Πρίν 111
ἔτη κατά τήν 3ην Ἰανουαρίου τοῦ 1911, ὁ Κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μέσα στήν
ἡσυχίαν τῆς προσευχῆς παρέδωσε τήν Ὁσία ψυχήν του εἰς χείρας τοῦ ἐν Τριάδι
Θεοῦ, τόν ὁποῖον «ἑνόσω» ζοῦσε καί ἀνέπνεε οὐδέποτε ἔπαψε νά ὑμνεῖ καί νά
δοξάζει
O γνωστός οικονόμος της Σκιάθου αείμνηστος π.
Γεώργιος Ρήγας σε επιστολή του προς τον εκδότη Ηλ. Δικαίο έγραψε για τα
χριστιανικά τέλη του κυρ-Αλεξάνδρου τα παρακάτω που διεξάγονται, όταν ο
συγγραφέας ζήτησε να προσέλθει ο ιερεὺς της Σκιάθου παπα-Ανδρέας Μπούρας και οι
αδελφές του ζήτησαν να πάει μαζί στο σπίτι κι ο γιατρός. Διηγείται λοιπόν ο π.
Γεώργιος Ρήγας :
«Ὁ Παπαδιαμάντης πρὸ πάντων ἦτο
Χριστιανὸς καὶ χριστιανὸς εὐσεβής. Μόλις λοιπὸν εἶδε τὸν ἰατρὸν εἶπεν εἰς
αὐτόν:
«Τί θέλεις σὺ ἐδῶ;»
«Ἦρθα νὰ σὲ δῶ» τοῦ λέγει ὁ
ἰατρός.
«Νὰ ἡσυχάσης» τοῦ λέγει ὁ
ἀσθενής, «ἐγὼ θὰ κάμω πρῶτα τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ ὕστερα νὰ῾ρθῆς ἐσύ»…
Μόνος του, ὀλίγας ὥρας πρὶν ἀποθάνη, ἔστειλε νὰ κληθῆ ὁ ἱερεὺς διὰ νὰ κοινωνήση. «Ξεύρεις! Μήπως ἀργότερα δὲν καταπίνω!» ἔλεγεν.
Ἦτο ἡ παραμονὴ τοῦ θανάτου του
καὶ τότε του ἀπονεμήθηκε τὸ παράσημο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Τὴν ἑσπέραν τῆς
2ας Ἰανουαρίου 1911, παραμονὴν τοῦ θανάτου του, «ἀνάψτε ἕνα κηρί», εἶπε «φέρτε
μου κι ἕνα ἐκκλησιαστικὸν βιβλίον». Τὸ κηρίο ἠνάφθη, ἐπρόκειτο δὲ νὰ ἔλθῃ καὶ
τὸ βιβλίον, ἀλλὰ πάλιν ἀποκαμῶν ὁ Παπαδιαμάντης εἶπεν: «Ἀφῆστε τὸ βιβλίο. Ἀπόψε
θὰ εἰπῶ ὅσα ἐνθυμοῦμαι ἀπ᾿ἔξω». Καὶ ἤρχισε ψάλλων τρεμουλιαστὰ «τὴν χεῖρα σου
τὴν ἀψαμένην…»
Προσκυνητής
(proskynitis.blogspot.com)
