Πανθρησκειακὴ/Ἀθρησκειακὴ κκλησία Θέλει καδημία Βόλου;



“ΟΥΚ ΕΝΙ ΕΛΛΗΝ”, ΟΥΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ (3)
Μ φορμ νακοίνωση τς καδημίας Θεολογικν Σπουδν Βόλου
Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς



Μιὰ ἐνδεικτικὴ προσπάθεια μετατροπῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ-θεολογικοῦ λόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σὲ λόγο παγκοσμιοποιημένο-παγκοσμιοποιητικό, ἔγινε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2003, ἀπὸ τὸν (ἐν συνεχείᾳ παραιτηθέντα) Μητροπολίτη Σερβίων καὶ Κοζάνης, κ. Ἀμβρόσιο.
Οκ Ἔνι λλάς: Σὲ Εἰσήγησή του πρὸς τὴν Ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἔγραφε: «Κάθε ννοια “πατρίδας”, ποὺ νήκει ποκλειστικ σ “πατριῶτες”, δν συμβιβάζεται μ τν οσία το χριστιανικο κηρύγματος περ σότητος λων τν νθρώπων...», διότι, «Ἡ ννοια το γεωγραφικο χώρου, ποὺ νήκει ποκλειστικ σ μι μάδα ς “χώρα” “πατρίδα” εναι παράδεκτη π χριστιανικς πόψεως».
Οκ Ἔνι λλάς, Οδ λλην: Καὶ ἐπειδὴ –σύμφωνα μὲ τὸν κ. Ἀμβρόσιο– « μετατροπ τς χώρας μας σ πολυπολιτισμικ κα πολυγλωσσικ κρίνει δέκαστα τν Χριστιανισμό μας», καὶ δεδομένου ὅτι, «Χριστιανός… εναι κενος ποὺ μ τ χάρη το Χριστο χει περβε κάθε κουλτούρα κα κάθε γλσσα», «Θ ποτελοσε γι’ ατ γκληματικ πράξη τ ν τολμήσει κανες ν περαμυνθε συγκεκριμένου πολιτισμο γλώσσας, νάντια σ λλους πολιτισμος γλσσες, κόμα χειρότερο– τ ν διανοηθε κάποιος κληρικς λαϊκς τν πιβολ συγκεκριμένης γλώσσας πολιτισμο θρησκείας, σ’ ατος ποὺ προσφεύγουν σ’ ατν κα ναζητον συλο, τροφ ργασία στ χώρα μας»(1) (σ.σ. τὰ ἔντονα στοιχεῖα, δικά μας).
«Λειτουργικ ναγέννηση»: Ὅμως, ἡ πλέον ἀναπάντεχη προσπάθεια μετατροπῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ-θεολογικοῦ λόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σὲ λόγο παγκοσμιοποιημένο-παγκοσμιοποιητικό, ἔγινε λίγους μῆνες ἀργότερα –καὶ δύο χρόνια μετὰ τὸν (ἐξ ἴσου ἀναπάντεχο) ἐρχομὸ τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα–, ἐπὶ ἀρχιεπισκοπείας τοῦ μακαριστοῦ κυροῦ Χριστοδούλου, τοῦ ἀγαπηθέντος ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ γιὰ τὸν ἐθνικὸ ἐκκλησιαστικό του λόγο.
Ἡ προσπάθεια αὐτὴ συνοψίσθηκε σὲ κείμενο πέντε σελίδων, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ πλέον ἐπίσημο βῆμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δηλαδή, στὸ περιοδικὸ EKKΛHΣIA, καὶ δή, στὰ “Συνοδικ νάλεκτα”. Ὑπογραφόμενο ἀπὸ μέλος τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λειτουργικῆς Ἀναγεννήσεως, τὸ κείμενο αὐτὸ εἶχε ὡς τίτλο «Τ Θεολογικ πόβαθρο τς Λειτουργικς ναγεννήσεως»(2).
Μετανεωτερικότης κα κκλησία: Τὸ κείμενο ἀξίωνε τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τῆς μετανεωτερικότητος «στ σύνολο το θεολογικο πιστητο σ λους τος τομες τς θεολογικς πιστήμης, π τος καθαρ πρακτικούς, ς τος αστηρ θεολογικούς».
Σαρωτικ Λαίλαπα: Ἀναλύοντας ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς τὸ περιεχόμενο τοῦ κειμένου τῆς «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης», ὁ καθηγητὴς κ. Ἰω. Κορναράκης ἀναγνώρισε σ’ αὐτὸ τὴν παγκοσμιοποιημένη-παγκοσμιοποιητικὴ   ποιότητα τῶν ἀρχῶν τῆς μετανεωτερικότητος. Ὡς ἐκ τούτου, ἀπηύθηνε ἐμπεριστατωμένο Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Δ.Ι.Σ καὶ τὸν τότε Προεδρό της, μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Σὲ αὐτὸ προειδοποιοῦσε ὅτι –διὰ τῶν ἀρχῶν μετανεωτερικότητος ποὺ ὅριζαν τὰ τῆς «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης»– «δοποιετε τρβον, ντς το χώρου τς γιωτάτης ρθοδόξου κκλησίας, στν σαρωτικ τν ξιν λαίλαπα τς Νέας ποχς, τς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στν ζω το κόσμου!»(3).
Κατόπιν τούτων, ἔντονες ἀνησυχίες προκαλοῦν οἱ συγκλονιστικὲς ὁμοιότητες ποὺ παρατηροῦνται μεταξὺ τοῦ ἀνωτέρω κειμένου, ποὺ εἰσάγει τὶς ἀρχὲς τῆς μετανεωτερικότητος  στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ αὐτοῦ τῆς Ἀνακοινώσεως τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος(4), τὸ ὁποῖο θέτει τὶς βάσεις τοῦ ―ἐπειγόντως συγκληθέντος― διεθνοῦς διορθοδόξου συνεδρίου, μὲ θέμα «κκλησιολογία κα θνικισμς στὴ Μεταμοντέρνα ποχή»(5).
Μετανεωτερικότης κα Παγκοσμιοποίηση: Οἱ ἀνησυχίες προκαλοῦνται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἡ μετανεωτερικότης, ὄχι μόνον «δν χει καμμία σχέση μ τν μεθοδολογία τς ληθείας», ἀλλὰ –σύμφωνα μὲ τὸν φερόμενο ὡς γεννήτορά της, Ἀμερικανὸ ὁλιστή, Ρίτσαρντ Ρόρτυ– ἀποτελεῖ ἐξειδικευμένο ἐργαλεῖο πραγματοποιήσεως γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν, μὲ βάση τὸ –πλανητικῆς ἐμβέλειας, ὁλιστικὸ– «ραμα νς ριζικ νέου κόσμου»(6).
Μετανεωτερικότης κα Δυτικς Πολιτισμός: Ἔχοντας διεισδύσει σὲ ὅλες τὶς ἐπιστῆμες –τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Θεολογίας μὴ ἐξαιρουμένων– ἡ μετανεωτερικότης τὶς μεταλλάσσει σὲ ἐργαλεῖα ἀποδομήσεως τοῦ συνόλου τῆς εὐρωπαϊκῆς σκέψεως –ἤτοι τῆς Λογικῆς, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ (ἀρχαιοελληνικοῦ καὶ δυτικογενοῦς) καὶ τῆς γνησίας ἐκφάνσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἤτοι τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Πατέρων.
Σκοπός της: νὰ ἀποκόψει τὶς δυτικὲς κοινωνίες (καὶ μόνον αὐτὲς) ἀπὸ τὶς ψυχοπνευματικές τους ρίζες καὶ ἀπὸ ὅλα ὅσα τὶς καθιστοῦσαν διαχρονικὰ ἀπρόσβλητες ἀπὸ τὸν πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως ὁλοκληρωτισμό.
ργαλεο Χειραγωγήσεως, Μετανεωτερικότης: Ἐνσταλάζοντας στοὺς ὀπαδούς της τὴν νεοπραγματιστικὴ (νεο)φιλελεύθερη πολιτική της συγκρότηση, ἡ μετανεωτερικότης ἀπορρίπτει ἐνεργῶς κάθε φιλοσοφικὴ σκέψη καὶ κάθε «ἀφηρημένη» ἔννοια (δηλαδή, τὸ σύνολο τῆς δυτικῆς σκέψεως) ὡς «αὐταπάτη». Μάλιστα, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς μετανεωτερικότητος στὴν Εὐρώπη, Ἐνγτκὰρ Μορέν, εἶναι πιὸ σαφής: ἀποκαλεῖ «Homo Sapiens-Demens», δηλαδή, «Σοφὸ Παράφρονα», τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὶς «ἀφηρημένες» ἔννοιες –ἤτοι τὴν Λογική, τὸν ἀνθρωπισμὸ (ἀρχαιοελληνικὸ καὶ δυτικογενὴ) καὶ τὸν Χριστιανισμό, γνήσια ἔκφανση τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.
Ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ρόρτυ, ἡ μετανεωτερικότης εἶναι ἄκρως ἀποτελεσματική, διότι χρησιμοποιεῖ ἀθέατες μεθοδεύσεις χειρισμοῦ τῆς συνειδήσεως καὶ ἐξειδικευμένες μεθοδεῖες πολιτιστικῆς ἀποδομήσεως. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐξηγεῖ ὁ Ρόρτυ, «μς πιτρέπει τσι ν ποστασιοποιηθομε π τν παράδοση» (σ.σ. ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν Πατερική).
Μετα-Πατερικ Θεολογία: Νὰ εἶναι, ἄραγε τυχαῖο ὅτι, ἡ πρόσφατη Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἀποκαλεῖ «ψευδαίσθηση κα φενακισμ» τὸν σημερινὸ Πατερικὸ λόγο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι «νανεωμένος» ἀπὸ τὰ “νάματα” τῆς μετανεωτερικότητος;
Ἐξ ἄλλου, τὰ θεολογικὰ πορίσματα τοῦ προηγούμενου διεθνοῦς συνεδρίου της, μὲ θέμα «Πατερικὴ σύνθεση ἢ Μετα-πατερικὴ θεολογία»(7), ἦσαν ἐξ ἴσου παγκοσμιοποιημένα-παγκοσμιοποιητικά, ἀφοῦ προέβαλλαν –ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ θεολογικοῦ ἐπιστητοῦ (πρακτικοῦ καὶ θεωρητικοῦ) τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας– τὴν «νάγκη σχυρῆς γονοποιητικῆς παρουσίας τς ρθόδοξης θεολογίας στς διάφορες θεολογικές, κα χι μόνον, ζυμώσεις στ παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, καθς κα τν νάγκη διαλόγου μὲ τὶς φυσικς κα κοινωνικς πιστμες» (σ.σ. τὰ ἔντονα στοιχεῖα, δικά μας).
Θεομαχία, Πατρομαχία: Οἱ θέσεις αὐτὲς προκάλεσαν τεράστιο σάλο καὶ σκανδαλισμὸ στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο. Μάλιστα, σὲ εἰδικὴ Ἡμερίδα, μὲ θέμα «Πατερικ Θεολογία κα Μεταπατερικ Αρεση»(8), διαπρεπεῖς ὀρθόδοξοι ἐπιστήμονες –κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ– ταυτοποίησαν τὴν μεταπατερικὴ θεολογία ὡς «μέρος τς παναιρέσεως το οκουμενισμοῦ». Ἐνῶ, στὴν δική του Εἰσήγηση, ὁ καθηγητὴς κ. Δημ. Τσελεγγίδης ἐπεσήμανε χαρακτηριστικὰ ὅτι, ἡ ἐν λόγῳ θεολογία δὲν ἔχει ἁπλῶς χαρακτῆρα «πατρομαχίας, λλ κυρίως συνιστ μία θεομαχία»!(9).
Οκ Ἔνι ρθοδοξία: Τὸ κείμενο περὶ «Λειτουργικς ναγέννησης» προβάλλει τὴν Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση ὡς μία «ντίληψη (κα βεβαίως λατρευτικ πρακτική)», ποὺ –σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ὑφισταμένη («ποὺ συμβάλλει στν δημιουργία διαχωριστικῶν γραμμν, πιτείνοντας τσι τ φαινόμενα τς μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας κα φανατισμο»)– «δν ψώνει χθρικ τείχη μεταξ τν μελν τν διαφόρων θρησκευτικν κοινοτήτων, ντιθέτως, προωθε τν ερήνη κα τὴ θρησκευτικ νεκτικότητα».
Τὸ γεγονὸς ὅτι, ἀναφέρεται καθαρὰ σὲ ξενοφοβία καὶ σὲ διάφορες θρησκευτικς κοινότητες, ἐχθρικὲς μεταξύ τους, καὶ ὅτι –ἐπικαλουμένη συνεχῶς τὴν «Βασιλεία το Θεο» καὶ τὸ «σχατολογικ ραμα τς προσδοκωμένης Βασιλείας το Θεο»– προτείνει τὴν Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση ὡς μέσον εἰρηνεύσεως τῶν μεταξύ τους σχέσεων, ἀποδεικνύει ὅτι: ὁ ἐσχατολογικός της λόγος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι οὔτε ἐθνικός, οὔτε ὀρθόδοξος, οὔτε χριστιανικὸς-διαδογματικός, οὔτε διαθρησκευτικός, ἀλλὰ μόνον πανθρησκειακός.
Ἀπὸ τὴν πλευρά της, ἡ συγκεκριμένη Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου δὲν ἀναφέρεται καθόλου στὴν πολυθρησκευτικότητα· ἐνῶ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἐπιφανῶν Εἰσηγητῶν της ἀναφέρεται στὴν καταλυτικὴ παρουσία ἑκατομμυρίων πιστῶν τοῦ Ἰσλὰμ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.
Τὸ γεγονός, ὅμως, ὅτι –ἐπικαλουμένη (καὶ αὐτὴ) διαρκῶς τὴν «Βασιλεία το Θεο» καὶ ἐπισείοντας ἐσχατολογικοὺς κεραυνούς– δαιμονοποιεῖ, τόσο τὸν «ἐθνοφυλετισμό», ὅσο καὶ τὸν «θρησκευτικὸ φυλετισμό», ἀποκαλύπτει ὅτι: ὁ «νανεωμένος κκλησιαστικς λόγος» καὶ «νέα πολιτικ πρόταση» τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖον εὐαγγελίζεται, δὲν εἶναι ἁπλῶς “ἀποεθνικοποιημένος” καὶ “ἀπο-Ὀρθοδοξοποιημένος”: εἶναι πανθρησκειακός.
σχατολογία κα Χειραγώγηση: Τὸ κείμενο περὶ «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης» ἐπικαλεῖται  τὶς ἀρχὲς τῆς μετανεωτερικότητος γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τὴν ἐσχατολογικὴ προοπτικὴ τῆς Ἐκκλησίας. Συγχρόνως, ἀπορρίπτει τὴν «συναισθηματικ δυναμικ τς λειτουργικς πράξεως τς κκλησίας [σ.σ. ποὺ τὴν μεταβάλλει] σέ (…) σανατόρια κα νοσοκομεα “θεραπείας τν ψυχών”».
Ἀπὸ τὴν πλευρά της, ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐπανειλημμένως ἀναφέρεται στὴν ἐσχατολογικὴ διάσταση τῆς Ἐκκλησίας· ἐνῶ, τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, ἀναφέρει μόνον ὡς «πορεία πρς τ σχατα», οὐδέποτε ὡς “ἰατρεῖο ψυχών”: «Ἐὰν κκλησία πιθυμε ν μιλήσει στ σύγχρονο κόσμο κα στος σημερινος νθρώπους» καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει «τν δίψα το σύγχρονου νθρώπου γι ζωή, ρθόδοξη κκλησία μπορε κα πρέπει ν παντήσει μὲ τὶς δικές της προτάσεις, μ τ δικά της “ρήματα ζως αωνίου” (πρβλ. ω. 6.68)».
σχατολογία κα λευθέρα Βούληση: Τὸ γεγονὸς ὅτι, τόσο ἡ «Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση», ὅσο καὶ ἡ Ἀκαδημία Βόλου, προγραμματίζουν καὶ προσχεδιάζουν τὸν ἐσχατολογικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας, καί, μάλιστα, μὲ μόνον γνώμονα τὴν ἐπίδρασή του ἐπὶ τοῦ πολυεθνικοῦ, πολυφυλετικοῦ καὶ πολυθρησκευτικοῦ “ποιμνίου” τους, ἀποτελεῖ τὴν πιὸ περίτρανη ἀπόδειξη ὅτι, ἡ ἐσχατολογία τους εἶναι ἐκκοσμικευμένη.
Καί, ὡς τέτοια, αὐτὴ ἐλέγχεται ὡς ἀφισταμένη τῆς ἐσχατολογίας ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἐξ Ἀποκαλύψεως Ἀλήθεια, καὶ ἑπομένως, ὡς ἄκρως ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ἐλευθερία βουλήσεως τῶν “πιστῶν”· ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, «ρμηνεύοντας τ θεία θέληση, νάλογα μ τς περιστάσεις», ἔχει τὴν δυναμικὴ νὰ τοὺς μεταλλάξει σὲ  “πιστούς”-ὑποτελεῖς, μὲ συνείδηση ἀγέλης καὶ πλήρως ὑποταγμένους  στὰ κελεύσματά της.
Συνεργο τν Παγκοσμιοποιητῶν: Ἀλλά, ἡ μετανεωτερικότης χειραγωγεῖ καὶ τοὺς ἰδίους τοὺς ὀπαδούς της. Ἀφοῦ ἐνσταλάζει ἐντός τους ἀπέχθεια ἔναντι τοῦ ἰδίου τοῦ πολιτισμοῦ τους, ἐπιβραβεύει –μέσῳ τῶν παγκοσμιοποιητῶν– τὶς ἔμπρακτες ἀποδείξεις τῆς ἀπεχθείας αὐτῆς. Κατ’ αὐτὸν τὸ τρόπο, μεταλλάσσει τοὺς ὀπαδούς της σὲ ἐνθουσιώδεις καταστροφεῖς τοῦ ἰδίου τοῦ πολιτισμοῦ τους –καὶ δή, ἐκ τῶν ἔνδον, ἐν καιρῷ εἰρήνης καὶ δι’ εἰρηνικῶν μέσων– πραγματοποιώντας τὸ μετανεωτερικὸ «ραμα νς ριζικ νέου κόσμου» τοῦ ὁλιστὴ Ρ. Ρόρτυ.
Μετανεωτερικ Μορφ Κοινωνικς Ζως: Τὴν κατάσταση ποὺ θὰ διαμορφωθεῖ στὶς δυτικὲς κοινωνίες, ὅταν πραγματοποιηθεῖ τὸ μετανεωτερικὸ «ραμα νς ριζικ νέου κόσμου», ὁ Ρ. Ρόρτυ περιγράφει ὡς «μι μετανεωτερικ μορφ κοινωνικς ζως, στν ποία κοινωνία ς λο, πιβεβαιώνεται δίχως ν νδιαφέρεται γι τν ατοθεμελίωσή της».
Αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἐννοεῖ εἶναι ὅτι: μὲ τὴν πλήρη κατάρρευση ὅλων τῶν δημοκρατικῶν δομῶν καὶ θεσμῶν τους καὶ τοῦ συνόλου τῶν προνοιακῶν καὶ ἀμυντικῶν μηχανισμῶν τους, μὲ τὴν πλήρη οἰκονομική τους ἐξαθλίωση, καὶ μὲ ὅλα τὰ ἐπίχειρα τῆς πολυπολιτισμικότητος, πολυεθνικότητος, πολυφυλετικότητος καὶ πολυθρησκευτικότητος, οἱ δυτικὲς κοινωνίες θὰ ζοῦν ὑπὸ συνθῆκες διαρκοῦς ρευστότητος, χάους, αὐθαιρεσίας, ἀνομίας, ὅπου θὰ ἐπικρατεῖ τὸ δίκαιο τοῦ βιαιότερου ἢ/καὶ τοῦ πλέον ἀδίστακτου.
Διαρκς Ρευστότης: Μετακυλιόμενη σχατολογία: Οἱ ὑπέρμαχοι τῆς μετανεωτερικότητας γνωρίζουν ὅτι, στὴν ἀκρατική, ἀταξική, ἄναρχη, ἀνομοιογενῆ καὶ χαοτικὴ μετανεωτερικὴ κοινωνία ποὺ οἰκοδομοῦν, ἡ διαπάλη –οἰκονομική, πολιτική, στρατιωτική, ψυχοπνευματικὴ κ.λπ.– μεταξὺ τῶν βιαιοτέρων ἢ/καὶ τῶν πλέον ἀδιστάκτων θὰ εἶναι διαρκής, καὶ ἑπομένως, κάθε ἐξουσία θὰ εἶναι πρόσκαιρη. Γιὰ νὰ διατηρηθεῖ, συνεπῶς, ἡ Πανθρησκεία, ὡς σύστημα χειραγώγησης πληθυσμῶν, σὲ παγκόσμιο καὶ τοπικὸ ἐπίπεδο, τὴν ἔχουν διαμορφώσει ὥστε νὰ πληροῖ τὶς ἑξῆς προϋποθέσεις:
Νὰ προσαρμόζει τὸ ἐσχατολογικό της «ὅραμα», συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως, κατὰ βούλησιν, ἀνάλογα μὲ τὶς τοπικὲς συνθῆκες καὶ ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις· δηλαδή, νὰ μπορεῖ νὰ ἐνσωματώσει σ’ αὐτὸ –ὡς νεώτερα καὶ δυναμικώτερα μέσα χειραγωγήσεως τῆς ἀνθρωπόμαζας– τὶς μεταφυσικὲς ἑρμηνεῖες ποὺ θὰ μπορεῖ νὰ ἐξαγάγει διαρκῶς, ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις, ἤτοι:
–Εἴτε ἀπὸ τὶς νέες ἀνακαλύψεις τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν (ὅπως ἤδη ἔγινε π.χ. μὲ τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως τοῦ Δαρβίνου, ἢ πιὸ πρόσφατα, μὲ τὴν μεταφυσικὴ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῶν κβάντων)·
―εἴτε ἀπὸ φυσικὲς ἢ ἀνθρωπογενεῖς καταστροφές·
―εἴτε ἀπὸ “ἀπρόσμενα” ἐνδεχόμενα (ὅπως λ.χ. ἡ ἐμφάνιση “μεσσιῶν”, ἢ “ἐξωγήινων” ἢ ἄλλων “ἀποκαλυψιακῶν σημείων” στοὺς οὐρανοὺς κ.ο.κ.).
Ρευστ Θρησκεία, Ρευστ σχατολογία: Γιὰ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς λόγους, ἡ μὲν “Ἐκκλησία” ποὺ ἔχουν κατὰ νοῦ οἱ ὑπέρμαχοι τῆς μετανεωτερικότητος –καὶ τὴν ὁποίαν εἰσάγουν, στὴν Ἑλλάδα, εἴτε μέσῳ τῆς «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης», εἴτε μέσῳ ἐμπράκτων ἐφαρμογῶν τῶν ἀρχῶν της– εἶναι «ἀποκαθαρμένη» ἀπὸ τὴν γνήσια Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση· ἐνῶ διατηρεῖ μόνον τὸ “ὀργανωτικὸ κέλυφος” τῆς σημερινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέσῳ τοῦ ὁποίου διοχετεύει καὶ “λειτουργεῖ” τὴν Πανθρησκεία.
Ἀπὸ τὴν πλευρά της, ὅπως προαναφέραμε, ἡ Πανθρησκεία δὲν εἶναι οὔτε συγκεκριμένη, οὔτε στατική. Ὡς ἐκ τούτου, ἀξιώνει –μέσῳ τῶν ἀρχῶν τῆς μετανεωτερικότητος– τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ συνόλου τοῦ θεολογικοῦ ἐπιστητοῦ τῆς Ἐκκλησίας, «σ λους τος τομες τς θεολογικς πιστήμης, π τος καθαρ πρακτικούς, ς τος αστηρ θεολογικούς».
Ρευστς Θεός! Αὐτὸ δὲν σημαίνει μόνον τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς Θεολογίας, τῆς Ἐσχατολογίας της καὶ τῆς Θείας Λατρείας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὸ –μέχρι πρότινος– ἀνήκουστο, καὶ γιὰ τοὺς πολλούς, ἀπολύτως ἀδιανόητο: τὸν διαρκ παναπροσδιορισμ τς Θείας Εχαριστίας!
Μὲ ἄλλα λόγια, τὸν διαρκ παναπροσδιορισμ το δίου το Χριστο
Ἀ-θεοκρατία: Στὸ δεύτερο ἄρθρο τῆς “τριλογίας” μας(10) παραθέσαμε τὸν ὁρισμὸ τῆς θεοκρατίας ὡς «πολίτευμα κατ τ ποο ργάνωση κα λειτουργία το κράτους καθορίζονται π τν θεϊκ νόμο», καὶ ὅπου «διάκριση τς πολιτικς π τν θρησκευτικ ξουσία δν φίσταται, ν προβάλλεται τ ποκλειστικ δικαίωμα το ερατείου ν ρμηνεύει τ θεία θέληση νάλογα μ τς περιστάσεις»(11).
Ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, ὅλα τὰ προαναφερθέντα θεμελιώνουν ἕνα σύστημα παγκοσμίας διακυβερνήσεως «κατ τ ποο ργάνωση κα λειτουργία το πλανήτη καθορίζονται π τν θεϊκ νόμο», καὶ ὅπου «διάκριση τς πολιτικς π τν θρησκευτικ ξουσία δν φίσταται, ν προβάλλεται τ ποκλειστικ δικαίωμα το ερατείου ν ρμηνεύει, χι μόνον τὴ θεία θέληση, λλ κα τ διο τ Θεον, νάλογα μ τς περιστάσεις», νομιμοποιούμεθα νὰ ὁρίσουμε τὸ σύστημα αὐτὸ ὡς -θεοκρατία.
* * *
Καί, ἐνῶ τὸ διακύβευμα εἶναι τόσο φοβερό, καὶ ἡ “μεγάλη θλίψη” ἐξαπλώνεται παντοῦ στὴν Ἑλλάδα –μαζὺ μὲ τὴν ἐξαθλίωση, τοὺς φόνους καὶ τὶς αὐτοκτονίες, ποὺ σπαράζουν τὶς καρδιὲς ὅλων ἡμῶν, Ὀρθοδόξων καὶ μὴ– οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς θεωροῦν ὅτι, «τ σοβαρότερο μλλον πρόβλημα, ποὺ ντιμετωπίζει ρθόδοξη κκλησία μετ τν πτώση το Βυζαντίου (1453)» εἶναι ἡ πολιτικὴ πρόταση ποὺ θεωροῦν ὅτι ἀπορρέει ἀπὸ τὸν «θνικ κκλησιαστικ λόγο τς κκλησίας». Καὶ γι’ αὐτό, προχωροῦν σὲ ἕναν ἀκόμα ἐπαναπροσδιορισμό του.
Ὅμως, γιὰ τὴν Εὐρώπη, ὁ μόνος «νέος ἀνανεωμένος θεολογικὸς λόγος», ποὺ ἀποτελεῖ δυναμικὴ «νέα γεωπολιτικὴ πρόταση» –καὶ δὴ πρόταση παγκοσμιοποιημένη-παγκοσμιοποιητικὴ– εἶναι τὸ Ἰσλάμ. Καὶ αὐτό, δὲν ἐπαναπροσδιορίζεται μὲ διεθνῆ συνέδρια «μετα-μωαμεθανικῆς» θεολογίας, ἀλλὰ μόνον μὲ τὶς ἄλλες διεξόδους ἐφαρμογῆς τῆς Πανθρησκείας.
______________________________
(1) μβρόσιος, Μητροπολίτης Σερβίων κα Κοζάνης, Εσήγησις ες τν κτακτο Σύνοδο τς εραρχίας τς λλάδος τν 10.1.2003, μ τίτλο Ποιμαντικ ντιμετώπισις το φαινομένου τς προοδευτικῆς μετατροπς τς χώρας μν ες πολυπολιτισμικήν, πολυφυλετικν κα πολυγλωσσικήν, βδομαδιαία φημερίδα «ρθόδοξος Τύπος» (7.2.2003 κα συν. 14.2.2003).
(2) Βασιλειάδης Πέτρος, καθηγητς πανεπιστημίου, Τ Θεολογικ πόβαθρο τς Λειτουργικς ναγεννήσεως, πέρτιτλος: IEPA ΣYNOΔOΣ THΣ EKKΛHΣIAΣ THΣ EΛΛAΔOΣ, EIΔIKH EΠITPOΠH ΛEITOYPΓIKHΣ ANAΓENNHΣEΩΣ, Περιοδικ EKKΛHΣIA, Στήλη: Συνοδικ ναλεκτά, τ. ουνίου 2003, σ. 413-8.
(3) Βλ. ω. Κορναράκης, καθηγητς πανεπιστημίου, «ναγέννησις Νέα ποχή;» (κα σχόλιο τς Συντάξεως: «Α νησύχιαι νς Καθηγητοδοποιεῖται τρίβος πρς τν Νέαν ποχν κα τν Νέαν Τάξην»), βδομαδιαία φημερίδα «ρθόδοξος Τύπος», 26.9. 2003, σ. 1.
(4) Βλ. βδομαδιαία φημερίδα «ρθόδοξος Τύπος», τς 27.4.2012 (σ. 7).
(5) Τ Συνέδριο πραγματοποιεῖται στ Συνεδριακ Κέντρο Θεσσαλίας (Μελισσάτικα), π 24 ως 27 Μαΐου 2012.
(6) Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Ο Συγκλίνουσες τραπο το “Νέου”. Μετανεωτερικότητα κα “Λειτουργικ ναγεννησις”», περιοδ. ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, 2003.
(7) Τ συνέδριο πραγματοποιήθηκε στν Βόλο, π 3 ως 6 ουνίου 2010.
(8) ς νω μερς πραγματοποιήθηκε στὸν Πειραι, στ Στάδιο Ερήνης κα Φιλίας, τν 15.2.2012.
(9) Τ θέμα τς Εσηγήσεως ἦταν: «Νεοπατερικ νεο-βαρλααμιτικ θεολογία; γνοια ρνηση τς γιότητας; Κριτήρια το ρθοδόξως κα πλανς θεολογεν» κα πότιτλο: « περοψία κα θεολογικ κτροπ τν πιδόξων μεταπατερικν θεολόγων».
(10) Τ πρτο ρθρο εχε τίτλο «Οκ Ἔνιλλην;», τ δ δεύτερο, «Οκ Ἔνι λλην».
(11) Πρβλ. κπαιδευτικ λληνικ γκυκλοπαίδεια, τόμος «Ο Θρησκεες» (κδοτικ θηνν).