Πιό τραγική είναι η αλήθεια της φαρισαϊκής οικουμενιστικής δραστηριότητας της δικής μας συνόδου, τα πρωτεία του Βαρθολομαίου και τα συνεχόμενα συλλείτουργα για τα ονομαστήρια του υψίστου υποκριτού Πειραιώς Σεραφείμ με τον εξέχοντα αιρετίζοντα φιλολατίνο Μεσσηνίας Χρυσόστομο!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Δεκεμβρίου 2021
Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ»
Δεκάδες είναι οι αιρέσεις που επινόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία, αιρέσεις που οδήγησαν στην πλήρη σχεδόν διαστροφή της χριστιανικής διδασκαλίας και στην ολοκληρωτική ανατροπή του πολιτεύματος της μιας και αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού. Αφότου οι αιρετικοί Φράγκοι κατέλαβαν τον παλαίφατο πατριαρχικό θρόνο της Δύσεως, επέβαλαν δια πυρός και σιδήρου τις αιρετικές τους δοξασίες, με κυριότερη την πλάνη του παπικού πρωτείου, που επέφερε καίριο πλήγμα στον Συνοδικό Θεσμό διοικήσεως της Εκκλησίας.
Οι βάρβαροι και απολίτιστοι Φράγκοι, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο της αρχαιότητας και των μεσαιωνικών χρόνων, δεν γνώριζαν από ανθρώπινα δικαιώματα, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, συμμετοχή στα κοινά, δημοκρατική αντίληψη. Γνώριζαν την αυθαιρεσία, την δεσποτεία, την δυναστεία, την τυραννία, ως τρόπο άσκησης της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτή τη νοσηρή κατάσταση δημιουργήθηκε το απάνθρωπο και αντίχριστο σύστημα της Φεουδαρχίας – Δουλοπαροικίας, το οποίο άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ανθρώπινη ιστορία, ως μια από τις πλέον μαύρες σελίδες της. Στην κορυφή αυτού του συστήματος βρίσκονταν ο αυτοκράτορας, ο απόλυτος «ελέω Θεού» μονάρχης, στο οποίο ανήκαν τα πάντα. Γύρω από αυτόν υπήρχε η «αυλή», οι «ευγενείς», οι οποίοι ήταν γαιοκτήμονες, κατείχαν τα λεγόμενα «τιμάρια» και περιφρούσαν την εξουσία του αυτοκράτορα, αποδίδοντας τους φόρους από την εκμετάλλευση των γαιών. Κάτω από αυτούς ήταν ο λαός, ο οποίος ζούσε για να υπηρετεί την άρχουσα τάξη, χωρίς δικαιώματα, ακόμα και δικαίωμα ζωής.
Ανάλογη και χειρότερη ήταν η κατάσταση που επικρατούσε και στον εκκλησιαστικό χώρο. Η εκκλησιαστική ιστορία περιγράφει με τα πλέον μελανά χρώματα το φρικώδες εκκλησιαστικό καθεστώς στην φραγκοκρατούμενη Ευρώπη. Ο αυτοκράτορας των Φράγκων όταν εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και κατέλαβε το Πατριαρχείο της Δύσεως, προσέλαβε και την εκκλησιαστική εξουσία του «Πάπα» και αναγορεύτηκε ως ο υπέρτατος παγκόσμιος μονάρχης και ταυτόχρονα «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη». Πιο κάτω από τον «Πάπα», που βρισκόταν στην κορυφή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, υπήρχαν οι καρδινάλιοι, οι πρίγκιπες της «εκκλησίας», (μέλη της σημερινής ρωμαϊκής Κουρίας), που προέρχονταν από τις τάξεις των «ευγενών» και αποκτούσαν εκκλησιαστικά αξιώματα με βία, απάτη και χρηματισμό, ζώντας άσωτη ζωή, ανάλογη με εκείνη των υπολοίπων «ευγενών». Μετά από αυτούς υπήρχαν οι λοιποί «επίσκοποι», που προέρχονταν και αυτοί από τις τάξεις των ευγενών και ήταν γαιοκτήμονες. Κάτω από αυτούς οι πιστοί της παπικής «εκκλησίας», οι οποίοι ζούσαν ως δουλοπάροικοι, χωρίς ελευθερία λόγου, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις. Αυτή περίπου ήταν η διοικητική διάρθρωση του Παπισμού, η επιβίωση του εφιαλτικού φραγκικού Φεουδαρχισμού, στην οποία δεν υπάρχει ίχνος συνοδικότητος.
Μάλιστα οι «Πάπες», προκειμένου να κατοχυρώσουν και θεολογικά το δαιμονικής εμπνεύσεως παπικό πρωτείο, την αξίωσή τους δηλαδή για απόλυτη εκκλησιαστική κυριαρχία πάνω σε όλη την ανά την οικουμένη Εκκλησία, επενόησαν και έπλασαν τον μύθο περί του «πετρείου αξιώματος», ενώ παράλληλα εχάλκευσαν μεσαιωνικά κείμενα, άγνωστα επί πολλούς αιώνες, τις λεγόμενες «ψευδοϊσιδώριες διατάξεις», την «ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά», τα ψευδοκλημέντια και την «ψευδοπιπίνεια δωρεά». Το «Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης», αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικότερο δόγμα πίστεως στον Παπισμό, το οποίο μαζί με το «αλάθητο», καταλύει κάθε ίχνος Συνοδικότητας, διότι τοποθετεί τον «Πάπα» υπεράνω όλων των Συνόδων, ακόμα και των Οικουμενικών, υποβιβάζοντας τις Συνόδους σε απλά συμβουλευτικά όργανά του. Αντίθετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, κανένα εκκλησιαστικό πρόσωπο, ούτε καν ο Οικουμενικός Πατριάρχης, δεν μπορεί να θεωρηθεί αλάθητη αυθεντία και να τεθεί υπεράνω των αγίων Συνόδων. Η ψήφος όλων των επισκόπων έχει την ίδια ισχύ με αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος απλά προεδρεύει των Οικουμενικών Συνόδων.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της «Καθολικής Εκκλησίας Ελλάδος», με θέμα: «Προς μια Εκκλησία συνοδική: κοινωνία - συμμετοχή – αποστολή». Στο δημοσίευμα γίνεται λόγος για προσεχή Σύνοδο των παπικών «επισκόπων» στη Ρώμη το 2023: «Η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος, με εγκύκλιο επιστολή που απηύθυνε πρόσφατα, στον Κλήρο και στους πιστούς, ενημέρωσε ότι κατά το έτος 2023, θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη, η Σύνοδος των Επισκόπων. Πρόκειται για ένα θεσμό που καθιερώθηκε το 1965, και συγκεντρώνει κάθε μία περίπου τριετία, τους Προέδρους της Καθολικής Ιεραρχίας όλων των χωρών του κόσμου. Η Σύνοδος η οποία έχει αναγγελθεί, θα έχει ως θέμα: ‘Προς μια Εκκλησία συνοδική: κοινωνία, συμμετοχή και αποστολή’». Προφανώς πρόκειται για Σύνοδο με παγκόσμιο χαρακτήρα, αφού σ’ αυτήν θα συμμετάσχουν οι πρόεδροι «της Καθολικής Ιεραρχίας όλων των χωρών του κόσμου». Ωστόσο σίγουρα, ούτε η προσεχής, ούτε οι προηγηθείσες ανά τριετία Σύνοδοι, (από το 1965 και εντεύθεν, έχουν το κύρος της Β΄ Βατικανής Συνόδου, (1962-1965), της 21ης «Οικουμενικής Συνόδου» κατά τους παπικούς. Και τούτο διότι καμία από τις ανά τριετίαν Συνόδους δεν ονομάσθηκε Οικουμενική, όπως η Β΄ Βατικανή, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 2000 «επίσκοποι» από 134 χώρες του κόσμου. Καρπός των εργασιών της ήταν 4 δογματικά συντάγματα, 9 διατάγματα, 16 συνοδικά θεσπίσματα, (μεταξύ των οποίων και το περί Οικουμενισμού), και 3 διακηρύξεις. Επικυρώθηκαν δε όλες οι συνοδικές αποφάσεις από τον τότε «Πάπα» Παύλο τον ΣΤ΄, χωρίς την επικύρωση του οποίου καμία συνοδική απόφαση δεν ισχύει.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε, και μάλιστα με έμφαση, ότι και στην Β΄ Βατικανή επαναβεβαιώθηκε το δόγμα περί του «πρωτείου του Πάπα», (στο κείμενο Dominus Jesus), το οποίο θεσπίσθηκε ως δόγμα πίστεως στην Α΄ Βατικανή Σύνοδο, (1870). Δεδομένου λοιπόν ότι όλες οι μετά το 1965 συγκροτιθείσες ανά τριετία Σύνοδοι ούτε Οικουμενικές είναι, ούτε το κύρος των «Οικουμενικών Συνόδων» της Α΄ και Β΄ Βατικανής έχουν, είναι υποχρεωμένες να βαδίζουν, (στις όποιες αποφάσεις των), πάνω στα χνάρια των παρά πάνω «Οικουμενικών Συνόδων», ιδίως εις ό,τι αφορά βασικά και ουσιώδη δόγματα πίστεως, όπως αυτό του «πρωτείου» και του «αλαθήτου». Επομένως και η μέλλουσα να συγκληθεί το 2023 Σύνοδος είναι υποχρεωμένη να διαπραγματευθεί το θέμα της Συνοδικότητος, όπως αυτή κατανοήθηκε στην Α΄ και Β΄ Βατικανή και όχι διαφορετικά, όχι δηλαδή όπως βιώθηκε επί 2000 χρόνια στην Ορθόδοξη Συνοδική μας παράδοση.
Όπως σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας έχουμε επισημάνει, Πρωτείο και Συνοδικότης είναι δύο μεγέθη αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοαναιρούμενα. Υπενθυμίζουμε ότι γύρω από το θέμα των σχέσεων Συνοδικότητος και Πρωτείου ασχολήθηκε η Ιερά Μητρόπολή μας στο παρελθόν, (28.4.2010), με την συγκρότηση Θεολογικής Ημερίδος με τίτλο: «Πρωτείον, Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας», τα Πρακτικά της οποίας έχουν εκδοθεί και παραπέμπουμε εκεί τον αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία. Με βάση τα Πορίσματα και τις Εισηγήσεις της εν λόγω Ημερίδος, επιγραμματικά και με άκρα συντομία, σημειώνουμε εδώ τα εξής: Το «παπικό Πρωτείο» δεν έχει θεολογική βάση, ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρος νοοτροπία εξουσίας. Ο θεσμός των «πρεσβείων τιμής» εκφράζει και διασφαλίζει την ενότητα και την Συνοδικότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των Πατριαρχικών θρόνων ήταν η διοίκησις στην οποία η Εκκλησία έδωσε τον θεσμό των «πρεσβείων τιμής» κατά την πρώτη χιλιετία. Τα «πρεσβεία τιμής», η Συνοδικότης και η ενότης της Εκκλησίας αλληλοπεριχωρούνται, ενώ αντιθέτως η Συνοδικότης και το παπικό Πρωτείο αλληλοαναιρούνται.
Στην παπική ανακοίνωση αναφέρονται ακόμη τα εξής: «Σύνοδος σημαίνει ότι “βαδίζουμε μαζί στην οδό”, στον δρόμο. Η Σύνοδος όμως αναφέρεται στους Επισκόπους. Εμάς εδώ τι μας αφορά; Από φέτος αφορά και εμάς, κάθε Επισκοπή, κάθε ενορία, κάθε βαφτισμένο/η. Μας λέει ο Πάπας Φραγκίσκος: “Η πορεία της συνοδικότητας είναι η πορεία που περιμένει ο Θεός από την Εκκλησία κατά την τρίτη χιλιετία”. Η Εκκλησία δεν είναι μόνο οι Επίσκοποι και οι ιερείς, αλλά όλοι οι βαπτισμένοι. Γι’ αυτό, τη φορά αυτή ο Πάπας Φραγκίσκος θέλησε να κινητοποιήσει όλη την Εκκλησία σε όλο τον κόσμο, από τη βάση. Θα αρχίσουμε τη Σύνοδο από τον Οκτώβριο 2021 σε όλες τις Επισκοπές του κόσμου, σε κάθε ενορία και σε κάθε οργάνωση, ομάδα, κοινότητα που ζουν και δραστηριοποιούνται σε κάθε τοπική Εκκλησία. Ο καθένας μπορεί και καλείται να πει τη σκέψη του. Η έναρξη αυτής της διαβούλευσης του Λαού του Θεού θα αρχίσει με μια τελετή προσευχής στη Ρώμη στις 9-10 Οκτωβρίου 2021, και στις υπόλοιπες Επισκοπές του κόσμου στις 17 Οκτωβρίου 2021».
Ο συντάκτης κατ’ αρχήν ορθά ερμηνεύει ότι «Σύνοδος σημαίνει ότι “βαδίζουμε μαζί στην οδό”, στον δρόμο». Ωστόσο μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η λέξη «Σύνοδος» σημαίνει τη συμπόρευση, όχι με κάποια τυχαία πρόσωπα, ή σε έναν οποιονδήποτε δρόμο, ή τρόπο ζωής, αλλά τη συμπόρευσή μας με τον Χριστό, ο οποίος είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή», (Ιω.14.6). Συμπορευόμεθα δε όντως με τον Χριστό, μόνον όταν κρατούμε απαραχάρακτες και τις αλήθειες της πίστεως, διότι ο Χριστός δεν είναι μόνον «η οδός», είναι και «η αλήθεια». Σε περίπτωση που παρεκκλίνουμε από την αλήθεια - Χριστός και πέσουμε στην αίρεση, όπως εν προκειμένω οι παπικοί, (φιλιόκβε, κτιστή Χάρις, πρωτείο εξουσίας, αλάθητο, καθαρτήριο πυρ, άσπιλη σύλληψις, κ.α.), τότε παύουμε να συμπορευόμεθα με τον Χριστό.
Εντύπωση επίσης προξενούν στην παρά πάνω ανακοίνωση οι δηλώσεις του «Πάπα»: «Η πορεία της συνοδικότητας είναι η πορεία που περιμένει ο Θεός από την Εκκλησία κατά την τρίτη χιλιετία». Όντως «η πορεία της συνοδικότητας είναι η πορεία που περιμένει ο Θεός από την Εκκλησία», γι’ αυτό άλλωστε και η Εκκλησία από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα, επί 2000 χρόνια, πορεύθηκε εφαρμόζοντας τον Συνοδικό Θεσμό στη ζωή της. Δεν περίμενε όμως η Εκκλησία να μπούμε στην τρίτη χιλιετία, για να αρχίσει να εφαρμόζει τον Συνοδικό Θεσμό, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κ. Φραγκίσκος. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι τώρα, την τρίτη χιλιετία, ζητάει ο Θεός την Συνοδικότητα από την Εκκλησία, ενώ επί 2000 χρόνια δεν την ζητούσε.
Εδώ είναι ολοφάνερη η προσπάθεια του «Πάπα», να δώσει μια ευρύτερη διάσταση στον Συνοδικό Θεσμό και να συμπεριλάβει, ως δήθεν συνοδικά μέλη, όχι μόνον τους «επισκόπους», αλλά και τον λοιπό «κλήρο», ακόμη και τους λαϊκούς. Πρόκειται για μια προσπάθεια που επιχειρείται «από φέτος», και άρα για πρώτη φορά στην ιστορία του Παπισμού. Κατά την ταπεινή μας γνώμη η εν λόγω συνοδική πρωτοτυπία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια εντυπωσιασμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης, μια ακόμη διπλωματική κίνηση του Βατικανού, ένα ακόμη «κόλπο» προς παραπλάνηση των αφελών και ιδίως των οικουμενιστών, οι οποίοι σίγουρα θα σπεύσουν, «αγαλομένω ποδί», να χειροκροτήσουν και να εγκωμιάσουν μια ακόμη γενναία κίνηση του «Πάπα» προς την κατεύθυνση της Συνοδικότητος. Ορίστε, θα μας πουν: Δεν βλέπετε πόσο μεγάλη Συνοδικότητα απέκτησε ο Παπισμός; Τόσο μεγάλη που υπερβαίνει ακόμη και την Συνοδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού τώρα στις συνοδικές διαδικασίες των παπικών συμμετέχουν ακόμη και οι λαϊκοί, ενώ στις Ορθόδοξες όχι. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ακόμη δόλιο τέχνασμα του «Πάπα», για να μας παγιδεύσει. Να προβάλλει την ιδικής του εμπνεύσεως «Συνοδικότητα», για να μας «ρίξει στάχτη στα μάτια», ώστε να πιστεύσουμε ότι δήθεν έχει καταργήσει το «Πρωτείο» του.
Εάν πράγματι και ειλικρινά ο «Πάπας» έχει πλέον συνειδητοποιήσει, έστω και τώρα, την ανάγκη επανόδου της «εκκλησίας» του στη Συνοδικότητα, τότε το πρώτο που πρέπει να κάνει, είναι να συγκαλέσει νέα παπική Οικουμενική Σύνοδο, η οποία θα ακυρώσει όλες τις προηγούμενες, οι οποίες θέσπισαν, ή επικύρωσαν, το παπικό «Πρωτείο», αναγνωρίζοντας τον εαυτό του ως «πρώτον μεταξύ ίσων» και επανερχόμενος στο Συνοδικό Σύστημα διοικήσεως, όπως αυτό βιώθηκε από τα αποστολικά χρόνια μέχρι σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Φυσικά μια τέτοια ενέργεια ούτε καν την διανοείται, διότι θα επιφέρει σεισμό 10 ρίχτερ στα θεμέλια του Παπισμού, σωριάζοντας όλο το παπικό οικοδόμημα σε ερείπια.
Στον γνήσιο Συνοδικό Θεσμό δεν υπάρχουν ανθρώπινες αυθεντίες, αλάθητα πρόσωπα, πρωτεία εξουσίας, αλλά κυριαρχεί η συλλογική έκφραση του Παναγίου Πνεύματος, στην ψήφο των «πλειόνων», σε θέματα μη δογματικής φύσεως. Δεν υπάρχει ύπατη προσωπική αυθεντία, η οποία δέχεται, επικυρώνει, ή απορρίπτει τις συνοδικές αποφάσεις. Τελικός κριτής των Συνοδικών αποφάσεων, ο οποίος τις επικυρώνει, ή τις απορρίπτει ως εσφαλμένες, είναι σύμπας ο λαός του Θεού, όπως αποφάνθηκε τελεσίδικα η μεγάλη και ομολογητική Σύνοδος των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848: «παρ᾽ ημίν ούτε Πατριάρχαι ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστιν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού, ως έργω επειράθησαν και πολλοί των από του σχίσματος Παπών τε και Πατριαρχών Λατινοφρόνων μηδέν ανύσαντες...»! Ο τελικός κριτής της αλήθειας, ο λαός του Θεού, απέρριψε μια πλειάδα ληστρικών συνόδων. Εδώ έγκειται το μεγαλείο της θεόσδοτης Συνοδικότητας!
Είναι ξεκάθαρο ότι ο «Πάπας», με την Σύνοδο που προετοιμάζει το 2023, επιζητεί αφ’ ενός μεν να ενισχύσει την παπική Συνοδικότητα και αφ’ ετέρου να «εναρμονίσει» την Ορθόδοξη Συνοδικότητα με το «παπικό Πρωτείο». Θέλει την ενίσχυση της Συνοδικότητος, διότι μέσω αυτής νομίζει, ότι θα πλησιάσει και εν τέλει θα ταυτίσει την Ορθόδοξη με την παπική Συνοδικότητα. Όμως η ενίσχυση αυτή θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην θίγεται σε καμιά περίπτωση το «Πρωτείο», το οποίο οφείλει να παραμείνει ακέραιο και αμετακίνητο. Αυτό σημαίνει σε τελική ανάλυση, ότι όσο και αν ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα πρέπει να παύσει να αποτελεί ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του «Πάπα», ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω των Συνόδων.
Θέλει επίσης να «εναρμονίσει» την Ορθόδοξη Συνοδικότητα με το «παπικό Πρωτείο», διότι έχει συνειδητοποιήσει την αδυναμία αυτής της εναρμονίσεως από τους μέχρι σήμερα γενομένους Διαλόγους μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Πράγματι, εδώ και 14 χρόνια, (από το 2007 και εντεύθεν, οπότε άρχισε να συζητείται το θέμα του Πρωτείου σε σχέση με την Συνοδικότητα και συντάχθηκε το «Κείμενο της Ραβέννας»), οι Μικτές Θεολογικές Επιτροπές Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών πασχίζουν με κάθε τρόπο να επιτύχουν ένα επιδέξιο και αριστοτεχνικό συνδυασμό και των δύο, χωρίς όμως να το έχουν επιτύχει. Βεβαίως για μας τους Ορθοδόξους μια τέτοιου είδους εναρμόνιση, όπως την φαντάζεται ο «Πάπας», είναι αδύνατη, διότι είναι αδύνατον να εναρμονίσει κανείς δύο μεγέθη, (Συνοδικότητα και Πρωτείο), καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο, βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του άλλου.
Περαίνοντας, εκφράζουμε για μια ακόμα φορά την πραγματική μας λύπη, διαπιστώνοντας, ότι ο «Πάπας» όχι απλά παραμένει αμετανόητος στις φρικτές πλάνες του, αλλά επιχειρεί μέσω της προετοιμαζομένης Συνόδου του 2023, να παραπλανήσει και πάλι τους Ορθοδόξους, προβάλλοντας ένα νέο μοντέλο Συνοδικότητος, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία καρικατούρα, μια τέλεια διαστροφή της γνήσιας εκκλησιαστικής Συνοδικότητος! Ο «Πάπας» θέλει τον παπικό «κλήρο» και τον λαό ουραγό της παπικής εξουσίας, ζητώντας υποκριτικά τη «γνώμη» του, η οποία θα κριθεί εν τέλει από τον «αλάθητο Πάπα». Αν συμφωνεί η γνώμη αυτή με τις δικές του αντιλήψεις, θα υιοθετηθεί, αν όχι θα απορριφθεί! Εκφράζουμε επίσης την λύπη και την ανησυχία μας για τους δικούς μας Ορθοδόξους απεσταλμένους στους ατελέσφορους Θεολογικούς Διαλόγους, διότι δεν αντιδρούν, όπως θα αντιδρούσαν οι άγιοι Πατέρες μας, δείχνοντας στους αμετανόητους αιρετικούς το δρόμο της επιστροφής στην Ορθόδοξη Συνοδικότητα, αλλά φαίνονται, να συμμερίζονται την παπική Συνοδικότητα, προσπαθώντας να την «κατανοήσουν»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
