Γράφει ο Αναστάσιος
Ομ. Πολυχρονιάδης
Σε κατασκηνώσεις,
εκδρομές, εντευκτήρια...
Σε συγκεντρώσεις,
έναρξης και λήξης...
Ένα τραγούδι που σημάδεψε
γενεές-γενεών...
Έδω και ένα χρόνο
όμως...
Τα «Χριστιανόπουλα»
χαθήκαν...
Με εκκλησίες κλειστές...
Και αστυνομικούς έξω απ’
αυτές...
Με πολιτικούς που δεν
υπολογίζουν το Σύνταγμα και το Νόμο, ως προς το απαραβίαστο δικαίωμα του
θρησκεύειν...
Και αναρωτιέται καθείς, πού πήγαν τα «Χριστιανόπουλα»;
Πού είναι οι φλογεροί,
εκείνοι, επίσκοποι, που θα προέτασσαν τα στήθη τους;
Πού είναι Μοναστήρια και
Αδελφότητες;
Φυσικά, υπάρχουν και οι
εξαιρέσεις...
Ωστόσο, η πλειοψηφία
παραμένει άφωνη...
Κάποιοι δε εξ αυτών,
δυστυχώς, και «υποταγμένοι»...
Ενώπιον Λειτουργιών,
«των θυρών κεκλεισμένων»...
Ωσάν να πρόκειται «διά
τον φόβον των Ιουδαίων»...
«Καθίστε στο αυτοκίνητό
σας, μέχρι να πει ο ιερεύς ‘’Μετά φόβου’’»..., συνέστησε κάποιος επίτροπος...
«Έπειτα, έλατε να
κοινωνήστε», συνέχισε...
Σε άλλο ναό, οι πιστοί
κοινωνούν στην αίθουσα των μνημοσύνων...
Εκεί που προσφέρεται ο
καφές...
Μόνο στο ναό δεν
επιτρέπεται να εισέλθουν...
Για να μην κολλήσουν,
όπως λένε...
Εξαιτίας των «φυσικών»
νόμων...
Που σε λίγο θα
«εξηγήσουν» και τις άκτιστες ενέργειες του Θεού...
Απορεί κανείς...
Πώς προέκυψε ξαφνικά
τούτη η «θεολογία»;
Προφανώς, «κυοφορούνταν»
και δεν γινόταν «ορατή»...
Όταν συνέβαιναν τόσα και
τόσα...
Και λίγοι μιλούσαν και
αντιδρούσαν...
Τη στιγμή, που χιλιάδες
φοιτητές, εν μέσω lockdown, ξεχύθηκαν στους δρόμους για το νομοσχέδιο της
Παιδείας...
Φαντάζει απίστευτο...
Και όμως...
Eίναι αληθινό...
Τα «Χριστιανόπουλα»
χαθήκαν...
Έτρεξαν και κρυφτήκαν...
