Υπάρχει στην ιστορία της Αγγλίας ένα επεισόδιο (ίσως θρύλος) ιδιαίτερα διδακτικό. Το 1017, μετά από εισβολή των Δανών στη Βρετανία, έγινε βασιλιάς ο Κανούτος (Canute ή Knut). Στην ακμή της εξουσίας του οι αυλικοί του τον κολάκευαν λέγοντας: «Είσαι ο μεγαλύτερος βασιλιάς που υπήρξε ποτέ. Όχι μόνο κυβερνάς την Αγγλία, τη Σκωτία, τη Δανία και τη Σουηδία, αλλά ακόμη και η θάλασσα υπακούει στις προσταγές σου».
Ο Κανούτος δεν έλεγε τίποτε, αλλά μια μέρα που βρισκόταν στην ακροθαλασσιά με τη συνοδία του είπε στους αυλικούς να τοποθετήσουν τον θρόνο του στο χείλος της θάλασσας, ενώ ανέβαινε η παλίρροια. Έπειτα κάθησε εκεί και είπε στη θάλασσα: «Μην πλησιάζεις! Εγώ ο Κανούτος, βασιλιάς της γης και της θάλασσας, σε διατάζω». Η θάλασσα βέβαια ανέβηκε και έβρεξε τα πόδια και τη στολή του.
«Ας μάθουν όλοι πόσο κενή και ανίσχυρη είναι η δύναμη των βασιλέων, διότι δεν υπάρχει κανένας που να αξίζει αυτό το όνομα, εκτός από Εκείνον που γη και θάλασσα υπακούουν σύμφωνα με αιώνιους νόμους».
Έπειτα κρέμασε το χρυσό του στέμμα πάνω σ’ έναν σταυρό και δεν το ξαναφόρεσε, «προς τιμήν του Θεού, του παντοδυνάμου Βασιλέως» όπως είπε.
Στα ανθρώπινα πράγματα υπάρχουν άρχοντες για να εφαρμόζουν τους νόμους, να διασφαλίζουν την τάξη και γενικά να ρυθμίζουν τη δημόσια ζωή. Πολλά έχουν γραφεί για τα επιθυμητά προσόντα του άρχοντος.
Ας θυμηθούμε εκείνο που έλεγε ο αρχαίος Αγάθων, ότι ο άρχοντας πρέπει να θυμάται τρία πράγματα: «ὅτι ἀνθρώπων ἄρχει, ὅτι κατά νόμους ἄρχει, καί ὅτι οὐκ ἀεί ἄρχει», αλλά και την απάντηση του Κυρίου στον Πιλάτο: «οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν […], εἰ μή ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν» [Ιωάν. 19:11].
Αν ο κάθε άρχοντας (ανεξάρτητα από τον τίτλο του) αναγνωρίζει την Άνωθεν προέλευση της εξουσίας του, θα αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για τους πολίτες.
Το άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου έξω από τον καθεδρικό ναό του York, στην Αγγλία,όπου ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 306.
