Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, δεν είναι μόνο εκείνοι που έχουν κάποια παράλυση και χρειάζονται βοήθεια.
Αλλά τόσοι άλλοι που έχουν παραλύσει μέσα τους, και που χρειάζονται να συναντήσουν κάποιον να τους βοηθήσει.
Ψυχικά παράλυτοι είναι όλοι εκείνοι που έχουν τρομάξει από την ζωή, γιατί ήταν γι’ αυτούς αντικείμενο τρόμου από τότε που γεννήθηκαν: γονείς χωρίς ευαισθησία, άκαρδοι, βίαιο περιβάλλον.
Πόσοι είναι εκείνοι που ήλπιζαν, όταν ήταν ακόμα μικροί, ότι κάτι θα υπάρχει γι’ αυτούς στη ζωή. Αλλά όχι. Καμμιά συμπόνοια, καμμιά φιλία . Δεν υπήρχε τίποτα. Κι όταν προσπάθησαν να δεχθούν παρηγοριά και στήριξη, δεν έλαβαν κάτι.
Κάθε φορά που πίστευαν ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι τους έλεγαν:
Και ένοιωθαν όλο και πιο μειονεκτικοί.
Ας κοιτάξουμε τον άλλο με κατανόηση, με προσοχή. Ο Χριστός είναι εκεί. Μπορεί να θεραπεύσει, ναί. Αλλά έχουμε ευθύνη για τον άλλο άνθρωπο, υπάρχουν τόσοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να γίνουμε τα μάτια του Χριστού που βλέπουν όσους έχουν ανάγκη, τ’ αυτιά Του που ακούν τις κραυγές, τα χέρια Του που στηρίζουν και θεραπεύουν ή που κάνουν δυνατή τη θεραπεία ενός ανθρώπου.
Μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom (♰ 4 Αυγούστου 2003)
