Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)
Τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου “νὰ βαστάζουμε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου” πρέπει νὰ τὴν ἐννοοῦμε μέσα στὸ πλαίσιο ποὺ ἤθελε ὁ Χριστός, νὰ μὴν ἀπορρίπτουμε δηλαδὴ κανένα, νὰ μὴν ἀντιμετωπίζουμε κανένα σὰν νὰ εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα βελτίωσης, νὰ βοηθοῦμε πάντα τὸν διπλανό μας.
Ὅταν τὸ βάρος στοὺς ὤμους μας εἶναι εὐγενὲς καὶ τραγικό, τότε αὐτά μᾶς φαίνονται εὔκολα.
Εἶναι εὔκολο νὰ συμπάσχουμε, νὰ συμπαθοῦμε τοὺς κατατρεγμένους, νὰ εἴμαστε σπλαχνικοὶ καὶ συμπονετικοὶ πρὸς αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ἔσχατη φτώχεια, πρὸς αὐτοὺς ποὺ βιώνουν τὴν ἀγωνία τοῦ νοῦ, ποὺ ὑποφέρουν μὲ διάφορους τρόπους.
Εἶναι εὔκολο νὰ αἰσθανόμαστε συμπάθεια πρὸς τοὺς ἀσθενεῖς.
Ἀλλὰ πόσο δύσκολο εἶναι νὰ συμπάσχουμε συνεχῶς καὶ σταθερὰ μὲ τοὺς χρόνιους ἀσθενεῖς ποὺ ζητοῦν τὴν προσοχή μας γιὰ βδομάδες, χρόνια, μερικὲς φορὲς γιὰ δεκαετίες!
Κι ἀκόμη περισσότερο, νὰ συμπάσχουμε μὲ τοὺς ψυχικὰ διαταραγμένους ποὺ χρειάζονται διαρκῶς την προσοχὴ καὶ τὴ συμπαράστασή μας, ποὺ οὐσιαστικά, καλούμαστε νὰ σηκώνουμε ἐμεῖς τὰ δικά τους βάρη στοὺς ὤμους μας…
Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ τὸ κάνουμε αὐτό;
Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνας ἄλλος τρόπος ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπωμιστοῦμε τὰ βάρη τοῦ διπλανοῦ μας.
Τὰ παραδείγματα ποὺ ἔδωσα εἶναι προβλήματα τῶν ἄλλων, τῶν τρίτων, ποὺ ἐμεῖς μποροῦμε ἁπλῶς νὰ τὰ μοιραστοῦμε, καὶ μάλιστα μόνο γιὰ λίγο, γιὰ τίς λίγες ὧρες ποὺ ἐπισκεπτόμαστε τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τὸ σύντομο διάστημα ποὺ ἐπωμιζόμαστε τὸ βάρος ἐκείνων ποὺ βιώνουν τὴν ἀγωνία τοῦ νοῦ καὶ τὴν ὀδύνη.
Δίοτι, ἀφοῦ τοὺς ἐπισκεφθήκαμε, τοὺς παρασταθήκαμε, τοὺς ἐκφράσαμε τὸ εἰλικρινές μας ἐνδιαφέρον, θὰ φύγουμε καὶ θὰ ξαλαφρώσουμε ἀπὸ τὸ βάρος τους, ἐνῶ ἐκεῖνοι θὰ συνεχίσουν νὰ τὸ κουβαλοῦν…
Πόσο ἀμέτρητα δυσκολότερο εἶναι ὅταν τὸ βάρος ποὺ τοποθετεῖται στοὺς ὤμους μας δὲν εἶναι βάρος “εὐγενὲς” οὔτε στὰ δικά μας μάτια οὔτε στὰ μάτια τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ἁπλὰ εἶναι ἄσχημα βάσανα καὶ δυστυχία ὅπως, ἡ ἀπαρέσκεια τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς, τὸ μῖσος τῶν ἄλλων, ἡ συκοφαντία, ἡ διαβολὴ καὶ οἱ πολλοὶ καὶ διάφοροι τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους οἱ ἄλλοι μποροῦν νὰ κάνουν τὴ ζωή μας σχεδὸν ἀβάσταχτη.
Πόσο δύσκολο εἶναι τότε νὰ βλέπουμε τούς ἄλλους ὄχι μόνο ὡς τὴν αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν μας, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀνθρώπους τυφλοὺς ποὺ δὲν ἔχουν συναίσθηση τοῦ τί κάνουν.
Προσευχόμαστε στὶς δεήσεις καὶ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ λυπηθεῖ αὐτοὺς ποὺ μᾶς μισοῦν καὶ ποὺ μᾶς ἀδικοῦν, ποὺ μηχανεύονται τὸ κακὸ μας καὶ μᾶς βλάπτουν.
Συμβαίνει συχνὰ οἱ ἄλλοι οὔτε νὰ μηχανεύονται κάτι, οὔτε νὰ ἔχουν κάτι κατὰ νοῦ. Ἁπλῶς νὰ εἶναι ἀπερίσκεπτοι.
Καὶ τότε πόσο δύσκολο γίνεται νὰ δοῦμε ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο ὡς κάποιον γιὰ τὸν ὁποῖον πρέπει ἐμεῖς νὰ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη, μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει, καὶ νὰ τὸν φέρουμε πρὸς τὸν Θεό. OK
Νὰ φέρουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ τὴν ἀσχήμια, τὴν κακία, τὴν ἀπερισκεψία, τὴν ἀκούσια σκληρότητα, νὰ τοὺς φέρουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ νὰ ποῦμε: “Συγχώρα τους, Θέε μου, οὐ γὰρ οἴδασι τί πιοῦσι!”.
Μ’αυτά τὰ λόγια, τὰ γεμᾶτα ὀμορφιὰ καὶ ἔμπνευση, βαστάζετε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου καὶ θὰ ἔχετε ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ.
