Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
-Γέροντα, ὅταν κάνω μιὰ διανοητικὴ ἐργασία, δὲν μπορὼ νὰ λέω τὴν εὐχή.
-Ὅταν τὴν ὥρα ποὺ ἐργάζεσαι ἔχεις τὸν νού σου στὸν Θεό, εἶναι σὰν νὰ λὲς τὴν εὐχή. Γιατί, καὶ ἂν λὲς τὴν εὐχὴ καὶ ὁ νούς σου δὲν εἶναι στὸν Θεό,τί ὠφελεῖ; Καὶ ὅταν κουράζεται κανεὶς στὴν εὐχή, ἂν φέρη στὸν νού του τὸν Χριστό ἢ τὴν Παναγία, πάλι εὐχὴ εἶναι.
-Γέροντα, μπορεῖ κανεὶς νὰ διατηρεῖ μέσα του τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ λέει τὴν εὐχή;
-Ἂν λέει μὲ τὸν λογισμό του: «Πόσο μακριὰ βρίσκομαι ἀπὸ τὸν Θεό!
Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ πάω πιὸ κοντά του;», ἀπὸ αὐτὸ ἔρχεται καὶ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται καὶ ἡ εὐχή. Νὰ προσπαθήσεις νὰ αἰσθάνεσαι πάντοτε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, καὶ νὰ κινεῖσαι σὰν νὰ εἶναι παρόντες. Γιατί πράγματι εἶναι παρόντες, ἄσχετα ἂν ἐμεὶς δὲν τοὺς βλέπουμε μὲ τὰ σωματικὰ μάτια.
Νὰ τὰ ἀνάγεις ὅλα στὸν Θεὸ καὶ νὰ λὲς: «Ὁ Θεὸς μὲ παρακολουθεῖ. Ἄραγε αὐτὸ ποὺ κάνω τώρα εἶναι ἀρεστὸ στὸν Θεό; Τί νὰ κάνω, γιὰ νὰ Τὸν εὐαρεστήσω; Τί πρέπει νὰ ἀποφύγω, γιὰ νὰ μὴν Τὸν στενοχωρήσω;». Σιγά σιγά αὐτὸ θὰ γίνη κατάσταση μέσα σου. Θὰ σκέφτεσαι τὸν Θεὸ καὶ θὰ κάνης τὸ πᾶν, γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσεις. Ἔτσι ἀναπτύσσεται καὶ αὐξάνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, γλυκαίνεται ὁ νοὺς καὶ ἡ καρδιά, καὶ μένουν συνεχῶς στὴν εὐχὴ χωρὶς κόπο.-Γέροντα, τί σημαίνει: «Μνήμη, Θεοῦ, ὅρασις Θεοῦ»;
Μνήμη Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ νοὺς εἶναι στὸν Θεό, ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, ὁπότε βλέπει παντοῦ τὸν Θεό. Αὐτὸς ποὺ κατορθώνει νὰ ἔχη συνέχεια τὸν νού του στὸν Θεό, αἰσθάνεται συνέχεια τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ και συγκλονίζεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, γιατί ὅλα τὰ βλέπει ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Μιὰ ματιὰ νὰ ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς παρακολουθεῖ ὄχι μόνον τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸ σύμπαν, καὶ στὶς πιὸ μικρὲς καὶ ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Ὅπου νὰ κοιτάξει, βλέπει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὴν γῆ, βλέπει τὰ πουλιά, τὰ δένδρα, κα βλέπει τὸν Θεό, τὸν Δημιουργό τους. Αὐτὸ εἶναι καὶ προσευχή, εἶναι καὶ μνήμη τοῦ Θεοῦ.
