ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ
Αἱ αἱρέσεις εἶναι σχέδια διαβόλου
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιπλήττει τοὺς Κορινθίους (Α΄ Κορ. ια΄ 17-18), λέγοντας:
«Τοῦτο δὲ παραγγέλλων οὐκ ἐπαινῶ, ὅτι οὐκ εἰς τὸ κρεῖττον, ἀλλ’ εἰς τὸ ἧττον συνέρχεσθε. Πρῶτον µὲν γὰρ συνερχοµένων ὑµῶν ἐν ἐκκλησίᾳ ἀκούω σχίσµατα ἐν ὑµῖν ὑπάρχειν καὶ µέρος τι πιστεύω». (: Ἡ παραγγελία δὲ αὐτή, ποὺ πρόκειται νὰ σᾶς κάµω, δὲν εἶναι πρὸς ἔπαινόν σας. Διότι συναθροίζεσθε ὄχι διὰ τὸ καλύτερον, διὰ νὰ ὠφελῆτε δηλαδὴ καὶ οἰκοδοµῆτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀλλὰ συναθροίζεσθε διὰ τὸ χειρότερον, δηλαδὴ διὰ νὰ βλάπτεσθε πνευµατικῶς. Διότι πρῶτον µέν, ὅταν συναθροίζεσθε εἰς σύναξιν ἐκκλησιαστικήν, ἀκούω ὅτι µεταξύ σας ὑπάρχουν διαιρέσεις φατριαστικαί, καὶ ἕνα µέρος ἀπὸ ὅσα ἀκούω, τὸ πιστεύω»).
Πόσο ἐπικίνδυνο εἶναι στὶς συνάξεις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν νὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσα καὶ ἄνθρωποι αἱρετικοὶ ἤ σχισματικοί.
- Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διευκρινίζει:
«Τί λοιπὸν θὰ συμβῆ, λέγει ὅταν εἶναι κακὸς (ὁ πνευματικὸς προϊστάμενος) καὶ δὲν τὸν ὑπακοῦμε; Κακός, πῶς τὸ ἐννοεῖς; Ἄν εἶναι τέτοιος ἐξ αἰτίας τῆς Πίστεως, ἀπόφευγέ τον καὶ ἀπομακρύνσου ἀπ’ αὐτόν, ὄχι μόνο ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κι ἄν ἀκόμη εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπ’ τὸν οὐρανό. Ἄν ὅμως εἶναι κακὸς ὡς πρὸς τὴν ἰδιωτική του ζωή, μή ἀσχολεῖσαι μ’ αὐτήν».
- Στό βιβλίο «ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ-ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ» ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης τονίζει: «Δυστυχῶς σήμερα μεταλλάξαμε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ψεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ πάθη ἀτιμίας καὶ ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 1, 24-25).
… Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ διακόπτεται, ὅταν διακοπῆ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καὶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία διὰ τῶν αἰώνων θεωρεῖ αἵρεση καὶ πλάνη τὸν Παπισμό, κατασκεύασμα τοῦ Διαβόλου.
- Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός, ὁμόθρονος καὶ ὁμότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχασαν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα σ’ αὐτούς.
- … Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στοὺς «Ἀποδεικτικοὺς Λόγους, Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» μᾶς διδάσκει ὅτι καὶ πάλι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει τὸ κεφάλι του ἐναντίον μας καὶ προσβάλλει τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως.
Αὐτὸς παρεκίνησε τοὺς παλαιοὺς αἱρετικούς, τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολιναρίους, τοὺς Εὐνομίους, τοὺς Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἄλλους νὰ χύσουν τὸ δηλητήριο τῆς αἱρέσεως μέσα στὴν Ἐκκλησία, τυλιγμένο μὲ λόγια εὐσεβείας, καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουν σὰν ἕνα νέο θαλερὸ φυτὸ γεμᾶτο ἀπὸ ὡραίους καρπούς.
- Στὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι τ. Β΄ – Πνευματικὴ ἀφύπνιση, ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς προϊδοποιεῖ:
«Οἰκουμενισμός, κοινὴ ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μιὰ θρησκεία στὰ μέτρα τους. Αὐτὰ εἶναι σχέδια διαβόλων. Οἱ Σιωνιστὲς ἑτοιμάζουν κάποιον γιὰ Μεσσία. Γι’ αὐτοὺς ὁ Μεσσίας εἶναι βασιλιάς, δηλαδὴ θὰ κυβερνήση ἐδῶ στὴν γῆ. Οἱ Ἰεχωβάδες καὶ αὐτοὶ ἀποβλέπουν σὲ ἕνα βασιλιὰ ἐπίγειο. Θὰ παρουσιάσουν οἱ Σιωνιστὲς ἕνα, καὶ οἱ Ἰεχωβάδες θὰ τὸν δεχθοῦν. Θὰ ποῦν «αὐτὸς εἶναι». Θὰ γίνη μεγάλη σύγχυση. Μέσα στὴν σύγχυση αὐτὴ ὅλοι θὰ ζητοῦν ἕνα Μεσσία, γιὰ νὰ τοὺς σώση. Καὶ τότε θὰ παρουσιάσουν κάποιον ποὺ θὰ πῆ: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰμάμης, ἐγὼ εἶμαι ὁ πέμπτος Βούδδας, ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν οἱ Χριστιανοί, ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ περιμένουν οἱ Ἰεχωβάδες, ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας τῶν Ἑβραίων». Πέντε «ἐγὼ» θὰ ἔχη!…».
- Ἐπίσης στὸ βιβλίο † Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου συνεχίζει ὁ Ἅγιος γιά τούς αἱρετικούς:
«Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶπε ἕνας ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο. Τοῦ εἶχα πεῖ: «Μὰ τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Ἀπὸ τὴν μιὰ ὁ Οἰκουμενισμός, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Σιωνισμός, ὁ σατανισμός!… Σε λίγο θὰ προσκυνοῦμε τὸν διάβολο μὲ τὰ δυὸ κέρατα ἀντὶ γιὰ τὸν δικέφαλο ἀετό». «Σήμερα, μοῦ λέει, δύσκολα βρίσκεις ἐπισκόπους σὰν τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τὸν Β΄». Ὁ Παΐσιος ὁ Β΄ τί ἔκανε; Πήγαινε στὸν Σουλτᾶνο γιὰ τὰ αἰτήματά του μὲ ἕνα σχοινὶ δεμένο στήν μέση, ἀποφασισμένος δηλαδὴ νὰ τὸν κρεμάσουν οἱ Τοῦρκοι. Σὰν νὰ ἔλεγε στὸν Σουλτᾶνο: «Μὴ ψάχνης σχοινὶ καὶ χασομερᾶς ἅμα θέλης νὰ μὲ κρεμάσης, ἕτοιμο τὸ ἔχω τὸ σχοινί»… Βλέπετε πῶς τοὺς ἔφερνε σβούρα; Κι αὐτό, γιατὶ εἶχε ἀποφασίσει τὸν θάνατο. Ἂν δὲν ἀποφασίση κανεὶς τὸν θάνατο, τίποτε δὲν γίνεται. Ὅλα ἀπὸ κεῖ ξεκινοῦν.
Γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) εἶπε: «Αὐτοὶ δὲν λένε ὅτι δὲν κατάλαβαν τοὺς ἁγίους Πατέρες, ἀλλ’ ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν τοὺς κατάλαβαν. Δηλαδή σὰν νὰ ἔχουν αὐτοὶ δίκαιο καὶ τοὺς παρεξηγήσανε». Χαρακτήρισε ὡς βλασφημία κατὰ τῶν ἁγίων Πατέρων τὴν προτεινόμενη κάθαρση τῶν Λειτουργικῶν βιβλίων ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμό τοῦ αἱρετικοῦ γιά τόν Διόσκορο καὶ Σεβῆρο. Εἶπε: «Τόσοι ἅγιοι Πατέρες ποὺ εἶχαν θεῖο φωτισμό καὶ ἦταν σύγχρονοι δὲν τοὺς κατάλαβαν καὶ τοὺς παρεξήγησαν, καὶ ἐρχόμαστε ἐμεῖς μετά ἀπό τόσους αἰῶνες νὰ διορθώσουμε τοὺς ἁγίους Πατέρες; Ἀλλὰ καὶ τὸ θαῦμα τῆς ἁγίας Εὐφημίας δὲν τὸ ὑπολογίζουν; Καί αὐτὴ παρεξήγησε τὸν τόμο τῶν αἱρετικῶν;».
Χωρίς νά ἐπιδιώκη νὰ φαίνεται ὁμολογητής, μὲ τὸν τρόπο του, ἀντιδροῦσε, μιλοῦσε καὶ ἔγραφε σὲ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. «Ἡ Ἐκκλησία», ἔλεγε, «δὲν εἶναι καράβι τοῦ κάθε ἐπισκόπου νά κάνη ὅ,τι θέλει». Οἱ ἀντιδράσεις του αὐτὲς συνωδεύονταν ἀπὸ πολλὴ προσευχὴ καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς παρεκτρεπομένους, καὶ προϋπέθεταν ἀπάθεια, διάκριση καὶ ἄνωθεν φωτισμό».
