε ἐκείνους ποὺ δὲν διαχώρησαν τὴν θέση τους ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν τρόπο ποὺ οἱ Ἅγιοι μᾶς δίδαξαν, δὲν ὁμολόγησαν καὶ γι’ αὐτὸ δὲν διώχθησαν, καὶ νὰ γυρίσουμε στὸν χαρτοπόλεμο! Καὶ ὁ Τ.Π. ὑποστηρίζει τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ δὲν κάνουν τὸ καθῆκον τους (σταμάτησαν χρόνια τώρα καὶ νὰ μιλᾶνε γιὰ τὴν Παναίρεση  γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὸ θρόνο τους -ὅπως ὁ ἴδιος σημειώνει!) καὶ θεωρεῖ σχισματικοὺς ἐκείνους ποὺ ἐφαρμόζουν τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων! Μᾶς καλεῖ νὰ μιμηθοῦμε ἐκείνους ποὺ δὲν τίμησε ἡ Ἐκκλησία!

Ὅμως, ἀκόμα καὶ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας ἐπισημαίνει ὅτι πρέπει νὰ τιμηθοῦν ἐκεῖνοι ποὺ ἀποτειχίστηκαν. Μήπως, λοιπόν, ὅσοι πεισματικὰ ἀρνοῦνται τὴν ἀποτείχιση, ἔχουν τὸ σύνδρομο τῆς “κοψονούρας ἀλεπούς”; Ἢ θὰ κατηγορήσουν τοὺς ἀποτειχισμένους πὼς ἀποτειχίστηκαν γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τιμές; Μήπως τιμὴ θεωρεῖται ἡ ἀπομόνωση, ὁ χαρακτηρισμός τους ὡς σχισματικῶν ἢ αἱρετικῶν, ἡ διακίνησή τους ἑκατοντάδες χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ σπίτι τους γιὰ νὰ λάβουν τὰ μυστήρια ἀπὸ μὴ κοινωνοῦντας μὲ αἱρετικοὺς ἱερεῖς;

Βέβαια, θὰ μποροῦσε νὰ ἐπικαλεσθεῖ ὁ Τ.Π. τὸ παράδειγμα τῶν Ἐπισκόπων ποὺ δικαιολογήθηκαν ‒ὅταν κατηγορήθηκαν ὡς αἱρετικοί‒ καὶ εἶπαν ὅτι μείναμε στὶς θέσεις μας γιὰ νὰ μὴν τὶς καταλάβουν οἱ αἱρετικοί. Ἀλλὰ πρῶτον αὐτοὶ δὲν εἶναι παράδειγμα πρὸς μίμηση καὶ χάρη τοὺς ἔκανε ἡ Σύνοδος νὰ μὴν τοὺς τιμωρησει καὶ δεύτερον ἦταν ἄλλες οἱ συνθῆκες τότε. Σὲ κάποια ἄλλη δημοσίευση, ἂν χρειαστεῖ, θὰ ἀναφερθοῦν στοιχεῖα γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή.

Ὁ Τ.Π. ποὺ πολεμάει ἐξ ἀρχῆς τὴν Ἀποτείχιση μὲ μανία ὡς σχίσμα, γράφει ὅτι ὅσοι ἀποτειχίστηκαν δὲν ἔκαναν ὀρθὴ ἀποτείχιση σύμφωνα μὲ τὸν Τελεβάντιο ὀρθολογισμό. Τὴν ἴδια κατηγορία προσάπτει (ὅπως εἴδαμε) καὶ στὸν π. Θεόδωρο: «Ο π. Θεόδωρος και οι συν αυτώ …είναι στερρώς αποφασισμένοι να συνεχίσουν την άγονη και εκτός των κανονικών ορίων αποτείχισή τους, έστω και αν συνειδητοποιούν ότι αυτή τους η στάση έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα τον αντιοικουμενιστικό αγώνα, προς άφατη αγαλλίαση των Οικουμενιστών».

Ὁπότε ‒σύμφωνα μὲ τὸν Τ.Π.‒ μία εἶναι ἡ λύση. Νὰ ἀναλάβει τὸν ἀγώνα ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ(!). Δηλαδὴ ἕνας προσκυνημένος Ἐπίσκοπος, γλοιώδης κόλακας τοῦ ἀρχιοικουμενιστῆ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ποὺ δὲν ντράπηκε νὰ στείλει στὸν ἐχθρὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου (τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο) πορτραῖτο, ὥστε χωρὶς διακοπὴ μνημοσύνου, ἀλλὰ μὲ τὰ δοκισμένα ὡς πρὸς τὴν ἀποτυχία τους συνέδρια καὶ τὸν χαρτοπόλεμο, νὰ συνεχίσει τὸν ἀγώνα γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν πλήρη ἀποτυχία.

Γράφει ἀνερυθρίαστα ὁ Τ.Π.: «Η μόνη φωνή που έμεινε να πολεμά -με συνέπεια και διάρκεια- τον Οικουμενισμό είναι το Γραφείο επί των αιρέσεων της Μητροπόλεώς σας και ελάχιστα - μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού- ιστολόγια…Με αυτά τα δεδομένα σας παρακαλούμε θερμά και υικά, Σεβασμιώτατε, να αναλάβετε πρωτοβουλία αναζωπύρωσης του αντιοικουμενιστικού αγώνα»!!! Γιατί, ἐσεῖς Σεβασμιώτατε, «είστε σε θέση να διοργανώνετε αντιοικουμενιστικά συνέδρια και… να συνεργαστείτε με τους αντιοικουμενιστές Μητροπολίτες»!

Αὐτὴ εἶναι ἀπόδειξη ὅτι, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὁ Τ.Π. ἔρχεται ὡς δεκανίκι νὰ ἐπαναφέρει στὰ πράγματα τὸν οἰκτρῶς ἀποτυχόντα στὸ ρόλο τοῦ «Δούρειου Ἵππου» μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ!

Νὰ ὑπενθυμίσουμε πὼς στὶς 26/4/2017 ἄλλα συμβούλευε ὁ Τ.Π. τοὺς  «διωκόμενους αποτειχισθέντες μοναχοὺς» τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτοί, ἔγραφε, «ἀνυπερθέτως πρέπει να ενστερνιστούν τη θεολογική γραμμή για τη διακοπή του μνημοσύνου του οικείου αιρετίζοντος ιεράρχη που ακολουθούν ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ πατέρες επειδή αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας…»!

Αὐτὰ σὰν ἀπάντηση στὰ ἰδεολογήματα Τελεβάντου, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα κάποιων ἄλλων ἱστολογίων (ὅπως π.χ. τῆς «Καιομένης Βάτου»).

* * *

Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσουμε κάποια ἀκόμα κείμενα ὡς πρὸς τὸ ἂν μποροῦν νὰ ἀποτειχιστοῦν λαϊκοί· ἂν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι ἄλλο τρόπο στάσεως πρὸς ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως ἐκτὸς τῆς διακοπῆς κοινωνίας· ἂν μποροῦν νὰ ἀποτειχιστοῦν οἱ πιστοί, ἐκτὸς τοῦ Ἐπισκόπου τους καὶ ἀπὸ ἄλλους Ἐπισκόπους· ἂν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀκέφαλη ἀποτείχιση· τί ὑπέφεραν ὅσοι ἀποτειχίστηκαν πραγματικά κ.λπ.

Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος:

«Κεφάλαιον δὲ τοῦ κακοῦ οἱ λαοί, τοὺς τῶν προσευχῶν καταλιπόντες οἴκους ἐν ταῖς ἐρήμοις συνάγονται θέαμα ἐλεεινόν, γυναῖκες καὶ παιδία καί γέροντες καὶ οἱ ἄλλως ἀσθενεῖς ἐν ὄμβροις λαβροτάτοις καὶ νιφετοῖς καί ἀνέμοις καὶ παγετῷ τοῦ χειμῶνος, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν θέρει ὑπὸ τὴν φλόγα τὴν τοῦ ἡλίου, ἐν τῷ ὑπαίθρῳ ταλαιπωροῦντες. Καὶ ταῦτα πάσχουσι διὰ τὸ τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μὴ καταδέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 242, Τοῖς Δυτικοῖς, ΕΠΕ 2, 28).

«Ἐβεβηλώθη τὰ ἅγια, φεύγουσι τοὺς εὐκτηρίους οἴκους οἱ ὑγιαίνοντες τῶν λαῶν ὡς ἀσεβείας διδασκαλεῖα, κατὰ δὲ τὰς ἐρημίας πρὸς τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Δεσπότην μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων τάς χεῖρας αἴρουσιν...» (Μ. Βασιλείου, ἐπιστ. 92, Πρός Ἰταλούς καί Γάλλους Ἐπισκόπους, ΕΠΕ 3, 86).

«Οἶκοι εὐκτήριοι ἔρημοι τῶν ἐκκλησιαζόντων, αἱ ἐρημίαι πλήρεις τῶν ὀδυρομένων. Οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται, τὰ παλαιά συγκρίνοντες τοῖς παροῦσιν· οἱ νέοι ἐλεεινότεροι, μή εἰδότες οἵων ἐστέρηνται» (Μ. Βασιλείου, Τοῖς ἁγιωτάτοις ἀδελφοῖς καί ἐπισκόποις τοῖς ἐν τῇ Δύσει, ΕΠΕ 2, 20).

«Τοῦτο τὸ ποίμνιον ἦν, ὅτε μικρόν τε καὶ ἀτελὲς ἦν, ὅσον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις, καὶ οὐδὲ ποίμνιον, ἀλλὰ ποίμνης τι μικρὸν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διεῤῥιμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν». Ἐδῶ φαίνεται καὶ ἡ ἀποτείχιση τοῦ ποιμνίου δηλ. ἡ ἄρνησή του νὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ προτίμησή του νὰ ὑποφέρει παρὰ νὰ προδώσει τὴν πίστη του. «Τῷ ὄντι γὰρ καὶ ἡμεῖς ἐξώσθημεν καὶ ἀπεῤῥίφημεν, καὶ ἐπὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸν διεσπάρημεν, ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος· καὶ πονηρός τις χειμὼν κατέσχε τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ δεινοὶ θῆρες ἐπιπεπτώκασιν, οἱ μηδὲ νῦν μετὰ τὴν αἰθρίαν ἡμῶν φειδόμενοι». (Αγ. Γρηγόριος Λόγος μβ΄. Συντακτήριος εἰς τὴν τῶν ρν ἐπισκόπων παρουσίαν, PG 36 σελ. 457–492).

Ἂς κλείσει τὸ παρὸν μὲ τὸν ἱερὸ Δοσίθεο γιὰ τὴν κατάσταση τῶν πιστῶν στὴν Κων/πολη ἐπὶ Μ. Γρηγορίου (βλ. σελ. 26): «ἐπειδὴ οὐκ εἶχον οἱ ὀρθόδοξοι κἂν μίαν Ἐκκλησίαν (ἦταν ὅλες τῶν ἀρειανῶν), αὐτός (ὁ Γρηγόριος) μετέφερεν οἰκίαν τινά εἰς εὐκτήριον, ὃν ὠνόμασε Ἀναστασίαν… Ὅσους δε κόπους καὶ ἀγῶνας ἐποίησε διὰ τὴν εὐσέβειάν τις ἱκανὸς αὐτὸς εἰπεῖν ἢ γράψαι; Ἀρκεῖ ὁ κοινὸς ἀδόμενος λόγος, ὅτι χιλίας Ἐκκλησίας ηὗρεν Ἀρειανῶν, καὶ μήτε μίαν Ὁρθόδοξον, καὶ μετὰ τὴν παραίτησιν αὐτοῦ (τὸ 381) ἦσαν χίλιαι καὶ μία τῶν Χριστιανῶν, καὶ οὐδεμία τῶν Ἀρειανῶν» (Δωδεκάβιβλος, βιβλίο γ΄, κεφ. β΄, σελ. 15).