Τὸν Πανηγυρικὸν τὴν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Φανάρι ἐξεφώνησεν ὁ Θυατείρων Νικήτας. Δυστυχῶς, ἐκτὸς ὅτι ἠναλώθη εἰς τὸ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, πρᾶγμα ἀνοίκειον, ἐπέπεσεν εἰς σοβαρὰ θεολογικὰ σφάλματα. Ἡ μὴ ἐγκατάλειψις τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Κύριον εἶναι ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου, ὄχι ὅτι «ἔθεσε τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου».
Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴν Ἱερωσύνην [ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΛΕΟΝ] καὶ ὄχι βαθμοὺς διοικητικούς. Οὔτε βεβαίως μόνον οἱ Πατριάρχαι Κων/λεως ἔσωσαν τοὺς πιστούς, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστηρίζεται ἡ παπίζουσα ἄποψις ὅτι οἱ Πατριάρχαι εἶναι συνεχισταὶ ἑνὸς Ἀποστόλου καὶ ὄχι διάδοχοι καὶ τῶν 12, ὡς ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι.[ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΧΑΡΙ ΔΕΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ] Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἀπ. Ἀνδρέας δὲν μετέβη ποτέ εἰς τὸ Βυζάντιον ἢ τὴν Πόλιν. Ἡ ἀπόδοσις εἰς τὸν Κων/λεως τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἐπίσης παπικὴ διδασκαλία. Οὔτε βεβαίως ἡ διαφύλαξις τῆς Ἀληθείας εἶναι προνόμιον ἑνὸς Ἐπισκόπου οὔτε μόνον ὁ Κων/λεως παρέλαβεν αὐτὴν τὴν Ἀλήθειαν, ὡς παρομοίως ἰσχυρίζεται ὁ Πάπας. Ἂν μάλιστα ἡ «ἀποκατάστασις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» ἐναπόκειται εἰς τὸν Πατριάρχην Κων/λεως, τότε εὑρίσκεται πλέον εἰς τὸν χῶρον τοῦ χιλιασμοῦ… Παραθέτομεν σχετικὰ ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας:
«Ἐν τῇ Σοφίᾳ καὶ Ἀγάπῃ Του, ὁ Θεὸς οὐδόλως ἐγκατέλιπεν τὴν Ἐκκλησίαν Του καὶ τὴν Ἀνθρωπότητα ἄνευ ἐλπίδος – ἔθεσε δὲ τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἐφώτισε σοφοὺς καὶ ἁγίους ἀνθρώπους ἴνα οὗτοι σώζουσιν τοὺς Πιστοὺς ἐκ τῶν καταληστευόντων αὐτούς, ὡς ἀκούομεν εἰς τοὺς Κριτάς τῶν Ἰουδαϊκῶν Γραφῶν «καὶ ἤγειρε κριτάς, καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ὁ Κύριος ἐκ χειρὸς τῶν προνομευόντων αὐτούς. καὶ γε τῶν κριτῶν οὐχ ὑπήκουσαν» (Κρ. 2,16). Ὡς ὑπεσχέθη εἰς τοὺς Μαθητάς, ὅτι οὐδαμῶς θέλει ἐγκαταλείψη αὐτοὺς ὀρφανούς, οὕτως ὁ Παράκλητος ἐπιδαψίλευσεν τὴν Θείαν Αὐτοῦ Χάριν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ Ποιμνίου «σῶσαι θέλων τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε» ὡς ἔγραψεν ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός. Ἐπικαθώρισεν ἐν ταυτῷ τὸν ἡγετικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πατέρα καὶ ποιμένα, ὁδηγῶν τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν… Ἅπαξ ἔτι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Πρώτη τῶν Ἐκκλησιῶν καθίσταται ἐκείνη ἥτις θὰ ἀναλάβη τὸν ρόλον, ὡς καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔπραξεν, ἵνα διαφυλάξη τὴν ἐμπεπιστευμένην εἰς Αὐτὴν Ἀλήθειαν… Ἐσεῖς, ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, εὐκλεῶς ἀπεδύθητε τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ὑπὲρ τῆς διαφυλάξεως τῆς δημιουργίας, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς».
Ορθόδοξος Τύπος
