Ὑπάρχει ἕνα παλιὸ λατινικὸ ρητό:
«Ἕνας Χριστιανὸς ἴσον κανένας».
Κανένας Χριστιανὸς δὲν µπορεῖ νὰ εἶναι
ἀληθινὰ Χριστιανὸς σὰν µονήρης
καὶ ἀποµονωµένη ὕπαρξη.
Ὁ Χριστιανισµὸς δὲν εἶναι πρωταρχικὰ δόγµα ἢ τάξη
ποὺ τὰ ἄτοµα θὰ µποροῦσαν νὰ υἱοθετήσουν
γιὰ προσωπική τους χρήση καὶ καθοδήγηση.
Ὁ Χριστιανισµὸς εἶναι ἀκριβῶς κοινότητα,
δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία.
Ἡ πρώτη Ἐκκλησία δὲν ἦταν ἁπλῶς
ἐθελοντικὸς σύλλογος
γιὰ «θρησκευτικοὺς» σκοπούς.
Ἦταν µᾶλλον ἡ νέα κοινωνία,
µὰ καὶ ἡ νέα ἀνθρωπότητα,
πόλις ἢ πολίτευµα,
ἡ ἀληθινὴ πολιτεία τοῦ Θεοῦ
στὴν πορεία τῆς οἰκοδοµῆς της.
… οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ αἰσθάνθηκαν
πὼς ἦταν ἀρκετὰ ἔξω
ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα κοινωνικὴ τάξη,
ἁπλῶς ἐπειδὴ γι’ αὐτοὺς
ἡ Ἐκκλησία ἦταν μιὰ «τάξη»
μιὰ ἄλλου πολιτεύματος
«ἀποικία τῶν οὐρανῶν» στὴ γῆ (Φιλ. 3, 20)….
Οἱ Χριστιανοὶ ἔπρεπε νὰ θέσουν πρότυπο
γιὰ µιὰ νέα κοινωνία, γιὰ νὰ ἀντισταθµίσουν
τὶς διαλυτικὲς ἐκεῖνες δυνάµεις
ποὺ συντελοῦσαν στὴ φθορὰ τοῦ κόσµου.
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Φλωρόφσκυ
Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
