«Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμός, αλλά ενώσεως εστί και συμφωνίας όνομα»

(Ι. Χρυσόστομος – Ομιλία στην Α΄ Κορινθίους)

Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, τα λόγια αυτά του Ι. Χρυσοστόμου είναι η Εκκλησιολογική βάση για μια Ορθόδοξη αναγωγή των σημερινών Εκκλησιολογικών προβλημάτων στην διαχρονική αλήθεια της Εκκλησίας.

Τονίζει κατηγορηματικά ο Ι. Πατήρ, ότι η Εκκλησία είναι μια Θεανθρώπινη σταυροειδής σύνθεση ενότητας κατά πλάτος (οριζόντια διάσταση) και απόλυτης αλήθειας, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός (κατακόρυφη διάσταση), στην οποία συντονίζονται–συμφωνούν οι πιστοί.

Με αυτή τη σταυροειδή θεώρηση της Εκκλησίας, όπως την αναδεικνύει ο Ι. Χρυσόστομος, θεμελιώνεται η πνευματική ζωή του Εκκλησιαστικού σώματος. Το Πατερικό βλέμμα είναι βαθύ και αγγίζει την καρδιά του Θείου λόγου. Να θυμίσουμε, ότι η σταυροειδής θεμελίωση της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας βρίσκεται στον πυρήνα των λόγων του Κυρίου: «αγαπήσεις τον Θεόν σου… αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37).

Υπογραμμίζει ο Ι. Πατήρ: «Ει γαρ Θεού εστίν (η Εκκλησία), ήνωται, και μίαν εστίν, ουκ εν Κορίνθω μόνον, αλλά και εν πάση τη οικουμένη. Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, αλλά ενώσεως και συμφωνίας (στην Αλήθεια) εστίν όνομα. Ηγιασμένος εν Χριστώ Ιησού. Πάλιν του Ιησού το όνομα, ουδαμού ανθρώπων τίθησι. Τι δε εστίν ο αγιασμός; Το λουτρόν, ο καθαρμός». Σε απλή μετάφραση: «Διότι εάν είναι η Εκκλησία του Θεού, έχει ενότητα και είναι μία, όχι μόνον εις την Κόρινθον αλλά και εις όλην την οικουμένην, διότι αυτή η ιδία η λέξις «Εκκλησία» σημαίνει ένωσιν και συμφωνίαν, όχι χωρισμόν. Προς εκείνους που είναι αγιασμένοι δια Ιησού Χριστού. Πάλιν θέτει το όνομα του Ιησού, πουθενά το όνομα ανθρώπων. Τι είναι ο αγιασμός; Το λουτρόν, ο καθαρισμός». Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Ι. Χρυσόστομος αιτιολογεί–ερμηνεύει την ενότητα ως ομόνοια των πιστών, διότι έχουν τον ίδιον Κύριον: «Ου λέγω τοίνυν, φησίν, ότι προς Κορινθίους όντες ομονοείν οφείλετε μόνον, αλλά και προς πάντας τους εν τη οικουμένη πάση κοινόν έχοντες δεσπότην» δηλ. «Δεν εννοώ ότι εσείς που είσθε Κορίνθιοι οφείλετε να έχετε ομόνοιαν με Κορινθίους μόνον, αλλά με όλους τους πιστούς, όλης της οικουμένης, διότι έχετε τον ίδιον Κύριον».

Επαινεί ο Ι. Χρυσόστομος (Ομιλία Β΄, Α΄ Κορινθίους) τους
Κορινθίους διότι έχουν και συμφωνία στην αλήθεια. Αναφέρει σχετικά: «δια της χάριτος του Θεού και του πλούτου και της γνώσεως και του λόγου του παρ’ αυτού δοθέντος ηδυνήθητε μαθείν τα της αληθείας δόγματα και βεβαιωθήναι εις το μαρτύριον του Κυρίου, τουτέστιν, εις το κήρυγμα».

Σε απλή μετάφραση: «Μπορέσατε να μάθετε τα δόγματα της αληθείας και να στερεωθήτε εις την μαρτυρίαν του Κυρίου, δηλ. εις το κήρυγμα, όχι με την βοήθεια της φιλοσοφίας αλλά με τη βοήθειαν της χάριτος του Θεού και του πλούτου και της γνώσεως και του λόγου που εκείνος σας έδωκε».

Συνοψίζουμε: Ο Ι. Χρυσόστομος ως γνήσια Πατερική και Θεολογική μορφή, αποκαλύπτει – φανερώνει τη θεμελιακή δομή της μίας εκκλησίας, που είναι ο Κύριος, η αλήθεια του (Δόγμα) και η ενωτική εν Χριστώ ζωή.

Σήμερα, ο οικουμενισμός, ως όψη του Παγκόσμιου γίγνεσθαι, ανήκει στην κατηγορία των επιθετικών μεταρρυθμιστικών αιρέσεων. Σχίζει την σταυροειδή υφή της Εκκλησίας, προωθώντας μορφή ενότητας χωρίς συμφωνία στην Ορθόδοξη αλήθεια.

Πόσο αληθινή είναι η εκκλησιολογική αντίληψη, που περικλείει «ενότητα» χωρίς συμφωνία στην δογματική αλήθεια, όπως δηλ. υπαγορεύει η λογική του οικουμενισμού (Κρήτη) και ευνοεί η δυνητική ερμηνεία του 15^ου Κανόνα; Αυτή η αντίληψη συγκρινόμενη με τη θέση του Ι. Χρυσοστόμου οροθετεί και προσδιορίζει σχίσμα.

Ο οικουμενισμός αφαιρεί από το Εκκλησιαστικό σώμα τον Πατερικό οδηγητικό αγιαστικό έλεγχο και δημιουργεί μορφή ενότητας (δορά προβάτου) χωρίς «συμφωνίας όνομα» όπως θεολογεί ο Ι. Χρυσόστομος και διαχρονικά η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Όλη η θεωρητική κοσμοχαλασιά πολλών αντι-οικουμενιστών Πνευματικών, ως δήθεν υπερασπιστών της Ορθοδοξίας και εχόντων εμπειρία Πατέρων, μηδενίζεται και παραλύει από την απομάκρυνσή τους από την πρακτική των Πατέρων (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνου).

Το συνδετικό νήμα – θέση των σημερινών Ορθοδόξων(;) είναι «Να μη σχίσουμε την Εκκλησία». Μεμονωμένα, αποσπασματικά, η θέση αυτή δεν ορθοτομεί και θέτει δευτερογενώς σημαντικά και άμεσα προβλήματα. Είναι θέση που αντιτίθεται με σθένος σε κάθε έννοια πνευματικής αντίστασης εναντίον της αιρέσεως. Ο Ι. Χρυσόστομος διακρίνει τα σχίσματα σε «διαιρέσεις κατά την πίστιν» και σε «διαιρέσεις λόγω φιλονικίας».

Στην Κόρινθο δημιουργήθηκαν σχίσματα από φιλονικία και γι’ αυτά (αναφερόμενος στον Απ. Παύλο) λέγει: «άλλωστε κάμνει τον λόγο του (ο Απ. Παύλος) και ολιγώτερον δυσάρεστον με το να μη αναφέρη ονομαστικώς τους διαιρούντας την Εκκλησίαν, αλλά τους κρύπτει χρησιμοποιών ως πρόσωπα τα ονόματα των αποστόλων· εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά» (Ομιλία Γ΄, Α΄ Κορινθίους).

Για τη σοβαρότητα, όμως, των σχισμάτων αίρεσης ο Ι. Πατήρ ομιλεί κατά φθίνουσα σημασία: «Διότι τα σχίσματα δεν συνέβησαν λόγω των διαιρέσεων κατά την πίστιν, αλλά λόγω των διαιρέσεων κατά την ψυχικήν διάθεσιν εξ αιτίας των τάσεων του ανθρώπου προς έριδας» (Ομιλία Γ, Α΄ Κορινθίους). Η φθίνουσα μορφή του συλλογισμού είναι από την ανώτερη μορφή διαιρέσεως (αίρεση) προς την κατώτερη (έριδα).

Σύμφωνα με τον Ι. Χρυσόστομο, ή, καλύτερα, σύμφωνα με τη διαλεκτική του Απ. Παύλου, η διαίρεση – σχίσμα έχει ανοδική εξελικτική πορεία. Ξεκινά από τα χαμηλά και καταλήγει ψηλά. Ξεκινάει από ανθρώπινα πάθη–διαίρεση και καταλήγει στο χώρο της πίστεως ως αίρεση.

Για όλες τις περιπτώσεις σχίσματος ο Ι. Χρυσόστομος τονίζει: «Καν μυρία ώμεν εργασάμενοι καλά, των το σώμα αυτού διατεμόντων ουκ ελάττονα δώσομεν δίκην, οι το πλήρωμα κατατέμνοντες τον Εκκλησιαστικόν» (Ομιλία ΙΑ, εις Εφέσιους).

Ποιοι, λοιπόν, σχίζουν την Εκκλησία σήμερα;

Αυτοί (οικουμενιστές) που δημιουργούν «συνοδική» ενότητα χωρίς συμφωνία με την Ορθόδοξη πίστη ή οι Πατερικώς αντιδρώντες (Αποτειχίσεις, Διακοπή μνημοσύνου);

Ποιοι ξηλώνουν τον νοητόν Σταυρόν του Κυρίου, όπως διατυπώνεται από τον Ι. Χρυσόστομο, αφαιρούντες τη συμφωνία πίστεως;

Αναμφίβολα, η σημερινή σχεδίαση του οικουμενισμού, είναι σχισματική–αιρετική, διότι είναι εχθρική του Σταυρού, ο οποίος εκφράζεται και ως «ενώσεως και συμφωνίας όνομα».

Στο σχεδιασμό αυτό μετέχει δυστυχώς, έμμεσα, και το σύνολο του Εκκλησιαστικού σώματος.

Η φράση του «να μη σχίσουμε την Εκκλησία» προφέρεται χωρίς Ευαγγελικό και Πατερικό βάθος. Επίσης, το «ιδιωτεύειν» πνευματικά είναι προδοσία και ενισχύει το Εκκλησιολογικό σχίσμα των οικουμενιστών (Κρήτη).

Η φράση «κοιτώ την μετάνοιά μου» μόνο, είναι μίζερη, στενόψυχη φυγομαχία και προδοσία προς την Εκκλησία. «Αισχυνέσθωσαν οι αιρετικοί ταύτα ακούοντες» (Ι. Χρυσόστομος–Λόγος Α, προς Εφεσίους).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ