Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου
από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι//
ταχύ επάκουσόν μου// πρόσχες
τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.
Ακούστε τή θαυμάσια μελωδία τού στίχου τούτου, αυτή τήν κραυγή πού ξαφνικά γεμίζει τήν εκκλησία "...ότι θλίβομαι!" - καί θά καταλάβετε τό σημείο από τό οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: τό μυστηριώδες μίγμα τής ελπίδας μέ τήν απογοήτευση, τού φωτός μέ τό σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στό τέλος.
Στέκομαι μπροστά στό Θεό, μπροστά στή δόξα καί στήν ομορφιά τής Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ' αυτή, ότι δέν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στό σκοτάδι καί στή λύπη τής αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι"!
Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί νά μέ βοηθήσει σ' αυτή τή θλίψη, ότι μόνον σ' Αυτόν μπορώ νά πώ "πρόσχες τή ψυχή μου". Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι τό απελπισμένο κάλεσμα γιά τή θεία βοήθεια.
Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό τό Προκείμενο. Καί τότε νά! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τά φωτεινά χρωματιστά άμφια καί καλύμματα τού ναού αλλάζουν// τά φώτα σβήνουν. Όταν ο ιερέας εκφωνεί τίς αιτήσεις, ο χορός απαντάει μέ τό "Κύριε ελέησον" τήν κατ' εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση.
Γιά πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή τού Αγίου Εφραίμ πού συνοδεύεται από μετάνοιες. Στό τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τόν ιερέα καί ο ένας τόν άλλο, ζητώντας τήν αμοιβαία συγχώρεση. Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία τής συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μ' αυτή τήν κίνηση τής αγάπης, τής ενότητας καί τής αδελφωσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους.
Πρόκειται τώρα πιά νά περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στήν έρημο τής Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε νά λάμπει στό τέλος τό φώς τής Ανάστασης, τό φώς τής Βασιλείας τού Θεού".
+π.Α..Σμέμαν
